"Έφυγε" ο Λάζαρος Μουρκάκος

Η απώλεια του δημοσιογράφου Λάζαρου Μουρκάκου έχει καταρρακώσει φίλους και συναδέλφους… Ίσως ο μοναδικός τρόπος για να καταδείξουμε το μέγεθος της οδύνης ήταν να συλλέξουμε όσα γράφτηκαν για εκείνον…



σε facebook, blogs αλλά και sites.


Σχόλια συναδέλφων και φίλων από το facebook


Βασίλης Σκουντής: Α, ρε Μουρκάκο, μας την έκανες...

Kωνσταντίνος Καρύδης Book-nomikarios: Δυστυχώς, επιστρέφοντας στο σπίτι μου ενημερώθηκα ότι δεν είναι πια στη ζωή ο γνωστός δημοσιογράφος Λάζαρος Μουρκάκος. Ένας συμπαθέστατος άνθρωπος, φιλήσυχος, που είχα την χαρά να τον βλέπω 1-2 φορές την εβδομάδα εδώ στην γειτονιά μας στη Καστέλλα και να λέμε καμιά σαχλαμάρα (ή κανέναν αγώνα για ποντάρισμα). Τον φώναζα χαϊδευτικά Coach επειδή ήταν προπονητής στην ομάδα basket του Φιλάθλου. Καλό ταξίδι Coach !
Παναγιώτης Κουτάκος: Λάζαρε, το ματς το θέλω 4.000 στοιχεία. Και κόψε την πλάκα, δεν μασάμε... Μακάρι να ήταν έτσι... Αντίο Λάρι μου...
         
Χρήστος Σταθόπουλος: Η απουσία σου θα είναι ένα κενό που (μέρα με τη μέρα) θα μεγαλώνει.

Κωνσταντίνος Μελάγιες: Πλάκα κάνεις Λάζαρε, έτσι;

Διονύσης Βερβελές: Γυρνάς σπίτι από μία ωραία ημέρα και μαθαίνεις τα χειρότερα... Καλό ταξίδι στον Λάζαρο Μουρκάκο, έναν συνάδελφο που ήταν πάντα κύριος... Καλό ταξίδι και στον μπαμπά της φίλης Λιούμπας... Γι' αυτό λέμε, υγεία σε όλο τον κόσμο! Αλλά έτσι είναι, προέχουν οι ρουφιανιές, να τσεπώσουν περισσότερα, να, να...

Χριστίνα Αμερικάνου: Να ανοίγεις το facebook για να ξεχαστείς, να πεις καμία βλακεία ή να πειράξεις κανένα φίλο και να μαθαίνεις ότι έχει φύγει για πάντα από τη μεγάλη δημοσιογραφική παρέα μας, ένας πολύ καλός συνάδερφος... ένας νέος άνθρωπος... έτσι ξαφνικά... πόσα γιατι, πόσα κρίμα, πόσα; 
Κυριάκος Γεωργόπουλος: Τόσα χρόνια μάς γέμιζε η παρουσία σου. Πώς θα συνηθίσουμε τώρα την απουσία σου;
Κώστας Παλαιολόγος: O Tεράστιος, ο τιτανομέγιστος Λάζαρος Μουρκάκος δεν είναι πλέον κοντά μας. Θα μας παρακολουθεί όμως από ψηλά και η σκέψη μας θα τον συνοδεύει πάντα!!!! Όσα χρόνια και αν περάσουν!!!!!!
Φώτης Πολίτης: Καλό ταξίδι, δάσκαλέ μου.. Καλό ταξίδι, αδερφέ μου... Δεν μπορώ να το πιστέψω... Η μεγαλύτερη πένα δεν είναι πια κοντά μας... Λάρι μου, θα είσαι πάντα εκεί, στη θέση σου, να κάνουμε τον χαβαλέ μας.. Θυμάσαι, αδερφέ??? Πουτάνα ζωή.. Τα καλύτερα παιδιά μάς παίρνεις...
Στέφανος Σύριγγας: Έμοιαζε με κακόγουστη πλάκα. Όχι σαν εκείνες που έκανες στον Μπάμπη, τον Ζηρά, τον Κούλη... «Έφυγε ο Λάζαρος», μου είπαν.. «Αποκλείεται», είπα. «Θα του ξέφυγε πάλι». Όπως τότε... Που μου 'λεγες ότι δεν ήταν τίποτα...
Δεν ήταν έτσι. Ακόμα περιμένω να πιούμε εκείνον τον καφέ... Ακόμα περιμένω να σε δω απέναντι από το ψιλικατζίδικο στη γειτονιά μας...
Κάποια στιγμή θα τον πιούμε, φίλε.. Καλό ταξίδι, Λάζαρε
Μανώλης Ασσαριώτης: Σε ευχαριστώ πολύ για τα τόσα πολλά που μου έδωσες σε τόσο λίγο χρόνο. ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ, ΛΑΡΙ.
Κυριάκος Κουρουτσαβούρης: Σήμερα δεν πενθούν οι δημοσιογραφικές οικογένειες και όλα αυτά τα κοινότυπα, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα, που έχασε έναν σπουδαίο πνευματικό άνθρωπο. Ναι, υπάρχουν ακόμη και τέτοιοι στη δημοσιογραφία του 2011...
Μάριος Τριβιζάς: Αν ήξερες πόσο σημαντικός ήσουν για όλους μας, ίσως πρόσεχες περισσότερο… Σ’ ευχαριστώ για όλα, όπως και όλοι όσοι βρεθήκαμε δίπλα σου… Και άμα θες καφέ από πάνω, φώναξε. Θα πάω εγώ…
Μπάμπης Πουλούτσης: Θα μου πεις και τη Δευτέρα να σου στείλω το μέιλ... Δεν είναι αλήθεια...
Χάρης  Σταύρου: Άρχοντας, μάγκας και περήφανος
Αγγελική Τζιρμάκη: Μακρύ ταξίδι διάλεξες να πας, Λάζαρε, θα σε θυμόμασυε και θα σ΄αγαπάμε. Καλό δρόμο, φίλε...
Φίλιππος Κουνέλης: Πάντα για τους εκλιπόντες γραφουν τα καλύτερα από σεβασμό στην μνήμη τους , είτε ήταν αλήθεια, είτε όχι. Ο Λάζαρος, όμως ήταν όντως το ΚΑΛΥΤΕΡΟ παιδί! Καλό ταξίδι αδελφέ, πάντα θα σε θυμόμαστε...
Θανάσης Ασπρούλιας: Φτάσανε πικρά χαμπέρια στο κουτούκι του Γιαβρή... Και σταυρώσαμε τα χέρια κι είπαμε άλλο μη μας βρει... Χάρε μπαμπάση σταυρωτή, γιατί μας το΄κανες γιατί, πήρες από την παρέα μας ΤΟ ΠΙΟ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ (ΛΆΖΑΡΟΣ ΜΟΥΡΚΑΚΟΣ... 1966 - 2011... R.I.P. δημοσιογραφάρα μου)
Άλκης Φιτσόπουλος: Μόνο τούτο για το Λάζαρο Μουρκάκο που «έφυγε». Ηταν ένας «ατελής» άνθρωπος. Δεν μίσησε ποτέ στη ζωή του. Οι τέλειοι άνθρωποι και μισούν και αγαπούν.
Κυριάκος Θωμαϊδης στο dikisports.blogspot: Λάζαρε, Να που μ΄έκανες και απεργοσπάστη. Τι χωρατό ήταν πάλι αυτό; Tα συνήθιζες, αλλά αυτή τη φορά το παράκανες.

