Ο Μαρξ έλεγε ότι «η βία είναι η μαμή της ιστορίας».
Επομένως δεν ξέρεις τι μπορεί...
να γεννήσει.
Λένε ότι μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Υπάρχουν όμως τέτοιες που εισβάλλουν στο συλλογικό υποσυνείδητο των κοινωνιών και διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.
Στον πόλεμο του Βιετνάμ μια εικόνα ήταν ικανή να αναστρέψει την παγκόσμια κοινή γνώμη εναντίων των Αμερικανών. Αυτή η εικόνα του μικρού κοριτσιού που τρέχει να σωθεί με καμμένα ρούχα από τον βομβαρδισμό των Αμερικανών με βόμβες ναπάλμ.
Στα τελευταία επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας Το σκηνικό παραφροσύνης που ζήσαμε , με την αλόγιστη χρήση βίας ήταν πρωτόγνωρη.
Η εικόνα ενός ανθρώπου , άοπλου, όπου ενώ ικετεύει να μην τον χτυπήσουν αντιμετωπίζεται από τον αστυνομικό όπως χτυπάμε τη μύγα με την μυγοσκοτόστρα, και εν συνεχεία αυτός να απομακρύνεται ατάραχος, είναι μια εικόνα που έχει σημαδέψει τους πάντες.
Δεν εξετάζω τώρα την ατομική ευθύνη του κάθε ένστολου,ανεξαρτήτως των εντολών που έχει, που φυσικά πάντοτε υπάρχει.
Με απασχολεί ότι τέτοιου είδους δράσεις χαρακτηρίζουν μονάχα απολυταρχικά καθεστώτα ή κατοχικές κυβερνήσεις. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Όλα τα άλλα, θα ήμουν σε θέση να τα καταλάβω...και το δάνειο και την Πέμπτη δόση και το ότι έχουμε φτάσει στο και 5’ και τις εγκληματικές αστοχίες. Η έκφραση βίας σε αυτή την περίπτωση αν το αναλύσουμε δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά παραλυτικό φόβο της εξουσίας.
Σε πρώτη ανάγνωση η παρουσία χιλιάδων αστυνομικών στο κέντρο της Αθήνας υποδηλώνει επίδειξη δύναμης αλλά σε δεύτερο επίπεδο ανάλυσης σημαίνει παραλυτικός φόβος. Κάτι φοβούνται πάρα πολύ.
Και γιατί φοβάται μια νόμιμα εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση ενώ λογικά δεν θα έπρεπε;
Προφανώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντικρίσει στα μάτια τον Ελληνικό λαό.Δεν μπορεί να ξεκινήσει την κουβέντα μαζί του για ποιο λόγο γίνεται αυτή η ληστρική επιδρομή εναντίων της χώρας και των πολιτών της.
Να επιχειρηματολογήσει, και να μπορέσει να κρύψεις την ένδεια και τη γύμνια του ότι σύρθηκε σε υπογραφές όπου υπαγορεύτηκαν από άλλα συμφέροντα.
Η κυβερνώντες δεν κράτησαν ούτε τα προσχήματα.
Η αντίσταση του ελληνικού στρατού στο Ρούπελ, τα προσχήματα και μόνο κράτησε απέναντι στις Γερμανικές μεραρχίες και αμύνθηκε. Τα προσχήματα αλλά και την τιμή του Ελληνικού έθνους.
Είναι ιστορικά καταγεγραμμένο ότι όταν είπαν στον Έλληνα μέραρχο να παραδωθεί γιατί δεν υπάρχει πλέον λόγος αφού οι Γερμανοί έχουν φτάσει ήδη στη Θεσσαλονίκη, είπε ότι πλέον δεν αγωνιζόμαστε να νικήσουμε τους Γερμανούς, αλλά αγωνιζόμαστε για την δική μας ιστορική αυτοεκτίμηση.
Αυτή την ιστορική αυτοεκτίμηση αναζητούμε!
Δεν δώσανε για τη αυτοεκτίμηση, για το γαμώτο του Έλληνα,την διαπραγματευτική μάχη που έπρεπε, δεν είπαν την αλήθεια που θα λειτουργούσε ως κάθαρση στη συνείδηση των Ελλήνων.
Είναι ανώφελο να πιστεύει κανείς ότι η έκφραση λεκτικής ή άλλης βία εναντίων των βουλευτών του Ελληνικού κοινοβουλίου μπορεί να οδηγήσει πουθενά. Αντίθετα εντέχνως αποπροσανατολίζει.
Ο ελληνικός λαός έχει την ευκαιρία να αντιδράσει και να τιμωρήσει όλους αυτούς με έναν και μοναδικό τρόπο.
Κανένας από τους 154 + 1 βουλευτές που ψήφισαν το μεσοπρόθεσμο ή το μνημόνιο να μην βρίσκεται στην επόμενη βουλή.
Ας γίνει σύνθημα...
