Στο υπόμνημά του προς το Συμβούλιο Πλημελειοδικών Λάρισας, για την υπό όρους απόλυσή του, ο Μιχάλης Μακρυγιάννης χαρακτήριζε τη διαγωγή του στη φυλακή «κοσμιοτάτη» με εξαίρεση φυσικά την άδεια-απόδραση του 2006, για την οποία σημειώνει ότι ο πατέρας του ήταν -τότε- άρρωστος, ενώ τώρα είνα ετοιμοθάνατος. Ο βαρυποινίτης έγραφε ακόμα ότι έχει αμέτρητες προτάσεις για δουλειά ενώ τόνιζε ότι έχει μνηστή, τα δύο παιδιά της οποίας τον «θεωρούν πρότυπο».
Μάλιστα, σύμφωνα με δημοσιευμα της εφημερίδας Real News, ο Μακρυγιάννης παρέθετε και υπογραφές από συγχωριανούς του αλλά και τον ιερέα του χωριού για να αποδείξει ότι έχει μεταμελήσει. Ανέφερε δε πως εξέτισε την ποινή του (καταδικάστηκε για πέντε δολοφονίες), ότι έχει φτάσει στο «ύψιστο στάδιο της ηθικής ανύψωσης», και ότι έχει στόχο να παντρευτεί με τη μνηστή του και να αλλάξει περιβάλλον. Όπως άλλωστε έκανε παίρνοντας την ενδέκατη άδεια και οριστική καθώς δεν γύρισε ποτέ πίσω.
Σύμφωνα με την εφημερίδα, η μνηστή του ισοβίτη μένει στο Περιστέρι, και όπως εκμυστερεύθηκε σε συγκρατούμενό του δεν σκοπεύει να γυρίσει ποτέ πίσω, καθώς θεωρεί ότι έχει εκτίσει τα 25 χρόνια φυλακής που ήταν η ποινή του αλλά το συμβούλιο του απέρριπτε τις αιτήσεις για υπό όρους απόλυση...
Ο Έλληνας "Ντίλιγκερ"
Ποιος είναι όμως ο διαβόητος Μιχάλης Μακρυγιάννης, που πολλοί του έχουν προσάψει και το παρατσούκλι του Έλληνα "Ντίλιγκερ"; Πρόκειται για έναν από τους πιο σκληρούς κακοποιούς, που έχουν περάσει ποτέ από τη χώρα και πεντάκις δολοφόνο!
Πριν από την εξαφάνισή του και συγκεκριμένα από τον Νοέμβριο του 2010 μέχρι την περασμένη Κυριακή, ο Μακρυγιάννης είχε πάρει άλλες δέκα πενθήμερες άδειες επιστρέφοντας πάντα στην ώρα του, ενώ είχε τηρήσει απαρέγκλιτα τους περιοριστικούς όρους που επιβάλλει ο νόμος στους αδειούχους ισοβίτες. Εφευγε δηλαδή από τη φυλακή κάθε φορά συνοδεία συγγενικού του προσώπου, συγκεκριμένα τον περίμενε και τον έπαιρνε ο αδελφός του, ενώ ήταν γνωστός ο τόπος διαμονής του το διάστημα της πρόσκαιρης ελευθερίας του, καθώς έμενε σε ένα κοντινό χωριό της Λάρισας, που είναι και ο τόπος καταγωγής του.
Εμφανιζόταν στο αστυνομικό τμήμα, όπου έδινε το «παρών» -όπως είχε υποχρέωση- όσο διάστημα κυκλοφορούσε ελεύθερος και κάθε φορά, λίγο πριν από τη δύση του ηλίου, πριν να κλείσει η σιδερένια πόρτα της φυλακής, επέστρεφε συνοδευόμενος και πάλι από τον αδελφό του. Το σκηνικό που είχε καταφέρει να διαμορφώσει με την αξιόπιστη στάση του ο Μακρυγιάννης, σε συνδυασμό με την έλλειψη επιστημονικού προσωπικού στις φυλακές, ήταν το «διαβατήριο» για την ελευθερία...
Με σινιέ εμφάνιση στο Μεικτό Ορκωτό Εφετείο τον Νοέμβριο του 1998.
Πηγές από τις φυλακές είπαν στο «Εθνος της Κυριακής» ότι το τελευταίο διάστημα ο βαρυποινίτης ήταν ιδιαίτερα νευρικός, προβληματισμένος και απογοητευμένος, επειδή είχαν απορριφθεί έξι αιτήσεις του για απόλυση υπό όρους από τις φυλακές ενώ υπήρχε θετική εισήγηση του εισαγγελέα σε ορισμένες από αυτές. Πίστευε ότι τον αδικούσαν απορρίπτοντας τις αιτήσεις του για υφ' όρους απόλυση, επειδή είχε ήδη συμπληρώσει 22 χρόνια κρατούμενος, είχε κάνει δέκα φορές σωστή χρήση της άδειας και ούτως ή άλλως σε τρία χρόνια θα αποφυλακιζόταν.