Νίκος Γιαννόπουλος: Σαν βόμβα έπεσε στην ΕΡΤ η είδηση του πρόωρου θανάτου σου! Αποχαιρετούμε με δάκρυα στα μάτια έναν πολύ καλό δημοσιογράφο, έναν εξαιρετικό σχολιαστή και πάνω απ'όλα έναν ωραίο άνθρωπο.Δεν χρειάζεται να σου πω πόσο θα μας λείψεις φίλε Λάζαρε! Σου δίνω την υπόσχεση πως δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ! Ο συνάδελφός σου από την ΕΡΤ και τον ΠΣΑΤ

Σταύρος Καραΐνδρος: Εγώ θα περιμένω να χτυπήσει το κινητό να μου πεις ρεπορτάζ Ολυμπιακού. Εγώ θα περιμένω σχόλιό σου από το mail του Πουλούτση. Εγώ θα σε περιμένω στο σάιτ να έρθεις να δούμε μαζί ματς. Εγώ θα περιμένω να μου πεις: "Βάλε ένα λιντάκι...". Καλό σου ταξίδι. Χάρηκα που σε γνώρισα.

Βίκυ Γεωργάτου: Θέλω τόσα να πω, όμως δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις σε τάξη. Πονάω πολύ, Λαζαράκο μου... Μου έρχεται συνέχεια στο νου το χαμόγελό σου και είναι αδύνατο να πιστέψω ότι δεν θα το ξαναδώ... Αντίο, φιλαράκι μου, θα έχεις πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου...

Σταμάτης Χατζηγεωργίου: Βιάστηκες, ρε φίλε. Οπως βιαζόσουν πάντα.
Οταν βγαίναμε για φαγητό,όταν πηγαίναμε στο καφενείο για να ...διδάξεις τάβλι τον άλλο. Ηθελες να φύγεις.
Σα να μην σε χώραγε ο τόπος. Και τώρα είπες να φύγεις. Μόνος, όμως, χωρίς να το πεις σε κανένα. Δεν περίμενες κανένα εκείνο το βράδυ για να σε πάει στην στάση, στο σπίτι ή κάπου αλλού. Μήπως, ρε μπαγάσα, ανακάλυψες κάτι ωραίο εκεί πάνω κι είπες να την κάνεις
από αυτό τον κωλόκοσμο; Γιατί, ξέρω ότι πάντα σου άρεσαν τα ωραία. Το ωραίο σινεμά, το ωραίο τραγούδι, το ωραίο ποδόσφαιρο, το ωραίο φαγητό, η ωραία παρέα. Γιατί ήσουν κι εσύ ωραίος ως Ανθρωπος.
Αγνός, απλός, άκακος, απονήρευτος, γενναιόδωρος... Ψυχούλα στο σώμα ενός γίγαντα. Βιάστηκες,όμως ρε φίλε. Δεν θα σου πω αντίο. Καλή αντάμωση, μόνο, Και που 'σαι; Να κρατάς εκεί στο τραπεζάκι που θα πίνεις το κρασάκι σου, μερικές καρεκλίτσες για κάποιους παλιόφιλους...

