Τελικά... τι θα γίνει σε περίπτωση πτώχευσης;

(Από email που λάβαμε)

Χρεοκοπία... Το αδηφάγο τέρας που πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας. Η απόλυτη δικαιολογία της κυβέρνησης του γιωργάκη (το «γ» είναι καλώς γραμμένο πεζό) να σαρώσει ότι έχουμε και δεν έχουμε. Η απόλυτη απειλή του βενιζέλου (το αυτό ισχύει και για το «β») για να περνάει «σοσιαλιστικά και δυνατά» τα νέα, νεότερα, πιο νέα, ακόμη νεότερα και πολύ πιο νέα του μέτρα, βυθίζοντας στο πένθος έναν ολόκληρο λαό... ένα ολόκληρο έθνος!

Πάει στο διάολο πια, είμαστε Έλληνες. Και βαριόμαστε πολύ το φόβο! Τόσο πολύ που άμα μας σφίγγουν το λαιμό σιγά σιγά με την απειλή να μας πνίξουν, γυρνάμε και λέμε, «άντε σφίχτην να πάει στο διάολο, να τελειώνουμε πια!». Το ’40 γιατί νομίζετε ότι πήραμε φαλλάγγι τα Ιταλάκια φωνάζοντας «αέρα»; Γιατί...


βαρέθηκαν τα παπούδια μας να περιμένουν στα παγωμένα βουνά και είπαν, «πάει στο διάολο, πάμε να τους τσακίσουμε κι ότι γίνει!». Πιο πίσω; Πάμε και πιο πίσω! Μάσησε ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες; Όχι! Ο άνθρωπος έβλεπε το θάνατο να ακονίζει το δρεπάνι και μαζί με τα παλικάρια του είπε «πάει στο διάολο, ντου και ό,τι γίνει!»



Έτσι και τώρα, «πάει στο διάολο ρε γιωργάκη, ρίχτη την πουτάνα την χρεοκοπία να τελειώνουμε!



...Αλλά, γιατί το τσούρμο του την φοβάται τόσο πολύ; Τι θα γίνει σε περίπτωση χρεοκοπίας; Χα! Εδώ ξεκινάει η «πλάκα»... Γιατί ο γιωργάκης δεν φοβάται αυτά που θα πάθουμε εμείς στην πτώχευση αλλά αυτά που θα πάθουν, οι γερμανοί, οι γάλλοι και το αγαπημένο του ΔΝΤ...



Όσο κι αν έψαξα στο ιντερνετ, σε άλλα μπλογκ, ρωτώντας συναδέλφους στο οικονομικό ρεπορτάζ, το συμπέρασμα είναι πάντα ίδιο... Δεν έχουν ιδέα! Όχι για την περίπτωση της αγοράς, εκεί ναι, ξέρουν, γι αυτό και τρέμουν την ώρα και την στιγμή! Αλλά δεν έχουν ιδέα, τι θα επιφέρει μια ενδεχόμενη χρεοκοπία σε όλους εμάς που έχουμε συνδεθεί απ ευθείας με την μαύρη τρύπα...



Διαβάζω παντού, για στάση πληρωμών, κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, επεισόδια στους δρόμους... Αόριστα. Προωθείται μια εικόνα χάους και ανασφάλειας. Μια εικόνα δραματικής επιδείνωσης... Αλλά είναι όντως έτσι;



Αφού αυτοί δεν μας λένε, σκέφτηκα να κάνω μια προσπάθεια να «οραματιστώ» τα μελλούμενα με βάση πάντα την λογική μου... αυτή που με βοήθησε σε αρκετές περιπτώσεις να επιζήσω στον βρώμικο κόσμο της δημοσιογραφίας... Τον κόσμο όπου ένας «χέζει» και όλοι σκατώνονται...