Λυτρωτική άδεια
Oμως ακόμη και εάν είχε πρόβλημα στη συμπεριφορά του ο Μακρυγιάννης, πώς να διαγνωσθεί ώστε να ληφθούν και τα αντίστοιχα μέτρα, όταν υπάρχει μόνον ένας κοινωνικός λειτουργός για περίπου 800 κρατουμένους (σε φυλακές με προδιαγραφές κράτησης μόλις 500 ατόμων), πολλοί από τους οποίους έχουν προβλήματα συμπεριφοράς;
Δημοσιεύματα του «Εθνους» για την πλούσια δράση του διαβόητου Μιχάλη Μακρυγιάννη
από το 1985 έως το 1995.
από το 1985 έως το 1995.
«Για τους κρατούμενους που εκτίουν μεγάλη ποινή», λέει ο Βασίλης Στεφανάκος, συγκρατούμενος του Μ. Μακρυγιάννη στη Λάρισα «η άδεια είναι λύτρωση. Σου δίνει την ευκαιρία να κολλήσεις τα κομμάτια της ζωής σου, να ισορροπήσεις το μυαλό σου και να δώσεις κουράγιο σε όσους συμβιούν -εξ αποστάσεως μεν- μαζί σου. Υποτίθεται ότι πληρώντας κάποιες προϋποθέσεις έχεις δικαίωμα να ζητήσεις άδεια, κι εκεί είναι που το Συμβούλιο της Φυλακής σού ''βγάζει τον καρκίνο'' για να σου τη
δώσει. Γιατί; Διότι αν συμβεί κάτι, θα τους ξεφωνίζουν οι τηλεοράσεις!
Δηλαδή βάζουν έναν διευθυντή, έναν εισαγγελέα και έναν κοινωνικό λειτουργό να σηκώσουν το βάρος της σωφρονιστικής πολιτικής, με συνέπεια να συμβαίνει το εξής παράδοξο: εμείς να βρίζουμε το Συμβούλιο γιατί είναι φειδωλό στις παροχές αδείας και από την άλλη αν κάποιος παραβιάσει τους όρους της άδειας -που είναι πολύ φυσικό να συμβεί- κατηγορούν το Συμβούλιο και είναι υπόλογο γιατί δεν κατέφυγε στην... αστρομαντεία ώστε να προβλέψει τι θα κάνει ο κάθε κρατούμενος ύστερα από 11 άδειες, που σημαίνει 24 μήνες (κάθε δύο μήνες παίρνεις μία εβδομάδα άδειας). Εδώ βλέπουμε για χρόνια και ειδικότερα τον τελευταίο καιρό τα κόμματα να εξαγγέλλουν άλλα και ύστερα από δύο-τρεις μήνες να κάνουν τα εντελώς αντίθετα. Είναι δυνατόν, λοιπόν, να προβλέψεις τις πράξεις ενός ανθρώπου που είναι γεμάτος αντιφάσεις και αστάθμητους παράγοντες;».
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Σωφρονιστικών Υπαλλήλων Γιάννης Μπαρλαγιάννης τονίζει μεταξύ άλλων ότι «ανήκει στη σφαίρα του μεταφυσικού να προβλεφθεί το εάν θα επιστρέψει κάθε φορά ο κρατούμενος από την άδεια, καθώς πάντα υπάρχει το ρίσκο της μη επιστροφής του».
Προσέθεσε ωστόσο ότι στατιστικά είναι πολύ μικρό, μόλις 4%, το ποσοστό των κρατουμένων που δεν επιστρέφουν και αυτό συμβαίνει κυρίως με αλλοδαπούς, ενώ τόνισε ότι «ακόμη κι έτσι, αξίζει τον κόπο να δοκιμάσεις και κυρίως να δοκιμάσουν οι ίδιοι κρατούμενοι τον εαυτό τους».
1985: ΤΡΙΚΑΛΑ-ΜΠΑΡ «ΑΜΑΖΟΝΑ»
Πρώτος φόνος με στιλέτο στα 22 του
Ηταν ξημερώματα μιας παγωμένης νύχτας του 1985 στο μπαρ «Αμαζόνα» στα Τρίκαλα. Ο Τάσος Βαλταδώρος είχε πιει μερικά ποτά παραπάνω με τον φίλο του Γιώργο Χρυσικό, όταν ζήτησε από τη σερβιτόρα Μαρία Αναστασίου να καθίσει στο τραπέζι τους. Η, μοιραία όπως αποδείχθηκε, άρνηση οδήγησε στις οργισμένες απειλές του Βαλταδώρου και στα γνωστά στερεότυπα της νύχτας.