Το «Νησί», το «Μισέλ» και το βενζινάδικο απέναντι…
Από τον Γιάννη Κορακή Για το φιλαράκι του Λάζαρο Μουρκάκο
«Οχι δάκρυα, αλλά μόνο τιμή πρέπει στους κορυφαίους…». «Οι άνδρες δεν κλαίνε…». Τι λέτε μωρέ; Εξυπνάδες, ασυναρτησίες... Ποιος τα εμπνεύστηκε και τα διαδίδει αυτά; Το δάκρυ πάει κορόμηλο. Και μου έσβηνε εδώ και τρεις μέρες ο,τιδήποτε μου ερχόταν στη σκέψη και επιχειρούσα να αποτυπώσω σ’ ένα χαρτί. Για το τρομερό που μας συνέβη εκεί, στο μετερίζι του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ»… Τελικά, νομίζω, πως δεν κατάφερα πολλά, γιατί δεν είχα πια κοντά μου τον κατάλληλο να με βοηθήσει να βρω τον ειρμό. Τα βάζω σκόρπια, χωρίς σειρά, χωρίς δημοσιογραφική λογική…
Οπου φτωχός κι η μοίρα του λένε. Και σε μάς, μέσα στη φτώχεια και στη μιζέρια μας των τελευταίων μηνών σ’ αυτό το μαγαζί, μας έτυχε και το χειρότερο. Θρηνούμε το χαμό του πιο λατρευτού απ’ όλους μας, του μέντορά μας, του τεράστιου χιουμορίστα και πλακατζή, του ηγέτη μας. Η μοίρα φτιάχνει τρομαχτικά σενάρια. Και σε αποστομώνει για όλα τα μάταια για τα οποία παλεύεις και σκοτώνεσαι σ’ αυτό τον κόσμο…
Με το Λάζαρο είχαμε πολλές κοινές απόψεις στα θέματα της δημοσιογραφίας, αλλά και στα γνωστά προβλήματα που μας απασχολούσαν στον επαγγελματικό μας χώρο. Ομως, τον θαύμαζα (τον ζήλευα ίσως) γιατί αυτός ήξερε πώς να εκφράσει ήρεμα, ορθολογιστικά, με χιούμορ και καμιά φορά με ειρωνεία την αντίδρασή του (μας). Σε αντίθεση με μένα, που έβγαζα το ίδιο με πιο αυθόρμητο και άγαρμπο τρόπο. Δεν θα ξεχαστούν ποτέ οι ατάκες του: «Ε, δεν σημαίνει, όμως, ότι θα καταντήσουμε και Κινέζοι εργάτες…». «Μήπως πρέπει να απευθυνθούμε στο σωματείο των ταξιτζίδων ή, των οπορωπωλών για να μας συμπαρασταθούν;». Και η πιο εκπληκτική, αυτή που μπήκε στην ιστορική μας ανακοίνωση για την απουσία των μελών του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ από την πρόσφατη απεργία μας: «Και να φανταστεί κανείς ότι δεν ήταν Δευτέρα, που προβάλλεται το «Νησί», για το οποίο είναι αλήθεια ότι κι εμείς παρατάμε κάθε εργασία μας για να παρακολουθήσουμε».
Εβλεπε φανατικά το «Νησί». Μια βραδιά κατά την επιστροφή μας στο σπίτι, μέσα στο αμάξι, του είπα πως δεν το παρακολουθώ γιατί δεν μου βγάζει κάτι ιδιαίτερο. Και χρησιμοποίησα την ατάκα «είναι απλά ιστοριούλες αγάπης σε συνδυασμό με ότι όλοι κάποια στιγμή αρρωσταίνουν από τη λέπρα και στενοχωριούνται οι δικοί τους». Τι τόθελα; Πήρα την πληρωμένη απάντησή μου: «Απλή ιστορία αγάπης ήταν και το «Οσα παίρνει ο άνεμος», αλλά έγινε αριστούργημα. Παίζει ρόλο φίλε μου το πώς σου σερβίρεται αυτή η ιστορία: Με τις εκπληκτικές ερμηνείες από μεγάλους ηθοποιούς, τη σπουδαία φωτογραφία, την πλοκή…».
Είχε την καλλιτεχνική φλέβα… Από τον μπαμπά του, τον στιχουργό των τεράστιων λαϊκών τραγουδιών, με κορυφαίο τη Ζιγκουάλα. Για όσους τον διάβαζαν, άλλωστε, ήταν ολοφάνερο. Η κορυφαία πένα με την τρομερή έμπνευση που καθοδηγούσε κι εμάς τους υπόλοιπους. Ισως και να αδικείτο ο Λάζαρος που έμενε απλός δημοσιογράφος. Ηταν γεννημένος για πολύ σπουδαία πράγματα. Είχε πολύ φως να εκπέμψει, αλλά ο χάρος τυφλωνόταν απ’ αυτό και τον πήρε…
Και ξαφνικά γύριζε την κουβέντα, που είχε σοβαρέψει πολύ στα καλλιτεχνικά: «Αστα τώρα αυτά και πες μου, το πιασες το σκοράκι; Το 3-2 της Σεβίλλης, να ξελασπώσουμε. Τι κακό είναι αυτό. Να μην μπορούμε να πιάσουμε ένα στοίχημα τον τελευταίο καιρό. Πρέπει να το κόψουμε…». Κι ύστερα: «Εχω να πάω στα μπουζούκια κάτι χρόνια. Πρέπει να το κανονίσουμε. Θυμάσαι στο «Μισέλ»; Απίστευτα χρόνια. Ο Στακτέας με παίρνει ακόμα στο τηλέφωνο…».
Υ.Γ 1: Μανώλη, κράτα γερά αδερφέ μου και πρόσεχε την κυρά Σοφία. Και να συναντιόμαστε πιο συχνά. Είναι απίστευτο ότι, εμείς που έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί, μιλήσαμε μετά από τόσα χρόνια με αφορμή αυτό το κακό…
Υ.Γ.2: Για τον τεράστιο άνθρωπο Λάζαρο Μουρκάκο και τα χαρίσματά του, τις πλάκες του με το Μπάμπη, τις συνάξεις στη Ρόδα, τις εκρήξεις και τις ατάκες του, έχουν γράψει εκπληκτικά κείμενα οι εκλεκτοί συνάδελφοι. Εγώ – είπαμε - έχω μόνο απλές σκέψεις και προσωπικές θύμισες, όπως αυτή η τελευταία: Οσες φορές πήγαινα το Λάζαρο με το αυτοκίνητο στο σπίτι του, εκεί στην κατηφόρα της Τζαβέλα, έκανα στάση απέναντι στο βενζινάδικο. Ο υπάλληλος νόμιζε ότι πάω να γεμίσω βενζίνη κι ετοιμαζόταν, εις μάτην… Σκέπτομαι τώρα ότι ποτέ δεν έχω γεμίσει το ντεπόζιτο βενζίνη από εκεί. Θα επιδιώξω να το κάνω συχνά από εδώ και πέρα για να έχω την ψευδαίσθηση ότι αφήνω ακόμα το φίλο μου στο σπίτι του…


Κυριάκος Κουρουτσαβούρης στο All4fun.gr

Μεγάλοι σαν και σένα ζουν για πάντα...