Δεν έχω βγάλει Πανεπιστήμιο, είμαι ένας απλός δημοσιογράφος που έβγαλε με αίμα μια μη-αναγνωρισμένη σχολή δημοσιογραφίας, που πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις να κάνει την ταξική του υπέρβαση, που προσπάθησε να επιβιώσει σε μια θάλασσα γεμάτη πιράνχας... Αν η μη-πανεπιστημιακή μου μόρφωση, υποβαθμίζει την κρίση και την λογική μου (κατά την άποψή σας φυσικά) παρακαλώ, σταματήστε να διαβάζετε. Μπορείτε να εμπιστεύεστε σθεναρά όλους αυτούς τους παρα-μορφωμένους μπάσταρδους των γυαλιστερών πανεπιστημίων που σήμερα προδίδουν την χώρα τους και παραδίδουν άνευ όρων το «πατριδάκι» μας στα μεγάλα συμφέροντα. Δεν το κατάφεραν οι Πέρσες, δεν το κατάφεραν οι οθωμανοί, δεν το κατάφεραν οι τούρκοι... Το κατάφεραν οι Παπανδρέου... (προσθέστε κι άλλα ονόματα, το ίδιο μου κάνει)

Και κάτι ακόμη, πριν ξεδιπλώσω όσα βλέπω μπροστά μας. Δεν ανήκω κομματικά ΠΟΥΘΕΝΑ, οι απόψεις μου περιλαμβάνουν όλο το φάσμα της πολιτικής από ελαφρώς αριστερά μέχρι και ελαφρώς δεξιά...



Παρακάτω θα διαβάσετε μια μικρή ιστορία, ένα μικρό μύθευμα. Το χειρότερο σενάριο που μπόρεσα να σκεφτώ, για μια μικρή χώρα, κάπου στον κόσμο. Όπου ο πρωθυπουργός λέγεται γιωργάκης και το πρωτοπαλίκαρό του βενιζέλος. Δεν πιστεύω ότι σε αυτή την μυθική μικρή χώρα, μπορεί να συμβεί κάτι χειρότερο αν χρεοκωπήσει... Συνεπώς, σε κάποιες περιπτώσεις ίσως και να υπερβάλλω... αλλά όχι τόσο ώστε να ξεφύγω από τα όρια της λογικής.



ΗΜΕΡΑ ΜΗΔΕΝ

Οι Πρώτες ώρες

Η μικρή αυτή χώρα χρεοκωπεί. Για μερικές ώρες κρατείται μυστικό. Όσοι έχουν τα μέσα – οι μεγάλοι δηλαδή - και μαθαίνουν πρώτοι, τακτοποιούν και τις τελευταίες λεπτομέρεις για να αποφύγουν τις συνέπειες. Φεύγουν «νύχτα» με τα ιδιωτικά τους αεροπλάνα. Οι υπάλληλοι που τους εξυπερετούν (σε τράπεζες, αεροδρόμια, ξενοδοχεία κτλ) αρχίζουν και την «ψυλιάζονται». Ξεκινούν τηλεφωνήματα και διαρροές. Μέσα σε λίγες ώρες, η φήμη εξαπλώνεται ραγδαία. Το ιντερνετ παίρνει φωτιά! Τα μπλογκ βγάζουν όλες τις ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες που οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να διασταυρώσουν, πριν μεταδώσουν επίσημα από τα ΜΜΕ όπου εργάζονται. Αρχίζουν τα έκτακτα δελτία.



Φάση 2η: Πανικός!

Δημοσιογράφοι ξεχύνονται για ρεπορτάζ. Στέλνουν τους συγγενείς τους να αγοράσουν με όλα τους τα διαθέσιμα χρήματα, προμήθειες. Χιλιάδες κόσμου τρέχουν στα σούπερ μάρκετ και κατεβάζουν από τα ράφια ότι υπάρχει και δεν υπάρχει. Τα σούπερ μάρκετ επιστρατεύουν όλους τους εργαζόμενους και οι μισοί από αυτούς λειτουργούν ως σεκιούριτι. Αρχικά οι αγορές γίνονται κανονικά. Όταν τα πράγματα λιγοστέψουν, τα νεύρα τεντώνονται. Όταν οι πολίτες αδυνατούν να βρουν τρόφιμα στα ράφια, αρχίζουν διαπληκτισμοί. Ξύλο. Χάνεται ο έλεγχος. Επικρατεί πανικός και όλοι πλέον, αρπάζουν ότι βρουν από όποιον βρουν. Αρχίζει το πλιάτσικο. Μερικές ώρες μετά, όποιο μαγαζί πουλάει τρόφιμα λεηλατείται.