Μέσα στο συνονθύλευμα συμπλεγμάτων, αλκοόλ και αδρεναλίνης, ο αυτοέλεγχος του εικοσιδιάχρονου νεαρού που παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα πήγε περίπατο. Ο Μιχάλης Μακρυγιάννης «ζύγισε» τον Βαλταδώρο, τράβηξε το στιλέτο και του κατάφερε θανατηφόρο χτύπημαστο λαιμό. Ο άβγαλτος φονιάς περνούσε στην άλλη όχθη.
«Απέναντι» τον περίμενε η αδυσώπητη πραγματικότητα της παρανομίας και του οργανωμένου εγκλήματος. Με την πράξη του, ο νεαρός Μιχάλης θεμελίωνε μια από τις σκληρότερες εγκληματικές σταδιοδρομίες όλων των εποχών. Λίγο αργότερα, ο τραγικός δολοφόνος έπεσε στα χέρια των διωκτικών αρχών και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 24 ετών, αλλά στις 5 Οκτωβρίου του 1990 δραπέτευσε από την κλούβα που τον μετέφερε στα δικαστήρια της Ευελπίδων.
Σε πείσμα του σωφρονιστικού συστήματος, η παρανομία γινόταν ο φυσικός χώρος του Μακρυγιάννη. Επί τρία χρόνια κυκλοφορούσε ασύλληπτος, διασκεδάζοντας σε σκυλάδικα ενώ παράλληλα ανέβαινε σταθερά τα σκαλιά της ιεραρχίας της παρανομίας.
Τα εντυπωσιακά διαπιστευτήρια τράβηξαν την προσοχή των πρώτων ονομάτων του υποκόσμου, που έβλεπαν με καλό μάτι τη συμμετοχή του Μιχάλη στις μεγάλες δουλειές. Το επόμενο βήμα ήταν η ένοπλη ληστεία στην Εθνική Τράπεζα στα Σέρβια Κοζάνης, στις 18 Ιουλίου του 1991. Πριν αρπάξουν οκτώ εκατ. δραχμές, οι ληστές πυροβόλησαν στα πόδια έναν πελάτη. Στην πορεία, οι ληστείες τραπεζών έγιναν «ψωμοτύρι» αλλά και «αυξητική ορμόνη» για τον φάκελο του Μιχάλη, που φούσκωνε σαν αερόστατο στα γραφεία της ασφάλειας.
1993: ΑΘΗΝΑ, ΚΕΝΤΡΟ «ΧΡΥΣΗ ΝΥΧΤΑ»
2 νεκροί και 2 τραυματίες για μια παραγγελιά και τον λογαριασμό στα λουλούδια
Το επόμενο επεισόδιο στο αιματοβαμμένο σίριαλ της νύχτας ήταν στο περιστατικό του ξενυχτάδικου «Χρυσή Νύχτα» ανήμερα την 28η Οκτωβρίου του 1993. Εκτός από τον Μιχάλη, η παρέα του τραπεζιού αποτελούνταν από τους αδελφούς Αντώνη και Χάρη Δημητρόπουλο αλλά και δύο κοπέλες. Μπήκαν στο μαγαζί γύρω στις πέντε. Μέχρι τις έξι ήπιαν σχεδόν δύο μπουκάλια ουίσκι.
Η τραγουδίστρια Αννα Μαρία Σαλμά διατηρούσε δεσμό με τον Αντώνη Δημητρόπουλο. Το πρόγραμμα του μαγαζιού στις Τρεις Γέφυρες έφτανε στο τέλος του. Ο λογαριασμός απαιτούσε 93.000 δραχμές μόνο για τα τριακόσια καλαθάκια με λουλούδια που είχαν πέσει στα πόδια της Αννας Μαρίας.
Τα αστυνομικά ρεπορτάζ της εποχής έκαναν λόγο για παζάρι και σαματά για τη χρέωση αλλά και για παραγγελιά που δεν εισακούστηκε. Αυτή τη φορά ο Μακρυγιάννης τράβηξε ένα πιστόλι μπερέτα.
Ο Αντώνης Δημητρόπουλος πήγε να συγκρατήσει τον Μιχάλη, ο οποίος τον καθάρισε στα γρήγορα. Ελάχιστες στιγμές αργότερα έπεφτε νεκρός ο ταμίας του μαγαζιού Στέλιος Χριστοδουλάκης.