Τετάρτη μεσημέρι χτυπάει στο σπίτι το τηλέφωνο. «Τι ώρα θα περάσεις; με ρωτάει. «Κατά τις 5 παρά στη γωνία στην Τζαβέλλα», του απαντάω. Άργησα κανά δεκάλεπτο και άρχισε την γνωστή του πλάκα…
«Άλλο λίγο να αργούσες και θα είχε ο Ντίνος το προνόμιο να με πάει στην εφημερίδα», μου είπε με το γνωστό του μοναδικό στιλ. Κάναμε συχνά αστεία με τον Λάρυ για αυτό το θέμα, αλλά και τόσα άλλα. Πόσες φορές του έλεγα, «να μην δουλέψουν και αυτοί με τα κίτρινα αυτοκίνητα»; Και γελούσε μ’ αυτό το χαμόγελο που δεν μπορούσες να του αντισταθείς…
Γελάει και από εκεί πάνω που είναι τώρα. Ο Λάρυ είχε πολύ χιούμορ! Έξυπνο χιούμορ. Του άρεσε η πλάκα. Και εκείνος έκανε, αλλά εξίσου τη δεχόταν. Αυτοσαρκαζόταν επίσης. Μεγάλο προσόν. Ηταν και πολύ γενναιόδωρος... Δέκα ευρώ να είχε, πλήρωνε 20.  Δεν το έκανε, όμως, για να τον μνημονεύουν σε άχαρες στιγμές, όπως αυτή.
Το έκανε γιατί το ήθελε αληθινά, γιατί είχε καρδιά και ψυχή μικρού παιδιού... Ας έμενε από τα μισά του μήνα με λίγα χρήματα. Και στα θέματα της δουλειάς πάντα να βοηθήσει τον μικρότερο, τον πιο άπειρο. Χωρίς αντάλλαγμα. Του έφτανε να σε βλέπει χαρούμενο. Ηταν ο δάσκαλος που θα ήθελε να έχει κάθε μαθητής. Ο σκηνοθέτης που ήθελε κάθε ηθοποιός, ο προπονητής που κάθε αθλητής θα ήθελε να τον κοουτσάρει...
Δίκαιος και αγαπητός σε όλους. Κανείς απ’ όσους πέρασαν από τον «Φίλαθλο» δεν είχε να πει το παραμικρό για εκείνον. Ακόμη και με αυτούς που μπορεί να μην έκανε πολύ παρέα, να μην έβγαινε τα βράδια, να μην πήγαινε μαζί τους στη Ρόδα, την ταβέρνα που πίναμε τα κρασάκια μας στην Καλλιθέα…
ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ τον ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ! Γιατί ήταν ο δικός τους άνθρωπος. Οχι ο αφ’ υψηλού δημοσιογράφος που θα σ΄ έβλεπε μειονεκτικά επειδή δεν είχες τα χρόνια του στη δουλειά, ούτε το ταλέντο του στο γράψιμο. Ούτε ο άνθρωπος που θα αδιαφορούσε όταν είχες ένα πρόβλημα.
Μου έλεγε πολλές φορές στο αυτοκίνητο κυρίως, «Υπάρχουν στιγμές που δε θέλω να σκέφτομαι. Όταν το κάνω προβληματίζομαι και νιώθω ένα βάρος για αυτά που συμβαίνουν γύρω μου» Του απαντούσα ότι δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, γιατί ήταν ένας άνθρωπος με αισθήματα. Ναι, υπάρχουν ακόμη και τέτοιοι!
Ο Λάζαρος ήταν ο πρώτος... Δεν ήταν και δε θα γινόταν ποτέ ένα λαμόγιο του χώρου μόνο και μόνο για να ζούσε πλουσιοπάροχα. Για αυτό ποτέ δεν έγλειψε κανένα μεγαλοπαράγοντα. Για αυτό ποτέ δεν κέρδισε αξιώματα. Για αυτό και ποτέ, όμως, κανείς δεν είχε να του σούρει το οτιδήποτε. Αμόλυντος, περήφανος, αγέρωχος, ντόμπρος και πάνω απ΄ όλα αξιοπρεπής…
Ο Λάρυ έφυγε με το μέτωπο καθαρό και με τα υπέροχα γραπτά του να τον συνοδεύουν. Πόσες και πόσες γενιές δε γαλουχήθηκαν δεκαετίες τώρα με τα άρθρα του. Είχε έναν δικό του μοναδικό τρόπο να σε παρασύρει, να σε κάνει να χάνεσαι την ώρα που απολαμβάνεις το γοητευτικό σου ταξίδι σε άλλους κόσμους. Πιο όμορφους, πιο αυθεντικούς…
Εκτός του θαυμασμού που προκαλούσε στους αναγνώστες του ήταν και εκείνη η  διαφορετικότητα των κειμένων του. Με γνώσεις από την έβδομη τέχνη να δένουν αρμονικά με το ποδόσφαιρο. Με εκφράσεις που σπάνια εμφανίζονται στον αθλητικό τύπο ο Λάρυ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας καταπληκτικός συγγραφέας, ένας ποιητής. Ενας κριτικός κινηματογράφου, που τόσο του άρεσε, όπως και ο αγαπημένος του Δημήτρης Χορν, τον οποίο συχνά ανέφερε στα γραπτά του.
ΛΑΡΥ ήσουν για μας ένας ΘΡΥΛΟΣ και θα παραμείνεις ένας ΘΡΥΛΟΣ! Θα μας συντροφεύεις για πάντα…Και την επόμενη φορά που θα ανταμώσουμε θα φροντίσω να μη σε στήσω στο ραντεβού μας…