Βενζινάδικα. Οι πρώτοι πληρώνουν. Όσο τα ραδιόφωνα μεταδίδουν εξελίξεις, ο κόσμος τρελαίνεται. Βιάζεται να προλάβει να ετοιμαστεί. Οι οδηγοί βάζουν βενζίνη και φεύγουν χωρίς να πληρώσουν. Το αδίκημα τους μοιάζει πολύ μικρό για να τηρήσουν την νομιμότητα. Θέλουν να προλάβουν να μαζέψουν τρόφιμα, να εφοδιαστούν με καύσιμα, να θωρακίσουν το σπίτι τους από κλέφτες, να «μαζέψουν» τα παιδιά από το σχολείο, τους συγγενείς από τις δουλειές τους. Κάποιοι να φύγουν για το χωριό, αφήνοντας πίσω τα πάντα. Παντού πέφτει ξύλο, μεταξύ πολιτών. Κάποιοι «καθυστερημένοι» ψάχνουν αλαφιασμένοι να προμηθευτούν αγαθά αλλά παντού έχουν εξαντληθεί. Τα επεισόδια δεν περιλαμβάνουν μολότωφ. Μόνο ξύλο μεταξύ γειτόνων...

Τράπεζες. Οι μεγάλοι έχουν πάρει τα μέτρα τους από νωρίς, δεν παίζει θέμα με αυτούς. Αυτοί που τρελαίνονται στην κυριολεξία, είναι όσοι δεν πίστεψαν ποτέ στην χρεοκοπία και άφησαν μέσα όλα τους τα χρήματα. Κατακλύζουν τις τράπεζες ζητώντας να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερες αναλήψεις. Οι πρώτοι, καταφέρνουν να βγάλουν κάποια ποσά. Μετά ο πανικός εξαπλώνεται κι εκεί. Το τραπεζικό σύστημα καταρρέει. Τα ταμεία λεηλατούνται από κόσμο αλλά πλέον, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα να πάρουν. Η αστυνομία δεν ξέρει που να πρωτοπάει. Γίνεται χαμός. Έξω από τις τράπεζες, δεκάδες επιτίθενται σε όσους πιστεύουν ότι σήκωσαν χρήμα. Πάλι ξύλο. Και μαχαιριές ίσως. Άγρια κατάσταση. Ο πολιτισμός καταρρέει. Όσοι έχουν βγάλει κάποια – σοβαρά – χρήματα από νωρίς (από προηγούμενες εβδομάδες/μήνες) σκέφτονται μήπως προσπαθήσουν να βγάλουν και τα υπόλοιπα αλλά επικρατεί η λογική να ασχοληθούν με άλλες προμήθειες και την θωράκιση των σπιτιών τους.

Καταστήματα. Τα περισσότερα κλείνουν αμέσως. Τα υπόλοιπα είτε προλαβαίνουν να κλείσουν έγκαιρα, είτε λεηλατούνται. Ο όχλος πλέον, δεν ξέρει τι να πρωτοπάρει. Οι πολίτες της χώρας αυτής, έχουν επηρεαστεί από όσα άκουσαν για την Αργεντινή και τριγυρίζουν σαστισμένοι προσπαθώντας να σκεφτούν τι πρέπει να «πάρουν» και που να πάνε.

Εταιρίες. Όσοι έχουν ως προτεραιότητα τις οικογένειές τους εγκαταλείπουν τα πόστα τους και τρέχουν να βρεθούν κοντά τους. Οι υπόλοιποι παρακολουθούν δελτία και τηλεόραση χωρίς να δουλεύουν. Κάποια στιγμή το αφεντικό/ ο προϊστάμενος τους στέλνει όλους σπίτι.



Φάση 3η: Οι απροετοίμαστοι.

