“Παιδάκι μου, τι είναι αυτή η επιλεκτική χρεοκοπία;”

Σε ρωτάει η γιαγιά σου: “... παιδάκι μου, επιλεκτική χρεοκοπία τι είναι;” Και δεν είναι μόνο η γιαγιά σου που δηλώνει αδαής στα περί “selective default”, αλλά και εσύ ο ίδιος, εκτός κι αν έχεις μάστερ στο διεθνές πτωχευτικό δίκαιο ή είσαι αρχιστέλεχος του χρηματοπιστωτικού τομέα με περγαμηνές παραθυρόβιου αναλυτή...

Διαβάστε τι είναι η επιλεκτικη χρεοκοπία

Την απορία την έχει το πανελλήνιο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των οικονομικών συντακτών να εξηγήσουν και να επεξηγήσουν τα ανεξήγητα των ανατροπών του τρομο-σίριαλ της κρίσης του ελληνικού χρέους. Και το το να επιχειρήσεις να κάνεις αναλύσεις στη συνταξιούχο γιαγιά σου, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι εάν θα της κόψουν κι άλλα από τη σύνταξη (ή εάν υπάρχει πιθανότητα να πάψει και να την εισπράττει), θα έχει νόημα μόνο εάν καταφέρεις να της τα κάνεις “λιανά”. Για να μην αναλωνόμαστε, επομένως, σε οικονομοτεχνικές περιπλοκές που μόνο υπερφορτώνουν τον ήδη στρεσαρισμένο εγκέφαλό μας – “λιανά” θα επιχειρήσουμε σε αυτό το σημείωμα να εξηγήσουμε τι σημαίνει “επιλεκτική πτώχευση” και τι θα συνεπάγεται για τον τόπο η πιθανότητα αποδοχής από την Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αυτής της εκδοχής, με το κλασσικό παράδειγμα μιας εταιρίας που χρωστά στην τράπεζα 10 εκατομμύρια ευρώ και διαπραγματεύεται την αποπληρωμή του.

Και οι τόκοι θα τρέχουν
 
Η εταιρία έχει ήδη προχωρήσει σε διακανονισμούς με την τράπεζα, αλλά τα έσοδά της δεν της “βγαίνουν” για να πληρώνει κανονικά κατά τα συμφωνημένα. Και στο τραπέζι πέφτει η πρόταση να παγώσει τις πληρωμές επί τόκων και κεφαλαίων για ένα διάστημα ή έστω να αποδεχτεί η τράπεζα πρόταση για συρρίκνωση στο ελάχιστο ποσό των δόσεων επί των τόκων και μετά από μερικά χρόνια, ποντάροντας σε κέρδη βάσει αναπτυξιακού πλάνου, να αρχίσει πάλι να πληρώνει κανονικά. Η τράπεζα το δέχεται, διατηρώντας τις τρέχουσες υποθήκες και απαιτώντας περισσότερες εξασφαλίσεις και με αύξηση του επιτοκίου και με νέες υποθηκεύσεις. Εννοείται ότι στο μεταξύ οι τόκοι των χρεών θα “τρέχουν”...

Οι οικονομολόγοι το αποδίδουν ως ακολούθως:

Μετακύλιση του χρέους της εταιρίας σε “εύθετο μελλοντικό χρόνο” με οριζόμενο από τον πιστωτή αντάλλαγμα την αύξηση του επιτοκίου του νέου δανείου στο οποίο θα ανακεφαλαιποιηθούν τα “καθαρά” των οφειλών και οι τόκοι. Αυτό λέγεται “επιλεκτική χρεοκοπία”. Βάσει του παραδείγματος με την εταιρία – οφειλέτη: τα δέκα εκατομμύρια μαζί με τους τόκους θα πακεταριστούν σε νέο δανειακό προϊόν με εμπράγματες (βέβαια) εγγυήσεις, η αποπληρωμή του οποίου θα συμφωνηθεί με αυξημένο επιτόκιο – το οποίο θα ορίσει ο πιστωτής – και θα μετακυλιστεί στο μέλλον. Στο μεσοδιάστημα, ο οφειλέτης, θα πληρώνει “όσα δύναται”, προσδοκώντας μετά από χρόνια να είναι σε θέση να αποπληρώσει. Πόσα; θα εξαρτηθεί από το χρόνο επανεκκίνησης των δόσεων και βέβαια του επιτοκίου. Το ποσό, πάντως, κατά το ελάχιστο της εκτίμησης θα έχει διπλασιαστεί. Το απόλυτο πάρτι του τοκογλύφου...