Εις μνήμην Λάζαρου Μουρκάκου
Αργύρης Παγαρτάνης στο kerdoskopos.gr
Πρώτη φορά σε είδα με τα μπλε της αεροπορίας. Φαντάρος ήσουν. Σεπτέμβρης του 1990, στα παλιά γραφεία του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ», αυτά με τα παραπετάσματα, που μας «εμπόδιζαν», λέει, να κάνουμε καφενείο. Χα! Θυμάμαι που μαζευόσασταν με τους άλλους, τον Κωνσταντινίδη, τον Γεωργαντά, το Σοφιανό, τον Τσάμη, στο γραφειάκι του Ασημακόπουλου, το πιο απομονωμένο. Κι εμείς, οι «νέοι», γύρω-γύρω. Καθισμένοι στο γραφειάκι του Λιβάνιου, να μην βλέπουμε πρόσωπα, αλλά να ακούμε φωνές. Κουτσομπολιά από την ΕΡΤ, σχόλια, και αστεία. Τι αστεία! Αυτό το χαρακτηριστικό το είχες από τότε. Πριν αμολήσεις την ατάκα, έκανες παύση. Δύο-τρία δευτερόλεπτα. Σα να ήσουν στο σανίδι. Το’ ξερες, ρε μπαγάσα, ότι όλοι περιμένουν τη δική σου την ατάκα, την καλή. Μια φορά ο Περιβολάρης είχε πέσει κυριολεκτικά από την καρέκλα από τα γέλια…
Ηλθαμε κοντά στο γήπεδο του Μετς. Παγκόσμιο πρωτάθλημα μπάσκετ ΣΙΣΜ κι έκανες περιγραφές. Κι εγώ δίπλα να μετράω πόντους και να σου δίνω το χαρτάκι κάθε τόσο. Και να σου λέω σκόρπια πράματα από το ρεπορτάζ…  Και στα κρυφά να διαβάζω τα κείμενά σου, να παίρνω έμπνευση, να κλέβω τον τρόπο που χρησιμοποιούσες τις λέξεις, τις έννοιες, πώς τις μπέρδευες έτσι Λάζαρέ μου τις ταινίες, τα τραγούδια, την καθημερινότητα με τη μπάλα…
Ετσι είναι ο «ΦΙΛΑΘΛΟΣ». Στα κρυφά γίνονται όλα. Επισήμως κανείς δεν εκτιμάει κανέναν… Στα 21 χρόνια που κλείνω εκεί είναι ζήτημα αν δέκα φορές έχω ακούσει γενικά να γίνεται λόγος για ένα καλό κομμάτι. Ζήλεια είναι; Μπα, η ρουτίνα, η καθημερινότητα σε πνίγει. Και σε κάνει σκληρόπετσο. Ακόμη και στον «ΦΙΛΑΘΛΟ», που τον καιρό που πήγα εγώ είχε στις τάξεις του τους μισούς σημερινούς διευθυντές αθλητικών εφημερίδων, σπάνια γινόταν λόγος για ένα καλό κομμάτι. Αλλά όταν λείπατε, εμείς οι «μικροί» τότε, ο Σεβαστιάδης, ο Καβαλιεράτος, ο Κορακής, ο Γαλούπης, η αφεντιά μου, σας σχολιάζαμε… Ο μέγας Μουρκάκος με το μαγικό στυλό… Τι έγραψε πάλι… Ε, βέβαια, όταν βγαίνεις από τέτοια φύτρα… Πρόεδρος του Εθνικού επί σειρά ετών ο πατέρας, ο αξέχαστος Νίκος Μουρκάκος, και στιχουργός μερικών από τα πιο όμορφα λαϊκά τραγούδια…
Νιώθω μεγάλο πόνο, Λάζαρέ μου, που δεν ήλθε ποτέ βολικά η κουβέντα για να σε ανεβάσω λεκτικά σ΄ ένα βάθρο και να προσκυνήσω την έμπνευσή σου. Το ήξερες ότι σε εκτιμούσα, αλλά δεν ξέρω αν καταλάβαινες ότι παράλληλα σε αγαπούσα. Μ’ αυτή την αγάπη τη συντροφική, των ανθρώπων που βίωσαν μαζί τις ίδιες σκοτούρες, πάλεψαν τις ίδιες τρικυμίες, είχαν τα ίδια παράπονα από τη ρουφιάνα τη ζωή.
Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε, η καθημερινότητα σ’ αυτή την κωλοδουλειά μας τσάκιζε σαν καρύδια. Στην εφημερίδα ήσουν πάντα μια πηγή δροσιάς. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, όπου τη χρειαζόμασταν την κάθε στάλα. Σχεδόν το… σκηνοθετούσαμε το πείραγμα με τον Κατσούλη, το πιγκ-πογκ στις ατάκες με τον Γεωργόπουλο, για να πεις την ατάκα και να μας ξεράνεις πάλι…
