Ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης, είναι ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα πρόσωπα του ελληνικού τύπου. Μεσουράνησε την δεκαετία του '90, το 2002 έριξε μια... κανονιά που δύσκολα θα ξεχαστεί, και τώρα κάνει την επιστροφή -βόμβα αγοράζοντας την αθλητική εφημερίδα «Εξέδρα» από τον ΔΟΛ και τον Σταύρο Ψυχάρη!
Με καταγωγή από ένα μικρό χωριό στα νότια του νομού Ρεθύμνου, από απλός οικονομικός συντάκτης της ΕΡΤ (εκφωνούσε και το αγροτικό δελτίο της ΕΡΤ2 ένα φεγγάρι) και εκδότης του περιοδικού «Αγροτική Οικονομία» στην Κρήτη, κατάφερε να δημιουργήσει δύο εφημερίδες που έφτιαξαν σχολή, τον «Επενδυτή» και το «Sportime», επέζησε από ένα ναυάγιο- της καλής εφημερίδας «Εξουσία», απέκτησε ένα ραδιόφωνο- τον «Planet», έναν τηλεοπτικό σταθμό, το «ΤΕΜΡΟ», βούτηξε στα βαθιά στο χρηματιστήριο με την κατασκευαστική «Stabilton» και τα περίφημα «ΜΑ-ΚΛΩ» και έφτασε να συλληφθεί, εγκλωβισμένος σε μια αυλή, από υπαλλήλους του, που είχαν έξι μήνες να πληρωθούν.
Ο Ανδρουλιδάκης, η αλήθεια να λέγεται, είχε κάποιες καλές ιδέες. Είχε όμως και αρκετές κακές. Κυρίως, φαίνεται ότι του είχε μπει η ιδέα να γίνει... Λαμπράκης στη θέση του Λαμπράκη. Και το χειρότερο, βιαζόταν για αυτό και... δεν κρατούσε πάντα τον σταυρό στο χέρι.
Τα σπίτια της «Εξουσίας»
Με το «Sportime» να έχει υψηλότατες κυκλοφορίες, τον «Επενδυτή» να αποτελεί το must του Σαββάτου και ένδειξη κοινωνικού status για όποιον τον κρατούσε στα χέρια του, αλλά και τον «Planet» να απειλεί τον κραταιό τότε «Flash» για τη δεύτερη θέση των ενημερωτικών σταθμών, ετοιμάστηκε για το -πρώτο- μεγάλο κόλπο.
Τα κουπόνια για δωρεάν σπίτια, τα οποία άρχισε από 15 Απριλίου 1997 να δίνει η καθημερινή εφημερίδα «Εξουσία» εκτίναξαν την κυκλοφορία σε σημείο που έγινε άμεσα ανταγωνιστική για τα μεγαθήρια «ΝΕΑ», «Ελευθεροτυπία» κλπ. Η ευφορία ήταν μεγάλη και η αλαζονεία άρχισε να... περισσεύει. Κάποιες ατυχείς επιλογές μετώπων που ανοίγει η εφημερίδα προκαλούν δυσαρέσκεια τότε κορυφαίων υπουργών, ενώ αρχίζει και έρευνα για την προσφορά με τα σπίτια.
Το 1999 κι ενώ ο «Επενδυτής» κάνει πάταγο με τον πρωτοποριακό επαναλανσάρισμα του ενθέτου του περιοδικού «Symbol», υπό τη διεύθυνση του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, ο Ανδρουλιδάκης κάνει μία λάθος – εκ του αποτελέσματος- κίνηση: θέλοντας να αντιμετωπίσει την έκδοση του ημερήσιου Βήματος (22 Μαρτίου 1999) μετατρέπει την «Εξουσία» από απογευματινή εφημερίδα σε πρωινή, αλλάζοντάς της και... το χρώμα από λευκό σε σομόν ώστε να παραπέμπει περισσότερο σε οικονομικό φύλλο.
