Διαβάσατε τα πιο αιχμηρά αποσπάσματα που «σταυρώνουν» τον Γιώργο Παπανδρέου και την πολιτική του...
Πόλεμο ξεκινάει ο Σημίτης με τους Παπανδρέου και Βενιζέλο και πολλοί εκτιμούν ότι με αυτό τον τρόπο επιχειρεί να πάρει αποστάσεις από το ΠΑΣΟΚ της κρίσης, αλλά και από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και χρεώνονται πολλά από αυτά στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Το βιβλίο "Ο εκτροχιασμός", του πρώην πρωθυπουργού, εκτιμάται ότι θα αποτελέσει ή ελπίζει να αποτελέσει για τον ίδιο την Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, βάζοντας απέναντι τους μνημονιακούς ηγέτες του ΠΑΣΟΚ.
Η αυστηρή του κριτική όμως εξαντλείται απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου, τον οποίο παρουσιάζει ως έναν άνθρωπο που δεν έπρεπε να αναλάβει τα ηνία ούτε του κόμματος, αλλά πολύ περισσότερο της χώρας, ιδιαίτερα σε μια περίοδο κρίσης, αφού δεν μπορεί να αντιληφθεί τις πραγματικές ανάγκες που επικρατούν.
"Συνολικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης δεν υπήρχε. Κορωνίδα των συνθημάτων ήταν η διαπίστωση του Γ. Παπανδρέου, προέδρου του ΠΑΣΟΚ: 'Λεφτά υπάρχουν'. Η πεποίθηση ότι 'υπάρχουν λεφτά' είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη οποιασδήποτε προετοιμασίας σχετικά με το κύριο πρόβλημα της χώρας, την εξάντληση των πόρων, την ανάγκη συνεχούς δανεισμού και τις όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες εξασφάλισης των δανείων. Για μια ακόμα φορά στην έναρξη μιας κρίσιμης περιόδου για τη χώρα, η ηγεσία της εκδήλωσε το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου. Αρνιόταν να δει την πραγματικότητα".
Σε ένα βιβλίο 600 σελίδων, ο Κώστας Σημίτης όπως διαβάζουμε στο zougla.gr επιχειρεί μία ιστορική «παιδοκτονία» και στέλνει στην Κόλαση του Δάντη εκείνον που επέλεξε ως «Άρχοντα με το δακτυλίδι» του κόμματος και της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, τον Γιώργο Παπανδρέου.
Του έδωσε το δακτυλίδι εκείνον τον χειμώνα του 2004. Τον «έχρισε» έτσι αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και εν δυνάμει πρωθυπουργό έπειτα από κάποια από τις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Στήριξε στη συνέχεια τον Ευάγγελο Βενιζέλο ή, μάλλον, δεν στήριξε καθόλου τον «διάδοχό» του κατά την εσωκομματική μάχη του 2007. Και τώρα, μετά την κάθετη πτώση του «εκλεκτού», τον αποδομεί με ένα κείμενο που δεν θυμίζει τον μεθοδικό «εξισορροπιστή» του εκσυγχρονισμού.
Αντιθέτως, με μία καλβινιστική μεθοδολογία προτεστάντη τριγωνομέτρη, εξηγεί πως ο πρωθυπουργός των δυόμισι ετών ήταν επί της ουσίας ανίκανος να διαχειριστεί την κρίση, τις σχέσεις με την Ευρώπη, τα οικονομικά μεγέθη, τους ίδιους τους υπουργούς του, την Τρόικα και τελικά, όπως προκύπτει, την ίδια του την πρωθυπουργία.
Ο Κώστα Σημίτης εκπλήσσει, διότι για πρώτη φορά δεν αυτολογοκρίνεται στο πόνημά του «Ο εκτροχιασμός». Ούτε αφήνει να πέσει κάτω ακόμη και η πλέον μικρή λεπτομέρεια. Καταδεικνύει το πώς ο Γιώργος Παπανδρέου βασίστηκε εσφαλμένα στην «αμερικανική προστασία». Αποκαλύπτει πως, λίγο πριν ληφθούν οι τελικές αποφάσεις και πέσουν οι υπογραφές στο πρώτο Μνημόνιο, στις 22 Απριλίου του 2010, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου τηλεφώνησε στον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ κ. Γκάιτνερ.
«Ποιος είναι ο λόγος να ρωτά η Ελλάδα τους Αμερικανούς για τις ρυθμίσεις που αποφάσισε με τους Ευρωπαίους;» διερωτάται ο Κώστας Σημίτης, προσθέτοντας πως «το τηλεφώνημα αφήνει να εννοηθεί προηγούμενες συνεννοήσεις με τις ΗΠΑ και αναζήτηση συμμάχων εκτός Ευρώπης». Ο Κώστας Σημίτης με σαφείς κεντροευρωπαϊκές αναφορές στέλνει στο πυρ το εξώτερον τον Γιώργο Παπανδρέου και μάλιστα επισημαίνει ότι, ακόμη και όταν αναγκάστηκε να συνομιλήσει με τους Ευρωπαίους, επέλεξε πάλι λανθασμένα να καταστήσει τους Γάλλους ως προνομιακούς συνομιλητές, εκνευρίζοντας βεβαίως τον «Μηχανοδηγό» της Ευρωζώνης, που είναι το Βερολίνο.
