ΚΑΛΑΜΑΤΑ - Πρόβλημα επιβίωσης έχουν οι πολύτεκνοι

Δυόμισι χιλιάδες οικογένειες είναι εγγεγραμμένες στο Σύλλογο Πολυτέκνων Καλαμάτας. Οικογένειες με τέσσερα έως δεκατέσσερα παιδιά, οι περισσότερες από τις οποίες αδυνατούν πλέον να επιβιώσουν. Την περασμένη Δευτέρα, στην οδό Μπουλούκου 25, ουρές σχημάτιζαν οι άνθρωποι έξω από την έδρα του ...

Συλλόγου, για λίγο ρύζι, ζυμαρικά ή τυρί, για ένα ρούχο από δεύτερο χέρι. Μαζί τους, Καλαματιανοί που δεν είναι πολύτεκνοι, αλλά αδυνατούν να εξασφαλίσουν κι αυτή την καθημερινή τροφή, παρακαλούν τους ανθρώπους του Συλλόγου για μια μικρή έστω βοήθεια. Τα χέρια του Συλλόγου είναι, όμως, δεμένα.

Συγκεκριμένες ποσότητες δίνονται φέτος στις οικογένειες ονομαστικά, και μάλιστα σε αυτές των οποίων η φορολογική δήλωση δεν ξεπερνά το ποσό των 15.000 ευρώ. Το «αντικειμενικό κριτήριο» στη φιλανθρωπία, μπορεί εκ πρώτης όψεως να εξασφαλίζει το αδιάβλητο της διανομής, αλλά διαγράφει τις προσωπικές ιστορίες εκατοντάδων οικογενειών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Εδώ δε θα βρείτε επιτήδειους που εκμεταλλεύονται το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ενίσχυσης με τρόφιμα. Όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους μιλήσαμε στο Σύλλογο Πολυτέκνων «Η αδελφότης» βρίσκονται ένα βήμα πριν από την απόγνωση, αν δεν είναι ήδη εκεί.
«Πεινάμε», μου είπε μια πολύτεκνη μητέρα. «Σήμερα είναι δύσκολη η ζωή για μια μάνα με ένα παιδί και δύο. Φανταστείτε να έχεις επτά. πώς θα ζήσουμε; Κι αυτό το λίγο ρύζι που θα πάρουμε, κάτι είναι».
Ο 24χρονος Γιώργος Καραβίτης είναι το δεύτερο από τέσσερα παιδιά. Ο μόνος που εργάζεται στην οικογένειά του. «Στον αγώνα, έτσι κυλάει η ζωή», μου λέει. «Ελιές μαζεύω, όπου βρω, προσπαθώ αλλά δε βλέπω να αλλάζει τίποτα. Ο μόνος που έχει δουλειά στην οικογένειά μου είμαι εγώ. Σε αγροτικές δουλειές και ό,τι μπορώ. Έξι άτομα ζουν με λίγα μεροκάματα; Γι’ αυτό και αποφάσισα να έρθω στη βοήθεια για τους πολυτέκνους. Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι. Είναι σημαντική η βοήθεια. Μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικό, αλλά για εμάς τα λίγα τρόφιμα που παίρνουμε, το τυρί, τα μακαρόνια, είναι η διατροφή μας».
Η κα Ντίνα χήρεψε όταν ήταν 28 ετών. Μόνη μεγάλωσε τα τρία παιδιά της, δουλεύοντας στα χτήματα, στις ελιές και στη σταφίδα. Σήμερα, μόνο η κόρη της έχει δουλειά, με μισθό 600 ευρώ.