Αυτοί έχουν μείνει χωρίς λεφτά, τρόφιμα, σχέδιο. Αυτοί δεν «μάσησαν» από τις φήμες και τους δημοσιογράφους και περίμεναν να ακούσουν τις επίσημες δηλώσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων. Καθυστερημένοι διαπιστώνουν πως έχουν πλανηθεί από τον ίδιο τους τον εαυτό. Και ξεχύνονται να διεκδικήσουν όσα δεν φρόντισαν... ετεροχρονισμένα. Όπου βρουν έστω κι ένα σάντουιτς σε ψυγείο, κάνουν «ντου». Αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι. Είναι αποφασισμένοι για όλα. Δεν έχουν καν πάρει ψωμί για να βγάλουν την ημέρα μηδέν ως μια καθημερινή. Τους έχει καταλάβει πανικός. Και δεν θα διστάσουν ακόμη και να σκοτώσουν.

Στους δρόμους, όπου υπάρχει μυρωδιά «χρήματος» υπάρχει και κίνδυνος. Όχι παντού, εκεί που η αστυνομία αδυνατεί όμως να φτάσει, κινδυνεύει ακόμη και ο οδηγός μιας φθηνής μερσεντές. Ενός Σουζούκι Βιτάρα, μιας μοτοσικλέτας BMW.

Κινδυνεύουν όσοι φορούν κοστούμι, όσοι κρατούν τσάντες με οτιδήποτε παραπέμπει σε χρήμα ή προμήθειες.

Οι προνοητικοί μένουν στο σπίτι με την οικογένεια ή έχουν ήδη φύγει για το χωριό. Έχουν ίσως και όπλα στην κατοχή τους, αλλά ακόμη δεν είναι πρόθυμοι να τα χρησιμοποιήσουν. Δεν ξεμυτίζουν με τίποτα. Όλη η οικογένεια μένει μαζί. Τα ψυγεία τους είναι γεμάτα. Οι καταψύκτες το ίδιο. Έχουν και αρκετά μετρητά κρυμένα. Τα αυτοκίνητά τους είναι φουλαρισμένα μέχρι το χείλος του ρεζερβουάρ. Τώρα βλέπουν τηλεόραση και σερφάρουν αδιάκοπα στο ιντερνετ. Μετά το πρώτο κρίσιμο 12ωρο, αρχίζουν α σκέφτονται αν θα πρέπει να επιχειρήσουν να εργαστούν την επόμενη μέρα.

Οι υπηρεσίες. Λειτουργούν κανονικά. Τηλέφωνο, ρεύμα, ΜΜΕ, μέσα μεταφοράς, νοσοκομεία, λιμενικό. Οι εργαζόμενοι σε αυτά έχουν στο πετσί τους το καθήκον να μην σταματήσουν την εργασία τους έστω κι αν ξέρουν ότι κυρήχθηκε στάση πληρωμών.

Η αστυνομία. Δεν θα προλάβει καν να σκεφτεί αν πρέπει να λειτουργήσει και πως. Τα περιστατικά θα είναι αμέτρητα. Δεν θα προλαβαίνουν ούτε να ανασάνουν. Πολλά περιπολικά θα μείνουν από καύσιμα. Κάποιοι αστυνομικοί θα πέσουν θύμα ξυλοδαρμού. Αρχικά θα αντιδράσουν με δεδομένα «καθημερινότητας». Όταν όμως θα αγριέψουν τα πράγματα, η αστυνομία θα δίνει πραγματικές μάχες με πράγματικά όπλα. Τα ΜΑΤ θα κατακλύσουν το κέντρο. Οδοφράγματα στην Βουλή. Ταυτόχρονα ξεσπούν διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις, σε όλη τη χώρα. Το ξύλο πέφτει σύνεφο. Δεν υπάρχουν καν αρκετές κάμερες να καλύψουν τα γεγονότα. Πολλοί δημοσιογράφοι και τηλεοπτικά συνεργεία πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού και πλιάσικου. Τα νοσοκομεία γεμίζουν ασφυκτικά. Άρρωστοι νοσηλεύονται ακόμη και σε κουρελούδες. Τα υλικά εξαντλούνται. Οι γιατροί κάνουν απίστευτες πατέντες. Οι συγγενείς των αρρώστων και των τραυματιών λεηλατούν τα φαρμακεία και φέρνουν προμήθειες στα νοσοκομεία.