* Γρηγόρης Καραμπεσίνης
Ηλεκτρονικός Μηχανικός
Λένε ότι μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις. Υπάρχουν όμως τέτοιες που εισβάλλουν στο συλλογικό υποσυνείδητο των κοινωνιών και διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.
Στον πόλεμο του Βιετνάμ μια εικόνα ήταν ικανή να αναστρέψει την παγκόσμια κοινή γνώμη εναντίων των Αμερικανών. Αυτή η εικόνα του μικρού κοριτσιού που τρέχει να σωθεί με καμμένα ρούχα από τον βομβαρδισμό των Αμερικανών με βόμβες ναπάλμ.
Στα τελευταία επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας Το σκηνικό παραφροσύνης που ζήσαμε , με την αλόγιστη χρήση βίας ήταν πρωτόγνωρη.
Η εικόνα ενός ανθρώπου , άοπλου, όπου ενώ ικετεύει να μην τον χτυπήσουν αντιμετωπίζεται από τον αστυνομικό όπως χτυπάμε τη μύγα με την μυγοσκοτόστρα, και εν συνεχεία αυτός να απομακρύνεται ατάραχος, είναι μια εικόνα που έχει σημαδέψει τους πάντες.
Είναι από αυτές τις εικόνες που περνούν στο συλλογικό υποσυνείδητο μιας κοινωνίας .
Δεν εξετάζω τώρα την ατομική ευθύνη του κάθε ένστολου,ανεξαρτήτως των εντολών που έχει, που φυσικά πάντοτε υπάρχει.
Με απασχολεί ότι τέτοιου είδους δράσεις χαρακτηρίζουν μονάχα απολυταρχικά καθεστώτα ή κατοχικές κυβερνήσεις. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Όλα τα άλλα, θα ήμουν σε θέση να τα καταλάβω...και το δάνειο και την Πέμπτη δόση και το ότι έχουμε φτάσει στο και 5’ και τις εγκληματικές αστοχίες. Η έκφραση βίας σε αυτή την περίπτωση αν το αναλύσουμε δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά παραλυτικό φόβο της εξουσίας.
Σε πρώτη ανάγνωση η παρουσία χιλιάδων αστυνομικών στο κέντρο της Αθήνας υποδηλώνει επίδειξη δύναμης αλλά σε δεύτερο επίπεδο ανάλυσης σημαίνει παραλυτικός φόβος. Κάτι φοβούνται πάρα πολύ.
Και γιατί φοβάται μια νόμιμα εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση ενώ λογικά δεν θα έπρεπε;
Προφανώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντικρίσει στα μάτια τον Ελληνικό λαό.Δεν μπορεί να ξεκινήσει την κουβέντα μαζί του για ποιο λόγο γίνεται αυτή η ληστρική επιδρομή εναντίων της χώρας και των πολιτών της.
Να επιχειρηματολογήσει, και να μπορέσει να κρύψεις την ένδεια και τη γύμνια του ότι σύρθηκε σε υπογραφές όπου υπαγορεύτηκαν από άλλα συμφέροντα.
Η κυβερνώντες δεν κράτησαν ούτε τα προσχήματα.
Η αντίσταση του ελληνικού στρατού στο Ρούπελ, τα προσχήματα και μόνο κράτησε απέναντι στις Γερμανικές μεραρχίες και αμύνθηκε. Τα προσχήματα αλλά και την τιμή του Ελληνικού έθνους.
Είναι ιστορικά καταγεγραμμένο ότι όταν είπαν στον Έλληνα μέραρχο να παραδωθεί γιατί δεν υπάρχει πλέον λόγος αφού οι Γερμανοί έχουν φτάσει ήδη στη Θεσσαλονίκη, είπε ότι πλέον δεν αγωνιζόμαστε να νικήσουμε τους Γερμανούς, αλλά αγωνιζόμαστε για την δική μας ιστορική αυτοεκτίμηση.
Αυτή την ιστορική αυτοεκτίμηση αναζητούμε!
Δεν δώσανε για τη αυτοεκτίμηση, για το γαμώτο του Έλληνα,την διαπραγματευτική μάχη που έπρεπε, δεν είπαν την αλήθεια που θα λειτουργούσε ως κάθαρση στη συνείδηση των Ελλήνων.
Είναι ανώφελο να πιστεύει κανείς ότι η έκφραση λεκτικής ή άλλης βία εναντίων των βουλευτών του Ελληνικού κοινοβουλίου μπορεί να οδηγήσει πουθενά. Αντίθετα εντέχνως αποπροσανατολίζει.
Ο ελληνικός λαός έχει την ευκαιρία να αντιδράσει και να τιμωρήσει όλους αυτούς με έναν και μοναδικό τρόπο.
Κανένας από τους 154 + 1 βουλευτές που ψήφισαν το μεσοπρόθεσμο ή το μνημόνιο να μην βρίσκεται στην επόμενη βουλή.
Ας γίνει σύνθημα...
* Γρηγόρης Καραμπεσίνης
Ηλεκτρονικός Μηχανικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.