Η εφημερίδα που ήδη ταλαιπωρείται από διαρκείς αλλαγές διευθυντών, αποχωρήσεις στελεχών και κυκλοφοριακή υποχώρηση, πέφτει σε διαρκή κατήφορο. Ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης όμως ετοιμάζει το επόμενο colpo grosso, που θα είναι και η χαριστική βολή στα -τότε- σχέδιά του.
Βάζει TEMPO και Ευαγγελάτο στον όμιλο
Στις αρχές του 2000 ο όμιλος είχε σημαντικά έσοδα και ο Ανδρουλιδάκης βρήκε την ευκαιρία για να κάνει το μεγάλο άνοιγμα που θα τον έβαζε σε ένα πολύ κλειστό λόμπι, αυτό των μεγάλων εκδοτών.
Άλλωστε δεν είναι τυχαία η φράση που ακούστηκε από μέτοχο του ομίλου «Φτιάχνουμε το νέο ΔΟΛ»!
Αγοράζει το από τον Φώτη Μανούση το NEW CHANNEL και το μετονομάζει σε TEMPO. Με μία εντυπωσιακή μετεγγραφή πολλών εκατομμυρίων φέρνει στο κανάλι ως διευθυντή τον Νίκο Ευαγγελάτο, τον οποίο είχε ως αρχισυντάκτη ρεπορτάζ τον πρώτο καιρό στον «ΕΠΕΝΔΥΤΗ» και πριν γίνει φίρμα. Ο Ευαγγελάτος φέρνει την σύζυγο Τατιάνα Στεφανίδου και μία πολυάνθρωπη ομάδα, η οποία κοστίζει πολύ ακριβά.
Το TEMPO αρχίζει μία πολυδάπανη διαφημιστική καμπάνια με κεντρικό σύνθημα «Ποιο κανάλι βλέπει ο πρωθυπουργός;». Η παρουσίαση του νέου προγράμματος του καναλιού στο Hilton το 2001 αποτελεί κοσμικό γεγονός της χρονιάς, με σχεδόν σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης Σημίτη να υποβάλει τα... σέβη του στον εκδότη από την Κρήτη
Στόχος του ομίλου ήταν το μετά βίας 3% τηλεθέασης, ειδικά μετά την έλευση του Νίκου Ευαγγελάτου να γίνει 7% ώστε να ανέβει μια κατηγορία πάνω στη διαφημιστική πίτα.
Όμως τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν καλά. Ο Ανδρουλιδάκης στη δίνη της επιτυχίας «ξεφεύγει» στη μεγάλη ζωή που ούτως ή άλλως του άρεσε. Ελικόπτερα για τις μετακινήσεις και ακόμα πιο μεγάλα όνειρα, που τα προσγείωσε ανώμαλα η πραγματικότητα.
Τα πρώτα λουκέτα και το χρηματιστήριο
Ήδη τα πρώτα σύννεφα εμφανίστηκαν τον Ιανουάριο του 2001, όταν και κλείνει η
«Εξουσία» (η οποία επανασχεδιάστηκε και κυκλοφόρησε ξανά... λευκή για τρεις
ημέρες), όμως οι εργαζόμενοι παραμένουν και πληρώνονται κανονικά για περίπου
τρεις μήνες (!) περιμένοντας να βγει νέα εφημερίδα όπως είχε υποσχεθεί ο
Ανδρουλιδάκης.
Πράγματι, έπειτα από πολλές καθυστερήσεις, κυκλοφορεί το Μάϊο
η «Εκτροπή», η οποία όμως «εκτρέπεται» της κυκλοφορίας, ένα μήνα μετά.