«Η ζωή μας είναι δύσκολη», μου λέει. «Με δυσκολία τα βγάζουμε πέρα. Νέα κοπέλα είσαι, τα βλέπεις, το μέλλον σας είναι αβέβαιο. Εγώ εντάξει, υπήρχαν προϊόντα τότε, δούλεψα σκληρά και τα κατάφερα. Αλλά τώρα βλέπω τα παιδιά μου, είναι πολύ δυστυχισμένα. Πού να ζήσεις με 600 ευρώ; Η βοήθεια για τους πολύτεκνους είναι πολύτιμη για εμάς. Δε λύνει τα προβλήματα, αλλά τουλάχιστον κάποιος νοιάζεται, καλύπτονται πολύ βασικές ανάγκες».
Τέσσερα παιδιά και πέντε εγγόνια έχει η Αλεξάνδρα Δημητρακοπούλου.
«Παλιά ήταν πιο εύκολα», σημειώνει. «Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας με αξιοπρέπεια, δεν είχε μπει η κατανάλωση στη ζωή μας και ήταν άλλες οι απαιτήσεις των παιδιών. Τώρα, κόπηκαν οι μισθοί, έρχονται ένα μετά το άλλο τα χαράτσια, είναι τεράστια τα έξοδα. Αυτή τη στιγμή, οι πολύτεκνοι δεν μπορούν να ζήσουν τα παιδιά τους. Δεν υπάρχουν τα απαραίτητα. Ο κόσμος πεινάει».
«Τώρα λένε θα μας κόψουν και το επίδομα», συνεχίζει. «Είναι για μας ένα βοήθημα. Εγώ παίρνω 200 ευρώ το δίμηνο. Με αυτά τα χρήματα, κάνεις κάτι. Κάτι προσφέρεις στην οικογένεια. Τώρα, θα τα κόψουν κι αυτά».
Οι πολύτεκνοι της Καλαμάτας έχουν συμμετάσχει σε όλα τα συλλαλητήρια στην Αθήνα για τα δικαιώματά τους που χάνονται. Αλλά δεν είναι αισιόδοξοι.
Η κα Δημητρακοπούλου μού λέει πως τα παιδιά της εργάζονται στον κλάδο της οικοδομής και έχουν να δουν δουλειά πολλούς μήνες. Θυμάται με νοσταλγία εποχές που με πεντακόσιες δραχμές περνούσε με αξιοπρέπεια η εξαμελής οικογένεια. Τώρα, όποτε βρίσκει εποχική δουλειά, η κα Δημητρακοπούλου διακόπτει τη σύνταξή της και δουλεύει «για να βοηθήσω το σπίτι μου, για να μην πεινάσουμε».
«Ξέρετε πόση σύνταξη παίρνω; 440 ευρώ. Μπορείτε να ζήσετε εσείς; Όταν έχεις ενοίκιο τι κάνεις; Κλέβεις για να ζήσεις; Ζούμε τα πιο δύσκολα χρόνια. Είναι η μοντέρνα κατοχή», λέει.
Όλα τα μέλη του Συλλόγου μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τον πρόεδρό του, Χρήστο Παναγιωτόπουλο. «Είναι τόσο καλός και άξιος», μου λένε, «κάνει τα πάντα για να βοηθήσει τον κόσμο. Κάνει τα πάντα για εμάς». Υπό τις παρούσες συνθήκες, δυστυχώς, δεν μπορεί να κάνει και πολλά.
«Είναι από τις πιο δύσκολες εποχές που αντιμετωπίζουμε ως Σύλλογος Πολυτέκνων. Η δυσκολότερη», σημειώνει ο κ. Παναγιωτόπουλος, πατέρας ο ίδιος πέντε παιδιών. «Δεν μπορείτε να συλλάβετε τι τραβάνε οι πολύτεκνες οικογένειες. Στέλνουν ρύζια, στέλνουν μακαρόνια από την Ε.Ε. για να μοιράσουμε στους πολύτεκνους. Αλλά λένε να τα μοιράσουμε μόνο σε εκείνους που έχουν έως 15.000 ευρώ εισόδημα. Όποιος έχει 15.100, δε δικαιούται. Έχουν δώσει τυρί –αν είναι δυνατόν- μισό κιλό στα δύο άτομα», λέει με πικρία.
