Λαός που δεν μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες του [άρθρο]

του Αντώνη Πανούτσου*

Αν κάποιος νιώθει ότι όποτε πάει στην κάλπη τον κοροϊδεύουν, δεν είναι ντροπή. Υπάρχει και το ψάρεμα...




Δυσαρμονία ανάμεσα στη λαϊκή θέληση και τη Βουλή δεν είναι όταν 500 κομματικοί δημόσιοι υπάλληλοι κλείνουν τη λεωφόρο Αμαλίας, αλλά όταν το 60% των Ελλήνων βουλευτών θέλει να βγάλει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ο Φώτης ο Κουβέλης σκέφτεται αν συμφέρει να κάνει τη ΔΗΜ.ΑΡ. συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ ή να πάει για ΠτΔ και να στείλει τα στελέχη στον Καιάδα.

Η αδιαφορία της ΔΗΜ.ΑΡ. και των ΑΝ.ΕΛ. για το 60% που φοβάται τις εκλογές είναι το καλύτερο επιχείρημα για μια Βουλή δύο μεγάλων κομμάτων. Οι πολίτες θα ξέρουν ότι θα υπάρχουν και αύριο να ζητάνε την ψήφο τους και όχι ευκαιριακά, καθώς επειδή την επόμενη φορά δεν θα εκλεγούν κοιτάζουν τι θα πάρουν προτού απορροφηθούν σε κάποιο μεγάλο κόμμα ή εξαφανιστούν.

Δηλαδή έχουμε το παράδοξο ένα 60% να θέλει να ψηφιστεί ΠτΔ για να μη γίνουν τώρα εκλογές και να μην μπορεί να κάνει τίποτα.

Μια άνετη πλειοψηφία που έχει χάσει την εκπροσώπησή της στη Βουλή για έναν απλό λόγο: την περίοδο της υστερίας του 2012 έδωσε την ψήφο της σε καιροσκόπους, κυνικούς ή ηλίθιους και τώρα που ζητάει να εκπροσωπηθεί αυτοί ενδιαφέρονται για τα συμφέροντά τους.

Το πρόβλημα όμως, σε κάποιο μέτρο, αντιμετωπίζεται και ο τρόπος είναι ένας. Την επόμενη φορά η πλειοψηφία του 60%, που καταλαβαίνει ότι πρόωρες εκλογές είναι ζημιά, αντί για ψήφο διαμαρτυρίας να επιλέξει εκπροσώπους που θα έχουν ίδια γνώμη με τη δική της. Γιατί οι ψήφοι αυτού του 60% δεν χάθηκαν στον κυβερνοχώρο. Σε κάποια ΔΗΜ.ΑΡ. ή σε Ψεκασμένους καταλήξανε και σήμερα αυτοί που τις ρίξανε τις κλαίνε.

Επίσης, να τελειώνουμε κάποια στιγμή με τον λαό που παραπλανήθηκε, προδόθηκε ή ό,τι άλλο ρήμα έχει βρεθεί για να καλύψει τη μαύρη αλήθεια. Είμαστε λαός που δεν μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες του. Λαός που θέλει να παίξει χρηματιστήριο για να κονομήσει, αλλά, όταν αντί να κονομήσει χάνει, αρχίζει να φωνάζει ότι τον κοροϊδέψανε και τη χασούρα πρέπει να την πληρώσει το κράτος, δηλαδή και οι άλλοι που δεν παίζανε. Ανακαλύψαμε το κόλπο «ο λαός ποτέ δεν κάνει λάθος αλλά προδίδεται».

Δηλαδή, αν κάποιος πει ότι του χρόνου ο κατώτατος μισθός θα είναι 1.100 ευρώ και οι 200.000 θα είναι αφορολόγητες, και κάποιος τον ψηφίσει, ποιος θα είναι πιο ένοχος; Αυτός που τον κορόιδεψε ή αυτός που ήταν τόσο κουτός ώστε να το πιστέψει παίρνοντας με την ψήφο και τους άλλους στον λαιμό του;

Οι περισσότεροι, όμως, απλώς βολεύονται. Να ψηφίζουν πολιτικούς που λένε πράγματα ανθρωπίνως αδύνατον να γίνουν, για να μπορούν μετά να λένε ότι τους κορόιδεψαν και να διεκδικούν ό,τι μπορούν να αρπάξουν.

Πέραν όμως των καιροσκόπων, υπάρχουν και οι μικρόνοες. Αυτοί που δεν τους κόβει να καταλάβουν ότι αυτά που ακούνε δεν μπορούν να γίνουν.

Και μετά νιώθουν προδομένοι, φωνάζουν έξω από τη Βουλή, κλείνουν το Σύνταγμα και πλακώνονται με τα ΜΑΤ. Ταλαιπωρούν και ταλαιπωρούνται. Αν κάποιος νιώθει ότι όποτε πάει στην κάλπη τον κοροϊδεύουν, δεν είναι ντροπή. Υπάρχει και το ψάρεμα.

*στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