Παράλληλα, το Tempo είχε πλέον 700 άτομα προσωπικό (όταν MEGA και ANT1
είχαν περίπου από 400) χάρη στην ομάδα του Νίκου Ευαγγελάτου, που έφερε με τη
σειρά της από 2 - 10 άτομα ο καθένας . Το κανάλι είχε τόσο υψηλό κόστος και τόσο
μικρή τηλεθέαση που όχι μόνο δεν έφθασε το 7% αλλά άρχισε να βάζει μέσα
χοντρά όλον τον όμιλο που στο μεταξύ από την οδό Δαβάκη πίσω από τον Ερυθρό
Σταυρό είχε μεταφερθεί λίγο πιο πάνω, σε μεγάλο κτίριο επί της Κατεχάκη.
Ήδη από καιρό, κορυφαία στελέχη του ομίλου είχαν αρχίσει να ανησυχούν σοβαρά
για την πορεία της «αυτοκρατορίας» Ανδρουλιδάκη.
Τα προβλήματα αρχίζουν σύντομα να κάνουν πολύ αισθητή την παρουσία τους,
εκτός από το TEMPO και στο χρηματιστηριακό μέτωπο.
Το τι ακριβώς διεμήφθη με την εμπλοκή του στο χρηματιστήριο, ακόμα δεν το
γνωρίζουμε σε όλη του την έκταση. Είναι γνωστό όμως ότι οι συνεργάτες του στο
εγχείρημα της Σοφοκλέους Σάμυ Φάις και Βασίλης Ζούλοβιτς, πέρασαν
δυσκολότερες μέρες από τον ίδιο.
Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς έριξε καμπάνες 73 εκατ. δρχ. και 69 εκατ. δρχ.
αντίστοιχα, στους Ζούλοβιτς και Φάις με την αιτιολογία ότι χρησιμοποίησαν
εμπιστευτικές πληροφορίες σε σχέση με την κυοφορούμενη τότε μεταβίβαση των
ΜΑΚΛΩ (Μακεδονικά Κλωστήρια) στην εταιρεία Stabilton (Μ. Ανδρουλιδάκης) για
να κερδοσκοπήσουν.
Ήδη από την άνοιξη του 2000 ο Μ. Ανδρουλιδάκης εμφανίζεται πλέον ως
μεγαλομέτοχος της εταιρείας ΜΑΚΛΩ, ενώ η συγχώνευσή της με τη Stabilton, που
ακολούθησε λίγο αργότερα, σφράγισε τη μακρά και εντόνως προβληματική πορεία
των ΜΑΚΛΩ.
Την ίδια περίοδο, ο Ανδρουλιδάκης άρχισε να τρέχει στα δικαστήρια. Είναι
ενδεικτικό το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Ημερησία» στις αρχές Ιουλίου του 2002:
«Νέα κατηγορηματική άρνηση του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη εισέπραξε ο κύριος
Αθανάσιος Βιλδιρίδης στο αίτημά του επιχειρηματία να προβεί σε διαχειριστικό
έλεγχο των λογιστικών βιβλίων της εταιρείας Clever ΕΠΕ (Επενδυτής, Symbol).
Συγκεκριμένα, ο κ. Ανδρουλιδάκης ανακοίνωσε δια στόματος των κυρίων
Αθανάσιου Παύλοβιτς (γενικού διευθυντή του ομίλου) και Βαγγέλη Γεωργίου
(οικονομικού διευθυντή) την άρνησή του να προχωρήσουν οι ορκωτοί λογιστές σε
διαχειριστικό έλεγχο, τον οποίο έχει δικαίωμα να πράξει ο κ. Βιλδιρίδης το 1οδεκαήμερο κάθε νέου τριμήνου (σύμφωνα με το άρθρο 34 του Ν. 3190/55 περί
ΕΠΕ).
Σημειώνεται ότι από το 2000 έως σήμερα δεν έχει επιτραπεί στον κ. Βιλδιρίδη να
προβεί σε κανενός είδους έλεγχο στα βιβλία της εταιρείας στην οποία κατέχει το
35% (το 65% ανήκει στον κ. Μ. Ανδρουλιδάκη).
