Στο βιβλίο του "Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη ο Δημήτρης Κουφοντίνας περιγράφει τις "επιχειρησιακές δράσεις" της τρομοκρατικής οργάνωσης...
Απόσπασμα από την περιγραφή και την "αιτιολόγηση" των χτυπημάτων Τσετίν και Μπουλούκμπασι από τον Δημήτρη Κουφοντίνα.
(...)"Σε εκείνη τη συγκυρία, η 17Ν αποφάσισε να πραγµατοποιήσει διπλή παρέµβαση για να ανεβάσει το κυπριακό ζήτηµα, να το θέσει ως ζήτηµα ει-σβολής και κατοχής, για το οποίο δεν µπορεί να υπάρξει λύση χωρίς την αποχώρηση των στρατευµάτων κατοχής και την επιστροφή των Ελληνοκύπριων προσφύγων στα σπίτια τους.
Έτσι, στις 16 Ιουλίου 1991 χτυπήθηκε το αυτοκίνητο του Τούρκου πρεσβευτή. Ο ίδιος έλειπε εκείνο τον καιρό, επέβαινε όµως ο αναπληρωτής του, ο επιτετραµµένος Ντ. Μπουλούκµπασι, ένα από τα σηµαντικότερα στελέχη του φασιστικού πολιτικοστρατιωτικού συµπλέγµατος της Τουρκίας, από εκείνους που χάραζαν την πολιτική στα ελληνοτουρκικά ζητήµατα.
Ο Μπουλούκµπασι θα συνέχιζε να χαράζει αυτή την πολιτική µε τα σηµάδια που του άφησε στο πρόσωπο ένα πρόωρο ωστικό κύµα της έκρηξης του παγιδευµένου αυτοκινήτου στο Ψυχικό. Ο σύντροφος που πάτησε το κουµπί της πυροδότησης είχε κύρια προτεραιότητα να µην κινδυνέψει κανείς άσχετος περαστικός. Παρότι είχαµε φροντίσει να κόψουµε τη ροή των αυτοκινήτων (όπως κατέθεσαν και αυτόπτες µάρτυρες στο δικαστήριο), έτυχε από µακριά να πλησιάζει ένας πεζός. Προτιµήσαµε τότε µια κάπως πρόωρη πυροδότηση, διακινδυνεύοντας την επιτυχία της ενέργειας για να µην κινδυνέψει οποιοσδήποτε άλλος.
Περίπου τρεις µήνες αργότερα χτυπήθηκε ο διπλωµάτης Τσετίν, ακόλουθος Τύπου της τουρκικής πρεσβείας, µε το παλιό σαρανταπεντάρι της οργάνωσης. Στο Παγκράτι, στις 7 Οκτωβρίου 1991. Χρόνια αργότερα, στο δικα-στήριο της 17Ν το 2003, ένας δικηγόρος της πολιτικής αγωγής διάβασε µια επιστολή της µάνας του Τσετίν. Ο σεβασµός στον πόνο της µάνας του εχθρού είναι δεδοµένος από την πλευρά µας. Ταυτίζεται µε το λαϊκό αίσθηµα όπως εκφράζεται, για παράδειγµα, από το δηµοτικό τραγούδι της Επανάστασης του 1821, όταν η λαϊκή µούσα κατανοεί τον πόνο του εχθρού: «Κλαίει και µία Τούρκισσα για τον Κιαµήλ αφέντη...». Όταν όµως αυτός ο πόνος στρατεύεται πολιτικά, όταν χρησιµοποιείται ιδεολογικά από την εξουσία, τότε είµαι υποχρεωµένος να απαντήσω στο ίδιο πολιτικοϊδεολογικό πεδίο. Έτσι, απάντησα πολιτικά, µεταφέροντας τον πόνο από τις χιλιάδες Ελληνίδες µάνες της Κύπρου, από τις 2.000 µανάδες των αγνοουµένων που δεν ξέρουν πού δολο-φονήθηκαν τα παιδιά τους, πού βρίσκονται τα κόκαλά τους.
Ο Τσετίν ήταν εµπόλεµος. Όπως και ο Μπουλούκµπασι. Εξέχοντα στελέχη του τουρκικού πολιτικοστρατιωτικού συµπλέγµατος, που είναι υπεύθυνο για το συλλογικό έγκληµα διαρκείας κατά του κυπριακού λαού, για το διαρκές έγκληµα κατά του κουρδικού λαού, κατά του ίδιου του τουρκικού λαού.
Η 17Ν χτύπησε κορυφαία στελέχη του τουρκικού κράτους, του φασιστικού και επεκτατικού τουρκικού κράτους, του κέντρου εξουσίας που οργάνωσε και οργανώνει αυτά τα εγκλήµατα κατά των λαών της περιοχής. Και αυτή ακριβώς είναι η απάντηση σε όσους θέλησαν να µας χαρακτηρίσουν «εθνικιστές». Η 17Ν δεν χτύπησε οποιονδήποτε Τούρκο, χτύπησε τον επεκτατικό τουρκικό καπιταλισµό, του οποίου θύµα αποτελεί και ο ίδιος ο τουρκικός λαός.
Ένα µήνα αργότερα η 17Ν χτύπησε µε ρουκέτα των 3,5 ιντσών την κλούβα των ΜΑΤ στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, στην Αθήνα. Απάντηση στην ωµή και κλιµακούµενη βία των ΜΑΤ."(...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.