Ο Στρατός. Τίθεται σε επιφυλακή. Αλλά ούτε τώρα υπάρχουν «κότσια» των πολιτικών να τους ζητήσουν να επιβάλουν την τάξη. Κάποιοι στρατιωτικοί σκέφτονται να αναλάβουν πραξικοπηματικά την εξουσία, αλλά γρήγορα διαπιστώνουν πως δεν υπάρχουν τα μέσα... Ο στρατός καταλαβαίνει πως έχει αποδεκατιστεί... Πολλοί αξιωματικοί εγκαταλείπουν τις θέσεις τους και σπεύδουν στις οικογένειές τους – εκτός αν είναι ήδη καλά προετοιμασμένοι με σχέδιο τέτοιας αντιμετώπισης.

Ο γιωργάκης. Είναι ακόμη στην μικρή φανταστική χώρα. Όπως και ο βενιζέλος. Όπως και όλοι οι πολιτικοί και βουλευτές. Κάποιοι που βρίσκουν το θάρρος να βγουν στους δρόμους ξυλοκοπούνται άγρια. Οι μπράβοι τους τραβούν όπλα. Η μισή αστυνομία καλείται να τους προστατέψει. Προσφεύγουν όλοι στην ασφάλεια της Βουλής. Τα ξενοδοχεία τους (ή τα σπίτια τους όσοι κατοικούν σε διαμερίσματα) λεηλατούνται.

Η Ευρώπη, έχει ήδη προχωρήσει να διορίσει μια ομάδα που θα επιτηρεί (στην καλύτερη περίπτωση) τις πράξεις της κυβέρνησης. Κυρήσσεται και επίσημα, στάση πληρωμών. Δεν πληρώνονται καθόλου δημόσιοι υπάλληλοι, στρατός, δικαστές, τελωνειακοί, δάσκαλοι.... Πολλοί από αυτούς – οι περισσότεροι – αρνούνται να σταματήσουν την εργασία τους. Παραμένουν στα πόστα τους και προσφέρουν υπερπολύτιμο έργο. Πολλοί ωστόσο, κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Προσπαθούν με ότι λαμογιά περάσει από το μυαλό τους να βγάλουν όσο περισσότερα μπορούν.

Συγκεντρώσεις. Παντού. Χιλιάδες κατεβαίνουν στους δρόμους αλλά όχι τόσοι όσοι αναμένονται. Οι συνταξιούχοι, ξεχύθηκαν κι αυτοί στην αρχή να προμηθευτούν αγαθά και να διαμρτυρηθούν αλλά οι συνθήκες είναι πολύ αρχητικές για την ασφάλειά τους και γρήγορα μαζεύονται στα σπίτια τους. Ο πολύς κόσμος έχει λουφάξει περιμένοντας. Αυτοί που διαμαρτύρονται κατευθύνονται ως όχλος οπουδήποτε. Στην Βουλή, στο Μαξίμου, στο προεδρικό μέγαρο, στην Γερμανική πρέσβεία, στην γαλλική, σε αντίστοιχες (εθνικά) επιχειρήσεις και αντιπροσωπείες αυτοκινήτων όπου δεν αφήνουν τίποτε όρθιο. Εξτρεμιστικές ομάδες και εγκληματίες επιτίθενται σε στόχους. Πολιτικούς φαινομενικά αλλά εκεί όπου θα έχουν και κάποιο «κέρδος». Την πρώτη μέρα, στην πρωτεύουσα της φανταστικής χώρας, υπάρχουν νεκροί. Το χάος όμως μένει μακρυά από σπίτια προς το παρόν.



Ημέρα 2η: Οργάνωση και ψυχραιμία.