Πώς είναι η καθημερινότητα για τους πολύτεκνους; τον ρωτάω.
«Κλαίει η ψυχή σου», απαντά. «Κάθε οικογένεια έχει τη δική της τραγική ιστορία, είναι δραματικές οι καταστάσεις. Έρχονται άνθρωποι και μας ζητάνε και μισό κιλό ρύζι ακόμα, γιατί δεν έχουν να φάνε, πεινάνε. Θέλουμε να βοηθήσουμε, αλλά δεν μπορούμε. Είναι δεμένα τα χέρια μας. Φέτος ιδιαίτερα, η Διεύθυνση Γεωργίας το παράκανε. Άλλες χρονιές μπορούσαμε να δώσουμε και σε ένα φτωχό, χωρίς αναγκαστικά να είναι πολύτεκνος. Τώρα, ό,τι έχουμε λάβει, έχει έρθει ονομαστικά στην κάθε οικογένεια».
«Για τα ρούχα», συνεχίζει, «να το πω λαϊκά, γυρίζουμε διακονιά. Μαζεύουμε ό,τι μας δίνει ο κόσμος. Αλλά τι να δώσει κι αυτός; Οι συμπολίτες μας προσφέρουν. Αλλά, τι να κάνει ο νηστικός στον ξελιγωμένο;».
Νωρίτερα, προσπάθησα να πιάσω την κουβέντα σε κάποιους από τους πολίτες που ήρθαν για βοήθεια χωρίς να είναι πολύτεκνοι. Δεν είναι λίγοι. Ανάμεσά τους, ο Χρήστος και η Χρυσάνθη Σκιόπα.
«Εγώ έχω δυο γιους», μου λέει η γυναίκα, «αλλά ήρθαμε εδώ γιατί είδαμε τον κόσμο να παίρνει βοήθεια. Ήρθαμε να ρωτήσουμε μήπως μπορέσουμε να πάρουμε κι εμείς κάτι. Είμαι άρρωστη. Ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου έχουμε δουλειά. Ο μεγάλος μας γιος έχει πρόβλημα με την καρδιά του και δεν μπορεί να εργαστεί. Πώς να τα βγάλουμε πέρα; Γι’ αυτό ήρθαμε εδώ. Αν μπορούν να μας δώσουν λίγα τρόφιμα. Αδυνατούμε να βρούμε ελπίδα πουθενά».
Ο κ. Παναγιωτόπουλος διώχνει συνεχώς ανθρώπους που δεν είναι στη λίστα.
«Αυτό είναι το χειρότερο», μου λέει. « Να έρχεται ο άλλος, να σου ζητά βοήθεια και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα. Τι να τους πεις; Το βλέπεις ότι έχουν πρόβλημα. Τι να κάνουμε; Πώς να τους δώσουμε; Είναι δεμένα τα χέρια μας. Θα μπορούσαν να δώσουν δυο-τρία κιλά λιγότερο ρύζι στις οικογένειες που δικαιούνται, για να πάρουν και κάποιοι ακόμη συμπολίτες μας. Δυστυχώς, τους διώχνουμε».
«Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα», λέει ο πρόεδρος του Συλλόγου Πολυτέκνων Καλαμάτας, «μας βάζουν να πληρώσουμε και το χαράτσι για την έδρα μας. 500 ευρώ. Πού να τα βρει ο Σύλλογος; Εμείς δεν εισπράττουμε από πουθενά. Βοηθάμε ο ένας τον άλλο, ό,τι μπορεί ο κοσμάκης, μεταξύ μας. Κι αυτά που έχουμε φτιάξει εδώ μέσα είναι προσωπική εργασία. Το κράτος το έχει παρακάνει. Ας έρθουν να μας κόψουν το ρεύμα».