Ολα τα θυμάμαι, και το φοβερό «το ποδόσφαιρο είναι μπρίο, είναι χρώματα, είναι φαντασία», που είχες πει στην περιγραφή της ΕΡΤ στο Βραζιλία-Κίνα, αυτή η φράση-σήμα κατατεθέν σου… Και τις φορές που περνούσα από την κατηφόρα της Καστέλλας και σ’ έπαιρνα για να πάμε στον «ΦΙΛΑΘΛΟ» και μιλούσαμε για όλα, για τον Εθνικό, για την εφημερίδα, για τον Ολυμπιακό… Και την αγωνία σου μπροστά από τον υπολογιστή για να κάνει επιτέλους το 2-1 η πουτάνα η Σουίντον και να κλείσεις το παρολί και μετά τα πανηγύρια όταν η Σουίντον το’ κανε το ρημάδι το 2-1… Και μετά την τσαντίλα των ανάποδων γκολ στο 90 και τα πανηγύρια τα συγκρατημένα, τα μουλωχτά, όταν έκλεινες κάτι καλό, μη δώσεις στόχο και σε «ματιάσουνε»... Και παλαιότερα, το πρώτο πρωτάθλημα μπάσκετ του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ», στον τελικό με την Καθημερινή, στο Μετς πάλι, όταν μας είχαν τσακίσει τα φάουλ και ο Μανουσέλης σε έβαλε μέσα στην τελευταία φάση κι έχασε ο Μπατής τη βολή και ορμάς στη μπάλα και την καπακώνεις και λήγει το ματς 67-66…Και τη χρονιά που ενώθηκαν για λίγο οι διακοπές μας στην Πάρο και σε λέγαμε πρόεδρο στην ταβέρνα στη Νάουσα και ψαρώσανε τα γκαρσόνια και σε φωνάζανε κι αυτά «κύριε πρόεδρε»… Και τις «συνεδριάσεις» στη Ρόδα για τις απεργίες του 2004, ο αρχηγός μας… Και στην απεργία την πρόσφατη, πώς είχες πει στο Σόμπολο ότι την επόμενη φορά θα πάμε στο συνδικάτο των ταξιτζήδων για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά μας… Τόσα και τόσα... Σκόρπιες στιγμές από 20 χρόνια γνωριμίας και κοινής ζωής στη δουλειά κι αλλού, που με κυνηγάνε από το βράδυ της Παρασκευής.
Μια άλλη αγωνία με τρώει, Λάζαρε. Απ’ αυτές τις ανεξήγητες, τις ματαιόδοξες, αυτές που τις ακούς και λες «καλά, αυτό σ’ απασχολεί τώρα»; Αγωνιώ για το αν το ευρύ κοινό έχει καταλάβει πόσο μεγάλος ήσουν. Ενα διαμάντι εξυπνάδας, ευπρέπειας, καλλιτεχνίας σ’ ένα δημοσιογραφικό κόσμο που βυθίζεται όλο και περισσότερο στη μετριότητα, τον ωχαδερφισμό και την τσαπατσουλιά. Καταλαβαίνει ο κόσμος τι διαμάντι χάσαμε; Θα σε βάλει στο βάθρο που σου αξίζει, στο βάθρο των μεγάλων;
Για μένα, για μας, η απώλεια είναι οδυνηρή. Χάσαμε την έμπνευση των κομματιών σου, χάσαμε το τόσο απαραίτητο χαμόγελο που μας χάριζες, χάσαμε τις ώρες που περνούσαμε μαζί, χάσαμε το φίλο μας μέσα σε μια στιγμή, τόσο νωρίς, μα τόσο νωρίς… Τόσο νωρίς που δε θες να το πιστέψεις.
Αντίο φίλε…
Ηλίας Γκούμας στο kerdoskopos.gr
Καλό ταξίδι. αρχοντόπουλο
Λάρι μου; Δεν θα με πάρεις σήμερα τηλέφωνο να παίξουμε τα παρολάκια μας; Να μου πεις τι βλέπω από το κουπόνι; Σήμερα δεν έχει στοίχημα για εσένα; Για πού το έβαλες; Ζηλέψανε την πένα σου εκεί πάνω;
Τόσο πολύ ήθελες να μας αφήσεις, φίλε; Δηλαδή τώρα πρέπει να συνηθίσουμε χωρίς εσένα; Ελπίζω να κάνεις πλάκα, όπως συνήθιζες άλλωστε. Και στον «ΦΙΛΑΘΛΟ» και μετά από κάθε αγώνα μπάσκετ… Δεν θα με ξαναπείς κουκουβάγια για να με πικάρεις;
Σπάνιε άνθρωπε, πόσα διδαχθήκαμε από σένα! Το βραδάκι της Παρασκευής μας άφησες. Πήγες να διδάξεις σε άλλη γειτονιά. Σε αυτή των αγγέλων…
Εννέα και κάτι χρόνια που σε γνώριζα κρεμόμουν από τα χείλη σου! Θυμάσαι πως διηγούσουν τις ιστορίες για τον αγαπημένο σου Χορν; Θυμάσαι πως μου έλεγες τις ιστορίες σου από τις μεταδόσεις σου στην ΕΡΤ και τον τρόπο να ψαρεύεις τις ειδήσεις;  Και κάθε φορά βρε μπαγάσα ήταν λες και τις έλεγες πρώτη φορά!
Αρχοντόπουλο ήσουν με τα όλα σου! Εσύ μου την έμαθες αυτή την λέξη. Ηξερες πολύ καλά την έννοια της…
Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε μου Λάζαρε Μουρκάκο…