Όσοι έχουν βεβαιωθεί ότι οι οικογένειές τους είναι ασφαλείς είτε βγαίνουν προς διαμαρτυρία είτε για να διαπιστώσουν και οι ίδιοι πως έχει η κατάσταση. Η τηεόραση δεν κλείνει ποτέ. Ούτε τα ραδιόφωνα ή το ιντερνετ. Πολλοί πάνε και στην δουλειά. Κάποιες δουλειές θα χρειαστούν ακόμη λίγο χρόνο μέχρι να συνέλθουν από το σοκ. Άλλες θα συνεχίσουν κανονικά την λειτουργία τους από την δεύτερη μέρα. Οι εργοδότες αποφασίζουν πως θα το χειριστούν και ενημερώνουν το προσωπικό τους. Γνωρίζουν άπαντες ότι η πληρωμή τους δεν είναι εξασφαλισμένη. Η αγορά ρολάρει πληγωμένη με ελάχιστο χρήμα, αλλά ρολάρει. Φυσικά οι τράπεζες είναι κλειστές. Οι δημόσιες υπηρεσίες όχι – τουλάχιστον όχι όλες. Εφορίες κλειστές και λεηλατημένες. Σε λίγες μέρες θα ξεκινήσει να γίνεται εκεί ο απολογισμός. Ελάχιστοι κυκλοφορούν με τα οχήματά τους αν δεν υπάρει σοβαρός λόγος. Η κατάσταση οδεύει σε μια πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση των γεγονότων. Οι πολίτες προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν τι έχει συμβεί και τι σημαίνει αυτό για την περιουσία τους, τα δάνειά τους, τις δεσμευμένες καταθέσεις τους. Οι ταραχές και ο πανικός περιορίζονται στα κέντρα των πόλεων και τις κακόφημες περιοχές. Οι αστυνομικοί έχουν αγριέψει πολύ. Κάποιοι πολίτες κυκλοφορούν με όπλα.



Οι επόμενες ημέρες κυλούν με μεγάλες διαδηλώσεις, έκτακτα δελτία, ζωντανές συνδέσεις, πολιτικές αναταραχές και παρεμβάσεις. Ανακοινώνονται εκλογές ενώ ταυτόχρονα όλα τα κόμματα συγκροτούν την προσωρνή κυβέρνηση.



Τα σχολεία αρχίζουν – ανάλογα με τις περιοχές όπου λειτουργούν – να επανέρχονται σε κανονικούς ρυθμούς. Φούρνοι, σούπερ μάρκετ, καταστήματα τροφίμων, αρχίζουν κι αυτά να προμηθεύονται υλικά και να ανοίγουν – υπό προϋποθέσεις. Τώρα ο κόσμος ξεχωρίζει, σε όσους έχουν κάποια χρήματα να ξοδέψουν και σε όσους έχουν ξεμείνει τελείως. Αυτοί θα είναι για λύπηση. Δεν θα έχουν ούτε γάλα για τα παιδιά τους. Ούτε βενζίνη για το μηχανάκι τους. Η εγκληματικότητα θα χτυπήσει πρωτοφανή επίπεδα.



Κάποια στιγμή πριν περάσει μήνας, η αγορά θα βρει τρόπο να λειτουργήσει ξανά. Οι διαδηλώσεις θα ατονήσουν ή θα ενταθούν ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις. Θα ληφθούν αποφάσεις για τον τρόπο πληρωμής του δημοσίου και η κοινωνία θα κάνει «reset» ανακουφισμένη από την χρεοκοπία που πέρασε αλλά σοβαρά προβληματισμένη για το μέλλον. Τώρα πάντως θα ξέρει ότι το επόμενο βήμα πρέπει να είναι ανοδικό...