Ο κ. Βιλδιρίδης έχει ήδη κερδίσει τη δικαστική αγωγή την οποία έχει ασκήσει κατά
του Μ. Ανδρουλιδάκη για την άρνησή του να πραγματοποιήσει διαχειριστικό έλεγχο
στην άλλη εταιρεία στην οποία είναι μέτοχος (ΜaxLine Α.Ε. που εκδίδει τη
Sportime).
Υπενθυμίζουμε ότι την περασμένη εβδομάδα ο 24ος ανακριτής απαγόρευσε στον κ.
Ανδρουλιδάκη την έξοδο από τη χώρα ενώ του επεδίκασε ως εγγύηση το ποσόν
των 50.000 ευρώ μετά από μήνυση που κατέθεσε ο κ. Α. Βιλδιρίδης για 11
κακουργηματικές πράξεις και πλημμελήματα».
Η σύλληψη σε έναν κήπο...
Το τέλος του Ανδρουλιδάκη ως εκδότη, ουσιαστικά γράφτηκε λίγους μήνες αργότερα
και το περιέγραψε γλαφυρά η «Ελευθεροτυπία» στις 03/09/2002:
«Στον εισαγγελέα οδηγήθηκε χθες το απόγευμα ο εκδότης και ιδιοκτήτης καναλιού
Μιχάλης Ανδρουλιδάκης, κατηγορούμενος για μη καταβολή δεδουλευμένων στους
εργαζόμενους του τηλεοπτικού του σταθμού, τους τελευταίους έξι μήνες.
Ο εκδότης συνελήφθη στη 1 το μεσημέρι, όταν δύο επιθεωρητές της επιτροπής του
υπουργείου Εργασίας επισκέφτηκαν -ύστερα από καταγγελία εργαζομένων- τα
γραφεία του τηλεοπτικού σταθμού «Tempo», στη λεωφόρο Κατεχάκη και ζήτησαν τη
συνδρομή της Αστυνομίας.
Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, μόλις ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης αντιλήφθηκε την
παρουσία τους, προσπάθησε να ξεφύγει.
Παρ' ότι διέφυγε όμως από την πίσω πόρτα δεν τα κατάφερε, αφού οι αστυνομικοί
του τμήματος Ψυχικού τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν κρυμμένο σε μια αυλή
παρακείμενου σπιτιού, στην οποία τον είχαν εγκλωβίσει εργαζόμενοι του
καναλιού.
Ο καναλάρχης οδηγήθηκε αρχικά στο Αστυνομικό Τμήμα και από εκεί στη συνέχεια
στον 7ο όροφο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής, όπου οι αστυνομικοί
τού πήραν δακτυλικά αποτυπώματα και του έβγαλαν φωτογραφίες.
Με την αυτόφωρη διαδικασία, ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης οδηγήθηκε στον
εισαγγελέα, ο οποίος του άσκησε ποινική δίωξη για μη καταβολή δεδουλευμένων
και, αφού όρισε τακτική δικάσιμο, τον άφησε ελεύθερο»Τα πράγματα έγιναν τόσο δύσκολα που δεν υπήρχε ούτε το ενοίκιο, οι εργαζόμενοι
στο κανάλι ήταν απλήρωτοι και σιγά - σιγά κάποιοι άρχισαν να φεύγουν, ενώ στον
«Επενδυτή» οι μισθοί έμπαιναν μετά τις 10 του μηνός, με ρεκόρ τις 18 το τελευταίο
μήνα. Η εφημερίδα τώρα είχε σημαντικά κέρδη αλλά την "βούλιαζε" το κανάλι.
Ακριβώς ίδια ήταν η κατάσταση και στο «Sportime», που μέσα στην ανασφάλεια
άντεχε με μεγάλη αξιοπρέπεια στην πίεση από παλιούς και νέους ανταγωνιστές.