Δεν ήταν σοβαρός
Ο Κώστας Σημίτης καταλογίζει έλλειμμα σοβαρότητας στην κυβέρνηση Παπανδρέου. Θυμίζει την αιφνιδιαστική στροφή του Παπανδρέου τον Γενάρη του 2010 και εξηγεί πως μία χώρα δεν πείθει όταν αποφασίζει να δράσει διά του πρωθυπουργού της υπό την πίεση μιας συνάντησης στο Νταβός, η οποία διεξάγεται κατ' αρχάς για δημόσιες σχέσεις. (Ποιος δεν θυμάται την κωμικοτραγική σκηνή με τον Εγγλέζο δημοσιογράφο να κυνηγά με το μικρόφωνο τον Γιώργο Παπανδρέου στους διαδρόμους του Forum, για να του αποσπάσει μία δήλωση για την οικονομική κατάσταση της χώρας και τα σχέδια της Αθήνας. Και ποιος δεν ξεχνά το ύφος του κατακόκκινου τότε πρωθυπουργού να... απολογείται!).
Δεν είχε οικονομικές γνώσεις
Το παρακάτω απόσπασμα είναι ενδεικτικό της γνώμης που διατηρεί ο Κώστας Σημίτης για τον Γιώργο Παπανδρέου και το... «οικονομικό επιτελείο» του. Είναι, επίσης, ενδεικτικό για τη μεθοδολογία που χρησιμοποιεί για να αποδομήσει πλήρως τις επιλογές της τότε κυβέρνησης.
«Η κυβέρνηση διαβεβαίωνε ότι πραγματοποιούνταν αλλαγές που δεν είχαν γίνει επί τριάντα χρόνια. Προέβαλλε το έργο της ως το σημαντικότερο των τελευταίων δεκαετιών. Ο Πρωθυπουργός (ο κ. Γ. Παπανδρέου) ισχυριζόταν ότι η κυβέρνηση με το έργο της ''άλλαξε τη νοοτροπία του Έλληνα''.
Η ακραία υπερβολή την έβλαψε. Ο εμίρης του Κατάρ αναδείχθηκε σε σωτήρα λόγω των δισεκατομμυρίων που επρόκειτο να επενδύσει, αλλά εξαφανίστηκε… Στις συσκέψεις με την τρόικα, αρχή του υπουργείου Οικονομικών ήταν να εκφράζει την ελληνική άποψη ''διαμορφώνοντάς την επί τόπου''. Η έννοια της ομαδικής δουλειάς και του υπουργικού συντονισμού ήταν άγνωστη στους υπευθύνους. Η αδυναμία της ελληνικής πλευράς οφειλόταν στο γεγονός ότι τα αρμόδια στελέχη, παρά τις καλές προθέσεις και τις ικανοποιητικές δυνατότητές τους, δεν διέθεταν την απαραίτητη γνώση, πείρα και ικανότητα για να αντιμετωπίσουν ένα τόσο πολύπλοκο πρόβλημα, όπως η κρίση χρέους…
Οι Έλληνες αρμόδιοι, ως νεοφώτιστοι, δεν είχαν ούτε το πνευματικό εύρος ούτε το κύρος που προσδίδει η πείρα για να χειριστούν πειστικά τα θέματα…
Ο Πρωθυπουργός λειτούργησε συγκεντρωτικά σε πρωτόγνωρο βαθμό.
Ο ίδιος δεν είχε τις οικονομικές γνώσεις που απαιτούσαν οι συνθήκες. Παρ' όλα αυτά, δεν συγκρότησε ένα σταθερό οικονομικό επιτελείο από πρόσωπα με ιδιαίτερες ικανότητες.
Δεν ενστερνιζόταν αρχικά την άποψη μίας στενής συνεργασίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πίστευε στη δυνατότητα αυτόνομης αντιμετώπισης της κρίσης χάρη στη στήριξη των ΗΠΑ».
Το λογύδριο του Παπανδρέου στο Καστελόριζο και η συγκάλυψη της πραγματικότητας
Ο Κώστας Σημίτης θυμίζει τη φράση του τότε πρωθυπουργού κατά το δραματικό τηλεοπτικό διάγγελμά του από το Καστελόριζο στις 23 Απριλίου του 2010. Γράφει ο Κώστας Σημίτης, αναφερόμενος στη φράση του Γ. Παπανδρέου: «Τελικός προορισμός μας είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες».
«Τα μεγαλόπνοα αυτά λόγια (του Παπανδρέου) ήθελαν να συγκαλύψουν το γεγονός πως η Ελλάδα, παρά τα όσα ισχυριζόταν ο πρωθυπουργός, δεν είχε ανακτήσει την αξιοπιστία της και αποδεχόταν μία επιτήρηση πολύ σκληρότερη από όσες είχε γνωρίσει από το 1974 και μετά».
Δεν μένει όμως εκεί, αλλά φθάνει και στο 2011 και χαρακτηρίζει ως «ανεπίτρεπτη επιπολαιότητα» την πρόταση του Παπανδρέου για διεξαγωγή Δημοψηφίσματος.
Ο Κώστας Σημίτης ήταν και είναι σκληρός ευρωπαϊστής και ως προς αυτόν τον προσανατολισμό του ούτε προβαίνει σε εκπτώσεις ούτε και αλλάζει πορεία. Στο βιβλίο «Ο εκτροχιασμός» προτείνει λύσεις για τη διαχείριση της διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη και ζητεί την ολική επαναφορά του δικού του μοντέλου «συνεννόησης» με τις ευρωπαϊκές ηγεσίες. Στην ουσία, ο «Καθηγητής» υπενθυμίζει πως οι «μαθητές» ήταν απλώς μαθητευόμενοι μάγοι και πως η διαχείριση των κοινών είναι μία πολύ δύσκολη υπόθεση για μη επαγγελματίες, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής (δευτερευόντως), που λειτούργησαν ως εντολοδόχοι κληρονόμοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.