Αυτό όμως εξαρτάται από την Ευρώπη. Αν οι ευρωπαίοι ενεργοποιήσουν όσα υπέγραψαν οι ...χοντρομπαλάδεςτης μικρής αυτής φανταστικής χώρας, θα προχωρήσουν σε κατασχέσεις δημόσιας περιουσίας. Αλλά εκεί θα επενδύσουν. Και θα προσπαθήσουν να αξιοποιήσουν τα νέα τους επιτεύγματα... Το εθνικό πλήγμα θα είναι τεράστιο. Οι μισθοί θα πέσουν σε εξετελιστικά επίπεδα. Παροχές, δικαιώματα και συνδικαλισμός θα έχουν πεθάνει μαζί με την καριέρα του γιωργάκη και του βενιζελάκου. Η αγορά θα ανγκαστεί να αναπροσαρμώσει τις τιμές στις πραγματικές της διαστάσεις. Το ψωμί θα πωλείται με 30 λεπτά, το νεράκι με 20 λεπτά, η βενζίνη θα παραμείνει απλησίαστη. Θα χαθούν ενοίκια που θα πάνε επιπλεόν σε επαναδιαπραγμάτευση, χρωστούμενα που θα αναπροσαρμοστούν, δάνεια που θα ξαναπάρουν μπρος χωρίς να χάσουν οι τράπεζες ούτε μισή δόση.

Το εθνικό χρέος θα παραμείνει μεγάλο και μετά το ψαλίδισμά του. Πολλά από τα μέτρα θα εξακολουθήσουν να ισχύουν. Η κοινωνία θα έχει ζήσει κάτι πρωτόγνωρο και με οδύνη θα διαπιστώσει ότι τελικά και η επόμενη κυβέρνηση φορολογεί ότι υπάρχει και δεν υπάρχει.

...Κάπου εδώ αδυνατώ να σκεφτώ λογικά για την μυθική αυτή χώρα. Πρέπει να βασιστώ σε εικασίες και εκτιμήσεις και δεν θα είναι δίκαιο. Εδώ λοιπόν, τελειώνει η φανταστική μου ιστορία.



Σε ότι αφορά την Ευρώπη και τις τράπεζες γερμανίας και Γαλλίας στις οποίες χρωστάει αυτή η μικρή χώρα... αδιαφορώ, γι αυτό και τις άφησα έξω από την μικρή μου ιστορία.

Το μόνο που μπορεί να με «φοβίσει» πλέον για την χώρα αυτή, είναι η διάλυση του Ευρώ και η επιστροφή στην δραχμή. Γιατί θα σημάνει πως ότι απέμεινε από τον «αρμαγεδώνα» θα το χάσουνε οι φανταστικοί πολίτες οριστικά με την κατάρρευση του νομίσματος. Από την άλλη, σκέφτομαι πως για να κάνει reset ή restart η οικονομία της, η δική της «δραχμούλα» θα βοηθούσε περισσότερο.



Αν περιμένατε ένα συμπέρασμα από την ιστορία, ένα δίδαγμα δηλαδή συνδιάζοντας τις ομοιότητές μας, θα σας πω το δικό μου. Μέσα από τις παραπάνω σκέψεις κατέληξα ότι μόνον ένα πράγμα τελικά μπορούμε να κάνουμε σαν απλοί άνθρωποι, πλανημένοι και αποκλεισμένοι από τους αλήτες που μας κυβέρνησαν...



Να προετοιμαστούμε, έστω κι αν είναι υπερβολή να έχει κανείς δυο ντουλάπια γεμάτα νου-νου και μακαρόνια...



Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μου αυτές τις σκέψεις...

Ένας δημοσιογράφος



Υ.Γ. Η κυβέρνηση, έσπειρε ανέμους. Αφήνει να εννοηθεί ότι έρχεται αρμαγεδδώνας με την χρεοκοπία και έτσι αυξάνει κατακόρυφα τις ακραίες αντιδράσεις που θα εξωθηθούν πολλοί απελπισμένοι. Θα θερίσουν θύελλες οι πολιτικοί μας και όσο περισσότερο κινδυνολογούν, όσο περισσότερο μας απειλούν με την αόριστη «χρεωκοπία», τόσο το χειρότερο για όλους μας. Στο κάτω κάτω... πάλι θα βρούμε έναν τρόπο να ζήσουμε... Έστω και σε συνθήκες πολέμου.