Θοδωρής Χαρόπουλος στο kerdoskopos.gr
"Τι λες, ρε Παναγιώτη; Τι είπες, ρε;" Οσες φορές κι αν τον ρώτησα η απάντηση δεν άλλαξε "έφυγε ο Λάζαρος". Τα πολλά λόγια είναι φτώχια ιδιαίτερα σε τέτοιες περιπτώσεις, είχα χρόνια να νοιώσω τέτοιο σοκ. Ας μην θυμάμαι καν από πότε... Αλλά έπρεπε να το καταλάβω ότι θα ακούσω το χειρότερο, ποτέ το τηλέφωνο δεν χτυπάει για καλό στις 12.30 τη νύχτα.
Στο καλό Λάρυ, καλό ταξίδι και καλή αντάμωση ρε μπαγάσα...

Δημήτρης Γρηγορόπουλος στο theplayer.gr
Τον Λάζαρο διάλεξες ρε γελοίε; Τον Λάζαρο ρε άχρηστε; Αυτά τα καθίκια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και επιβιώνουν ρουφιανεύοντας και σκάβοντας λάκκους, πως δεν τους διαλέγεις ποτέ; Τον Λάζαρο βρήκες; Τυφλός πρέπει να είσαι τελικά. Τυφλός και μαλάκας...
Ρε συ Λάζαρε, σε φοβόμουνα γιατί ήξερα τα άγχη σου και τις στεναχώριες σου, ήξερα ότι είσαι ευαίσθητος άνθρωπος, ήξερα τα προβλήματα υγείας που είχες αντιμετωπίσει, αλλά δεν το περίμενα ποτέ ρε φίλε. Τι να πω ρε μπαγάσα; Τι να πω και τι να γράψω...
Σε ευχαριστώ για την φιλία σου, για την βοήθειά σου στα δύσκολα, για τις κουβέντες που κάναμε μαζί και σου ζητάω συγνώμη που η πουτάνα η ζωή μας είχε κάνει να χαθούμε κάπως τα τελευταία χρόνια. Ήσουν αληθινός και μάγκας κι έτσι θα σε θυμάμαι. Κι αν τελικά υπάρχει παράδεισος, είμαι σίγουρος ότι έχεις πιάσει ήδη την καλύτερη θέση. Τα λέμε Λαζαράκο, τα λέμε...
Μιχάλης Στεφάνου στο katimagiko.gr

Λάζαρε, βάλε ένα χεράκι…
Δεν υπάρχουν λόγια. Ρε Λάζαρε, βοήθα λίγο με τον πρόλογο. Αν ήσουν στη θέση μας θα έγραφες αριστουργήματα για την… πλάκα σου. Αλλά εσύ μας «έχωσες». Γι’ αυτό σου λέω, έλα και βάλε ένα χεράκι με τον πρόλογο.
Ώρες ώρες γίνεσαι εκνευριστικός. Είπαμε πλάκα πλάκα, αλλά υπάρχουν και όρια. Τώρα σου ήρθε ξαφνικά να αναθεωρήσεις. Να πάρεις πίσω όσα έλεγες. Όσα πίστευες. Όσα έγραφες… Τι σόι αστείο είναι αυτό δεν μπορώ να καταλάβω…
Εσύ δεν ήσουν που σκηνοθετούσες στο χαρτί; Εσύ δεν ήσουν που κινηματογραφούσες με τις λέξεις και μας ταξίδευες στις γλυκές σκηνές σου; Που μιλούσες για την τεχνική του φινάλε, για τις κορυφώσεις και τις ερωτικές στιγμές… Τι έπαθες ξαφνικά και τα γυρνάς όλα τούμπα; Τι προχειροδουλειά είναι αυτή; Δεν σου αρμόζει, να το ξέρεις…
Σ’ έπιασαν πάλι οι εγωισμοί και τα παρατάς; Εντάξει, όλα κατά διαόλου πάνε, αλλά τι συγχύζεσαι; Αφού δεν μπορείς να αλλάξεις. Δεν μπορείς να γίνεις κακός ούτε τις στιγμές που ξέρεις ότι πρέπει. Εσύ είσαι καλλιτέχνης, απολαμβάνεις το χειροκρότημα, σου δίνει ζωή. Αύριο πάλι στην ξεφτισμένη πολυθρόνα θα σε βρούμε να σκαρώνεις καινούρια σενάρια. Να μπλέκεις την παραγωγή σοκολάτας με το γκολ του Τοροσίδη και να πειράζεις όποιον περνάει από μπροστά σου. Μ’ αυτό το χαμόγελο μικρού παιδιού.
Αφού πάλι εκεί θα κάθεσαι, να θυμίζεις σε όλους μας, με το που μπαίνουμε στον Φίλαθλο, ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα. Ότι ένα κείμενο είναι αρκετό να μας λυτρώσει από τις σκοτούρες. Ότι η αγάπη για τη δημοσιογραφία δεν εξαρτάται από κανέναν πούστη, από κανένα λαμόγιο. Ότι αφού εσύ επιμένεις να είσαι κάθε μέρα εκεί, πρέπει να είμαστε κι εμείς. Τώρα τι, Λάζαρε;
Σε πιάνουν πότε πότε οι μαύρες σου. Σε πνίγει το δίκιο και η αγανάκτηση. «Δεν ξαναγράφω τίποτα!» λες οργισμένος και πατάς «εκτύπωση». Τα νεύρα σου αποτυπωμένα στο χαρτί. Το ξεκίνημα, όπως πάντα μεθυστικό, αλλά απότομο και στεγνό, για την κλάση σου, το φινάλε. Τώρα μάλλον, είσαι σε τέτοια φάση. Γιατί πρέπει να σου πω ότι τέτοιον χάλια επίλογο δεν έχεις ξαναγράψει. Αυτό το τέλος δεν σου αξίζει, ρε Λάζαρε. Αδικείς τον εαυτό σου, πώς να το κάνουμε!
Ας είναι. Σύντομα θα ηρεμήσεις και θα πάρουν πάλι φόρα οι μελωδίες σου. Εμείς θα σε περιμένουμε. Θα κοιτάμε την πόρτα. Μόνο εκεί θα κοιτάμε. Να σε δούμε να μπαίνεις ξανά με το τσαντάκι και το χαμόγελο. Σήκω και ντύσου, σε χρειαζόμαστε…

