του Παναγιώτη Μπούσιου
Όταν συνάντησα τον Μάριο στο σπίτι του στο Μαρούσι με υποδέχτηκε με ένα τσιγάρο στο χέρι. «Δεν το κόβω με τίποτα» μου είπε και το εννοούσε μιας και το έγραφε και στην μπλούζα που φορούσε. Ήταν το τσιγάρο όμως που το βράδυ της 5ης Απριλίου τον έσωσε καθώς όταν προσπάθησε να το ανάψει δεν ένιωσε τα δάχτυλα του και έτσι πήγε στο νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε το αιμάτωμα στο κεφάλι του...
Όταν οι γιατροί σου είπαν ότι έχεις αιμάτωμα, ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη;
«Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό σε μένα, μου κάνουν πλάκα. Ακόμα και μετά, όταν με ανέβασαν στο δωμάτιο κι ήμουν μόνος σε απόλυτη ησυχία και σκοτάδι - γιατί δεν έπρεπε να βλέπω φως ή να ακούω θόρυβο- δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σοβαρά ήμουν… Παρόλα αυτά, είμαι γονιός, έχω μια κόρη, και το τρομοκρατημένο βλέμμα της δεν με άφηνε να ησυχάσω. Τι θα γινόταν το παιδί μου αν πάθαινα κάτι;».
Βγαίνοντας από το χειρουργείο, τι ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελες να κάνεις;
«Να καπνίσω ένα τσιγάρο! Είμαι μανιώδης καπνιστής. Ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί όσο και να με καθησύχαζαν οι γιατροί, ήμουν αγχωμένος: έμπαινα για ένα χειρουργείο στο κεφάλι, θα έπαιρνα νάρκωση… Στη δουλειά μου μπορεί να ρισκάρω συχνά, αλλά η διαχείριση του κινδύνου είναι στα χέρια μου. Όταν με ετοίμαζαν για το χειρουργείο προσπαθούσα να διακωμωδήσω την κατάσταση – ανέκαθεν η άμυνά μου ήταν το χιούμορ. ‘Έλεγα στο γιατρό ‘’μην τολμήσεις να μου κόψεις τα μαλλιά γιατί μετά θα φύγεις μετανάστης’’, αλλά σκεφτόμουν που πάω τώρα; Θα βγω ζωντανός από εδώ; Όταν μετά είδα το πρόσωπο της συντρόφισσάς μου ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Μετά από λίγο μπήκε η μάνα μου στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας κλαίγοντας, εκεί έσπασα κι εγώ».
Θα συνεχίσεις να δουλεύεις στην πρώτη γραμμή ή θα "αποσυρθείς";
«Δεν είναι η πρώτη φορά που με χτυπούν στο κεφάλι και μάλιστα χωρίς να γίνονται επεισόδια. Δυστυχώς στην Ελλάδα έχει γίνει καθημερινότητα για όλους τους φωτορεπόρτερ να δέχονται χτυπήματα από την αστυνομία. Οι λειτουργοί του Τύπου είμαστε στοχοποιημένοι από μια εξουσία που διαχειρίζεται την κοινωνική κρίση που η ίδια προκάλεσε με τρόπο αυταρχικό και βίαιο. Παρόλα αυτά και παρά τον εύλογο φόβο της οικογένειάς μου που θα ήταν πολύ ικανοποιημένη αν δεν ξανάβγαινα στο δρόμο, εγώ μετράω τις μέρες ανάποδα μέχρι να μου επιτρέψουν οι γιατροί να ξαναφωταγραφήσω διαδηλώσεις. Πιστεύω βαθιά πως μια φωτογραφία εκτός από το να καταγράφει την Ιστορία, έχει τη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο».
Για ό,τι σου συνέβη υπεύθυνος είναι ο συγκεκριμένος αστυνομικός ή ο υπουργός προστασίας του Πολίτη;
«Την ημέρα που θα κάτσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου ο συγκεκριμένος αστυνομικός που ενσυνείδητα προσπάθησε να με σκοτώσει αφού με χτύπησε πισώπλατα, απρόκλητα και με τη λαβή του κλομπ του, θα δικάζεται ταυτόχρονα στη συνείδηση όλων μας και η φυσική και πολιτική του ηγεσία. Ένας αστυνομικός είναι όργανο μιας Πολιτείας – εκτός κι αν δεχτούμε πως η αστυνομία λειτουργεί ως συμμορία. Αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, είναι ευθύνη του κράτους αν επιτρέπει στο παρακράτος να θεριεύει. Σε αυτή την παρολίγο δολοφονία υπάρχουν δυο ένοχοι: ένας ανώνυμος ΜΑΤατζής κι ένας επώνυμος υπουργός. Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης έχει ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη γιατί δεν βγάζει το κράνος από τον ανώνυμο ΜΑΤατζη. Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας, η διμοιρία είναι γνωστή και δεν μας δίνει το όνομά του».