Ο οφειλέτης – και από το σημείο αυτό ας αναφερόμαστε στην Ελλάδα – αποδεχόμενος την “επιλεκτική χρεοκοπία”, τη μετακύλιση, δηλαδή, των δανειακών υποχρεώσεών του στο μέλλον, καταρχήν, “παίρνει ανάσα”. Για την κυβέρνηση αυτό σημαίνει ότι θα έχει την ευκαιρία να “πουλήσει” στην κοχλάζουσα από την ύφεση κοινωνία το ότι “προσωρινά τη γλιτώσαμε”. Σε ποιο σημείο θα φτάσει αυτού του τύπου ο κυβερνητικός ψηφοθηρικός κερδοσκοπισμός παραμένει ζητούμενο. Οι εκλογές, πάντως, δεν θα πρέπει να αποκλείονται, με το “ατού” της ανακούφισης της κοινής γνώμης ταυτόχρονα με τον καταιγισμό θετικών ειδήσεων που θα παραπέμπουν σε... ποταμούς επενδυτικών κεφαλαίων που θα εισρεύσουν στη χώρα μέσω των αναπτυξιακών προγραμμάτων που προετοιμάζονται από τα επιτελεία της Ευρωζώνης.

Το θέμα δεν είναι εάν θα γίνουν εκλογές.

Κεντρικό ζητούμενο παραμένει η επιλεκτική χρεοκοπία και οι πραγματικές συνέπειές της παραπομπής στο μέλλον της αποπληρωμής του χρέους. Τα στοιχεία που αμέσως θα παραθέσουμε μόνο ανακουφιστικά δεν είναι:

• Το ελληνικό κρατικό χρέος θα σκαρφαλώσει στο 161% του ΑΕΠ το 2012 και θα υποχωρήσει στη συνέχεια, μόνο εφόσον η Ελλάδα προωθήσει αποτελεσματικά το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, σύμφωνα με όσα προβλέπει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Κατά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, υπό την ίδια προϋπόθεση (δρακόντεια εφαρμογή Μεσοπρόθεσμου), το ποσοστό του εθνικού χρεωστικού θα ανέλθει στο 172%...
• Τα έσοδα από φόρους και αποκρατικοποιήσεις οι ίδιοι οι κυβερνητικοί παραδέχονται ότι δεν θα ικανοποιήσουν τους στόχους που έχουν τεθεί, ενώ το κίνημα της φορολογικής ανυπακοής σε συνδυασμό με την προεξοφλημένη έκρηξη της ανεργίας θα προκαλέσουν τα κυβερνητικά κατασταλτικά ανακλαστικά σε περίπτωση γενίκευσης της κοινωνικής αναταραχής που είναι δυνατό να εξελιχθεί και σε κρίση εσωτερικής αποσταθεροποίησης.
• Το συνολικό εθνικό χρωστικό ανά χρόνο και θα διογκώνεται κατά ιλιγγιώδη ποσοστά, εφόσον δεν θα ελαφρύνεται η παραγωγική μηχανή της χώρας από τα χαράτσια, ενώ οι πιστωτές μας και το διεθνές χρηματοπιστωτικό καρτέλ που ελέγχει τις ομολογιακές αγορές θα τρίβουν τα χέρια τους με τα επιτόκια που θα χουν καταφέρει να εξασφαλίσουν μέσω της συνταγής της “επιλεκτικής χρεοκοπίας”. Και η κυβέρνηση θα πανηγυρίζει γιατί δεν χάθηκαν μισθοί και συντάξεις...

"Φέσι" στις επόμενες γενιές

Εάν τελικά περάσει η “επιλεκτική”, όλο το πρόβλημα θα κληθούν να το αντιμετωπίσουν οι επόμενες γενιές. Τώρα το χρέος τρέχει ολοταχώς προς το ένα τρισεκατομμύριο ευρώ μαζί με τους τόκους. Σε ελάχιστα χρόνια μπορεί και να έχει διπλασιαστεί. Και εάν το 2020 το συνολικό χρεωστικό θα έχει φτάσει το 300 – 500% του ΑΕΠ (το οποίο λόγω αιμοβόρου φορο-αφαίμαξης θα βαίνει σταθερά συρρικνούμενο), η Ελλάδα δεν θα τη βγάλει καθαρή ούτε με 20% δείκτη ανάπτυξης, ακόμα κι αν τρελαθούν όλα τα αφεντικά του παγκόσμιου κεφαλαίου και αρχίσουν να βομβαρδίζουν τη χώρα με δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων.

Η “λύση” της επιλεκτικής πτώχευσης δεν προεξοφλεί παρά το οικονομικό ολοκαύτωμα των επόμενων γενεών, που θα επωμιστούν ένα χρέος που ούτε ολόκληρη η Ευρωζώνη δεν θα μπορούσε να αποπληρώσει. Οι κυβερνώντες το βλέπουν ως “ρεαλιστική λύση” και οργώνουν το έδαφος των εντυπώσεων για να “χάψει” ο κόσμος το παραμύθι της υποτιθέμενης - έστω και προσωρινής σωτηρίας του. Κόσμος είναι και η γιαγιά μας, που θυμόσοφα θα μας υπενθύμιζε ότι το κόλπο αποδίδεται με τη φράση “πακετάρω το πρόβλημα και το χώνω κάτω από το χαλί”...
 
πηγή: onair24.gr