Ντίνος Κούλης στο artoskaitheamata.blogspot.com
Στην γειτονιά των Αγγέλων ο λατρεμένος μας Λάζαρος...
Οι λέξεις δεν είναι ποτέ αρκετές για να περιγράψεις τα συναισθήματα που γεννά η απώλεια ενός πολυαγαπημένου σου προσώπου.
Ο Λάζαρος Μουρκάκος δεν είναι πια σε αυτή τη ζωή...
Αυτή η τεράστια μορφή της αθλητικής δημοσιογραφίας έφυγε ξαφνικά χθες το βράδυ μετά από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία μόλις 45 ετών. Η ψυχούλα του πέταξε από το μπαλκόνι του σπιτιού του με προορισμό την γειτονιά των Αγγέλων, όπου αντάμωσε τον πατέρα του Νίκο, τον εξάδελφό του τον  Σπύρο, ο οποίος είχε φύγει επίσης πολύ νωρίς, ενώ γνώρισε για πρώτη φορά και τον παππού του τον Λάζαρο, που δεν είχε προλάβει να τον συναντήσει σε αυτή την ζωή.
Μία ζωή που ήταν πολύ "λίγη" για ανθρώπους σαν τον Λάζαρο Μουρκάκο... Ήταν εδώ και πολύ καιρό φευγάτος, αλλά δυστυχώς σε κανέναν μας δεν πήγε το μυαλό ότι έστω υποσυνείδητα μπορεί να επιζητούσε το μοιραίο. Ο Λάζαρος ήρθε και μας δίδαξε τι θα πει να είσαι άνθρωπος, αλλά λίγοι το αντιληφθήκαμε. Γύρισε την πλάτη σε ένα κόσμο, όπου ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, την βόλεψή του και την τσέπη του.
Και την έκανε για να βρει τον δικό του παράδεισο...
Αδελφέ αντίο... Μας αφήνεις με πόνο βαθύ και αβάσταχτο, αλλά χαλάλι σου...
Τώρα ηρέμησες, τώρα ησύχασες. Δώσε όση δύναμη μπορείς από κει πάνω στην μητέρα σου Σοφία και στον αδελφό σου τον Μανώλη.
Γέμισε τους με κουράγιο και ξεκουράσου...
Αυτοί είναι οι στίχοι του τραγουδιού "Φεύγω" που έγραψε ο πατέρας του Λάζαρου:
Φεύγω, το δρόμο μου παίρνω χωρίς εσένα,
και ρίχνω πέτρα στο παρελθόν μας, στα περασμένα.
Θα γίνω αστέρι μέσα στ' αστέρια στον ουρανό
θα γίνω σύννεφο μέσα στα σύννεφα και θα χαθώ.
Γέλιο το δάκρυ μου, χαρά τον πόνο μου,
σ' αφήνω πίσω,
αφού δεν μπόρεσα μ' αυτά που μου 'κανες
να σε μισήσω.
Φεύγω κι ας μην ακούω πια τη φωνή σου,
τα περασμένα, το παρελθόν μας κράτα μαζί σου.
Νερό θα γίνουν τα δάκρυά μου σε μια πηγή,
να ταξιδεύω σε ξένο κόσμο, σε άλλη γη.
Γέλιο το δάκρυ μου, χαρά τον πόνο μου,
σ' αφήνω πίσω,
αφού δεν μπόρεσα μ' αυτά που μου 'κανες
να σε μισήσω

Του Γιώργου Αλεξανδρόπουλου
Δεκάδες εφημερίδες και περιοδικά... Εκατοντάδες συνάδελφοι... Σχεδόν μια 20ετία στο χώρο ... "Συνάδελφοι", που όσοι είναι μέσα στον χορό, ξέρουν για τι μιλάω. Και όμως μέσα σε μια ζούγκλα, ρουφιάνων, γλυφτών, υποτελών και άμπαλων δημοσιογραφικά, υπήρχες κι εσύ. Εσύ, που κανείς δεν σε αποκαλούσε Λάζαρο, αλλά "αδερφούλι".
Τόσα χρόνια στο διπλανό γραφείο, στο μπουρδελάκι του Ταύρου, απλήρωτοι, υπό τρελή πίεση και όμως... κρατούσαμε την ατμόσφαιρα χαρωπή. Χιούμορ και χαβαλές για να πνίξουμε το άγχος και την πίκρα μας. Πόσο μεγάλη ψυχάρα μπορεί να έχει κάποιος για να είναι παντελονάτος και αγνός, όταν το περιβάλλον γύρω του είναι γεμάτο "φούστες". Θυμάμαι πως άλλαζε η διάθεση μου όταν ερχόσουν αργοπορημένος στο γραφείο μου και με "καψώναρες" για να μου δώσεις κομμάτι για την στήλη με το κλασσικό ΛΑΖ. ΜΟΥΡ. Ακόμα και όταν δεν είχες είδηση, κάθε κομμάτι σου ήταν ΒΑΣΙΚΟ.
Απλά να ξέρεις ότι και άτομα που δεν σε γνωρίζανε, χτες, παγώσανε γιατί έμαθαν από εμάς, που είχαμε την ΤΥΧΗ να σε γνωρίσουμε, τι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ ΕΙΣΑΙ, γιατί το ήσουν δεν μου βγαίνει... Όπως σωστά είπε ο Μπίλιος, ΔΕΝ πενθεί η πεθαμένη ελληνική δημοσιογραφια. Πενθούμε εμείς που σε αγαπήσαμε. Η μεγαλύτερη κληρονομιά σου είμαστε ΕΜΕΙΣ. Που όσα χρόνια και αν περάσουν, η αναφορά του ονόματος σου θα σχηματίζει ένα χαμόγελο στα χείλη όλων όσων σε γνωρίσαμε.
Αυτό είναι και το τελευταίο δημοσιογραφικό μου κείμενο αφιερωμένο σε ΣΕΝΑ. Ο φίλος σου, ο "μωρή κουφάλα Αλεξανδρό"....
**την συλλογή των κειμένων επιμελήθηκαν οι συντάκτες του gazzetta.gr