Τι θα ρωτούσες τον αστυνομικό που σε χτύπησε;
«Δεν έχω καμία ερώτηση σε έναν άνθρωπο που φτάνει στο σημείο να γίνει φονιάς. Αντιθέτως, θέλω να ρωτήσω τον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. και τον υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ: γιατί τον προστατεύετε; Γιατί δεν μας δίνετε το όνομά του ώστε να κριθεί από τη Δικαιοσύνη; Γιατί επιτρέπετε στα ΜΑΤ να λειτουργούν ως μηχανή θανάτου; Γιατί υπονομεύετε τη λειτουργία της δημοκρατίας; Γιατί κουρελιάζετε το Σύνταγμα και τους θεσμούς; Και, τελικά, πιστεύετε ότι είμαστε όλοι τόσο ηλίθιοι και δεν καταλαβαίνουμε ότι τους αφήνετε ασύδοτους και τους καλύπτετε ώστε στο επόμενο συλλαλητήριο να κάνουν τη βρώμικη δουλειά;»
Από την ημέρα που χτύπησες, τι άλλαξε στη ζωή σου;
«Παίρνω τρία αντιεπιληπτικά χάπια την ημέρα, περπατάω πολύ για να μην πάθω θρόμβωση, δεν μιλάω στο κινητό για… ευνόητους λόγους. Δεν οδηγώ τη μηχανή μου και δεν μπορώ να φωτογραφήσω γιατί έχω χάσει προσωρινά την αφή στο αριστερό μου χέρι. Δεν δουλεύω και δεν πάω στο σωματείο μου. Πηγαινοέρχομαι σε γιατρούς και δικηγόρους. Το κρανίο μου θα κολλήσει σε 4 μήνες, αλλά ποτέ δεν θα είναι όπως πριν το χτύπημα. Θα είμαι πάντα ευάλωτος».
Επικοινώνησε κάποιος από την ηγεσία της ΕΛΑΣ να μάθει για την κατάσταση της υγείας σου;
«Το ίδιο βράδυ που με χτύπησαν έστειλαν γύρω από το νοσοκομείο μια διμοιρία ΜΑΤ, μια διμοιρία ΥΜΕΤ, κάμποσους ασφαλίτες. Και μέσα στο νοσοκομείο ήρθαν υψηλόβαθμα στελέχη για… να εκφράσουν τη συμπαράσταση τους και την αγωνία τους για την υγεία μου. Η οικογένειά μου και το πλήθος των εξαγριωμένων συναδέλφων μου τους έδιωξαν – κι έπραξαν καλώς- κακήν κακώς. Σύσσωμη η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία έστειλε τις ευχές της, μόνο που εγώ δεν θέλω ευχές: θέλω δικαιοσύνη».
Πως αντιμετωπίζεις τους αστυνομικούς όταν δουλεύεις;
«Σε μια διαδήλωση και εμείς και η Αστυνομία κάνουμε τη δουλειά μας. Το θέμα είναι να την κάνουμε σύννομα και σύμφωνα με τους κανόνες της δεοντολογίας. Πολύ φοβάμαι όμως ότι τα τελευταία χρόνια, ορισμένοι αστυνομικοί έχουν ξεπεράσει την κόκκινη γραμμή και λειτουργούν ως χούλιγκαν. Δεν είναι όλοι το ίδιο, όμως έχουν ευθύνη όλοι όταν συγκαλύπτουν τους συναδέλφους τους που παρανομούν.
Τι σε ενόχλησε περισσότερο εκείνο το βράδυ; Ότι σε χτύπησαν ή ότι δεν σε άφηναν να κάνεις τη δουλειά σου;
«Δεν μπορεί η αστυνομία να μας υβρίζει, να μας προπηλακίζει, να μας υποδεικνύει πως και που θα δουλέψουμε. Μας έχουν αναγκάσει να φοράμε μάσκες και κράνη. Σε λίγο, αν συνεχίσουν έτσι, θα φοράμε και αλεξίσφαιρα… Αν εκείνη ήταν μια οποιαδήποτε νύχτα, θα σας απαντούσα ότι με εξόργισε που δεν μου επιτρέπουν να κάνω σωστά τη δουλειά μου. Όμως εκείνο το βράδυ δεν έχασα τη ζωή μου για 1-2 χιλιοστά…»
Πιστεύεις ότι θα βρεθεί ο ένοχος και θα τιμωρηθεί;
«Αν η ΕΛ.ΑΣ. και ο υπουργός ήθελαν να δικαστεί, θα είχαν ήδη δώσει το όνομά του. Ωστόσο, υπάρχει και η ελληνική δικαιοσύνη. Έχει τεράστια σημασία ο φυσικός δικαστής να κρίνει έστω και μια φορά έναν αστυνομικό που κατάφερε ένα δολοφονικό χτύπημα όχι απλώς σε έναν φωτορεπόρτερ, αλλά σε έναν εργαζόμενο και πολίτη αυτής της χώρας.
Ποιο είναι το πιο συγκινητικό μήνυμα που πήρες;
«Τα πιο συγκινητικά ήταν εκείνα από άγνωστους ανθρώπους που ήρθαν μέχρι και στο νοσοκομείο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε ο καθένας μόνος του, ότι είμαστε αδύναμοι, ότι είμαστε πολύ ‘’μικροί’’ απέναντι σε αυτή τη μεγάλη κρίση. Όμως είμαστε ενωμένοι, είμαστε δυνατοί και είμαστε αποφασισμένοι».
πηγή:εφημερίδα το ΤΟ ΧΩΝΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.