Μάλιστα, κάνει πανελλήνια αίσθηση, έπειτα από ένα ντέρμπι Παναθηναϊκού –
Ολυμπιακού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, όταν τολμά και κυκλοφορεί με λευκό
πρωτοσέλιδο και τίτλο «Εωράκαμεν τους ληστάς» και υπότιτλο ένα σπαρταριστό
απόσπασμα αναφοράς αστυνομικού για καταδίωξη ληστών, από το 1923, το οποίο
είχε γράψει το προηγούμενο Σάββατο στον Επενδυτή ο τακτικός συνεργάτης
Κωστής Παπαγιώργης!
Η αντίστροφη μέτρηση στον «Επενδυτή»...
Τη Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2002, στον «Επενδυτή» μαύρισε ο ουρανός, καθώς
κυκλοφόρησε η φήμη ότι το Σαββάτο δεν θα κυκλοφορήσει η εφημερίδα, γιατί το
τυπογραφείο δεν τυπώνει και άλλο φύλλο χωρίς πληρωμή. Η ύλη παραδόθηκε
κανονικά η εφημερίδα ετοιμάστηκε μέχρι την Παρασκευή,αλλά ήταν ήδη γνωστό ότι
ο «Επενδυτής» δεν θα έβγαινε το Σάββατο.
Το ίδιο βράδυ ο Ανδρουλιδάκης προσπάθησε να κυκλοφορήσει την εφημερίδα,
όμως δεν τα κατάφερε. Στον «Επενδυτή»έγινε συνέλευση και στην ομιλία του ο
διευθυντής Νίκος Φελέκης περιέγραψε την επόμενη κίνηση σωτηρίας (που ήδη
είχε οργανωθεί) αρχίζοντας με τη φράση «αύριο θα γράψουμε ιστορία»...
Σύσσωμο το προσωπικό μεταφέρθηκε από τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου στα παλιά
γραφεία της «Μακεδονίας» στο Σύνταγμα και με μια τιτάνια προσπάθεια μιας
εβδομάδας, κυκλοφόρησε το Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2002 ο «Κόσμος του
Επενδυτή».
«και η αρχή της περιπέτειας για «Sportime» και «Planet...
Ο Ανδρουλιδάκης βρισκόταν σε... vertigo. Λιγότερο από ένα μήνα μετά, στις 16
Δεκεμβρίου, η εταιρεία «MAXLINE» στην οποία ανήκε το «SPORTIME», μεταβίβαζε
έναντι 200.000 ευρώ το σήμα της εφημερίδας στην εταιρεία «SUNSEEKER» με
έδρα τον Παναμά και εκπροσώπους στην Ελλάδα τον Θανάση Χριστόπουλο και
αργότερα τη Φρύνη Οντόνι, με τη γνωστή δραματική για τους εργαζόμενους
περιπέτεια που ακόμα δεν έχει τελειώσει, έχοντας μείνει στα χρονικά του ελληνικού
τύπου ως ένα απίστευτο θρίλερ, με σωρεία μεταβιβάσεων του σήματος σε απίθανες
εταιρείες, αλλαγή εκδοτών σαν τα πουκάμισα και ατελείωτα χρέη σε εργαζόμενους,
ασφαλιστικά ταμεία και πολλούς άλλους.
Εκτός από το κλείσιμο του TEMPO, σοβαρά προβλήματα είχε και το ραδιόφωνο του
ομίλου, το οποίο έπειτα από σαράντα κύματα περνά στον έλεγχο του Θανάση Παύλοβιτς,πρώην συνεργάτη του Ανδρουλιδάκη. Στην πορεία οι εργαζόμενοι
μένουν απλήρωτοι, αρχίζουν κινητοποιήσεις και μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο,
σχεδόν τριετίας, για να λυθούν οι εκκρεμότητες με την αγορά του σταθμού από τη
Γιάννα Αγγελοπούλου, τη μετατροπή του σε «CITY 99,5» και τη σημερινή
λειτουργία του ως «ΒΗΜΑ FM»...
πηγή: newpost
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.