Δύο ακόμα τραυματίες, οι σερβιτόροι Θανάσης Μάνθος και Θανάσης Μαντάς, γλίτωσαν από θαύμα ενώ η βαλλιστική εξέταση έδειξε ότι το ίδιο όπλο είχε χρησιμοποιηθεί μόλις έναν μήνα πριν, σε δολοφονική απόπειρα εναντίον της τραγουδίστριας Κατερίνας Βασιλάτου και του φίλου της Διαμαντή Σλούτα, ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου. Στα βήματα του Κοεμτζή, ο Μιχάλης φρόντιζε για την άτεγκτη εφαρμογή του άγραφου κώδικα. Ο τίτλος του μακελάρη της νύχτας περνούσε πλέον στην κατοχή του, αλλά τα αποτυπώματα που άφησε στο ποτήρι με το ουίσκι οδήγησαν στην ταυτοποίηση. Οι αυτόπτες μάρτυρες είδαν τις φωτογραφίες στη σήμανση και τον αναγνώρισαν.
1993: ΚΕΡΑΤΕΑ
Διπλό φονικό για να μην τον προδώσουν
Τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1993 ο Μακρυγιάννης, εμφανίστηκε σε ταβέρνα στην Κερατέα μαζί με τον Κώστα Τέγα και την Ελληνοαμερικανίδα φίλη του Αγγελική Τσενεμπή που εγκαταλείφθηκε τα ξημερώματα αιμόφυρτη στο Κέντρο Υγείας Μαρκοπούλου. Κατέληξε έπειτα από νοσηλεία τριών μηνών σε νοσοκομείο του Τορόντο. Σύμφωνα με όσα παραδέχθηκε ο Τέγας, η Τσενεμπή είχε απειλήσει πως θα κατέδιδε τον Μακρυγιάννη. Το ρίσκο έδειχνε υπολογίσιμο και οι δύο συνεργοί της φύτεψαν μερικές σφαίρες αλλά την πήγαν στο σπίτι του φίλου τους Ηλία Λιάβα, που ανέλαβε να τη μεταφέρει στο κέντρο υγείας. Οι Τέγας και Μακρυγιάννης «έφαγαν» αργότερα και τον Λιάβα, η σορός του οποίου βρέθηκε στα Λεγραινά. Πίσω στην καθημερινότητα, οι ένοπλες ληστείες τραπεζών ήταν ρουτίνα, εμβόλιμα «πταίσματα» στο καλεντάρι των ανθρωποκτονιών. Ο Μακρυγιάννης συνελήφθη στις 20 Δεκεμβρίου 1994. Ο Τέγας κρυβόταν στο διαμέρισμα της φίλης του Αγγελικής Καλτσίδου στον Νέο Κόσμο όπου και εντοπίστηκε έναν μήνα αργότερα.
2006: ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΟΣ
Εκμεταλλεύτηκε την άδεια και έγινε... καπνός
Το 1995 ο Μακρυγιάννης τραυματίστηκε ελαφρά σε αποτυχημένη απόπειρα απόδρασης από τον Κορυδαλλό. Οι αλλαγή τακτικής με «καλή συμπεριφορά» και νόμιμες άδειες ξεκινούσε. Ηταν Αύγουστος του 2006 όταν αποφάσισε να μην επιστρέψει στις φυλακές Αλικαρνασσού μετά από κάποια άδεια. Τον συνέλαβαν στο Χαϊδάρι το 2007, μαζί με τον «Ρομπέν των τραπεζών», Κ. Πολυδώρου. Σε επιστολή του, κατήγγειλε «τις σκόπιμες κωλυσιεργίες του σωφρονιστικού συστήματος που στερούσε το δικαίωμα της άδειας για την οποία πληρούσε τις νόμιμες προϋποθέσεις, γεγονός που τον οδήγησε στην αγανάκτηση και στην απόδραση». Η πρόσφατη απόδραση από τις φυλακές Λάρισας, είναι η τελευταία πράξη του βιογραφικού του.
- Συγκρατούμενος του Μιχάλη Μακρυγιάννη στη Λάρισα, ο Βασίλης Στεφανάκος δίνει τη δική του εικόνα για τα προβλήματα του συστήματος αδειοδότησης: «Ο Μακρυγιάννης σ' αυτό το στάδιο της φυλάκισής του ήταν ένας τυπικός κρατούμενος. Πληρούσε τις προϋποθέσεις για να πάρει άδεια. Πήρε έντεκα άδειες, ενώ παράλληλα προσπάθησε αιτούμενος έξι φορές για υφ' όρων απόλυση. Σε κάποιες αιτήσεις, μάλιστα, είχε και τη θετική πρόταση του εισαγγελέα, αλλά του τις απέρριψαν όλες».
*planet-greece, με πληροφορίες από εφημερίδες Real και Εθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.