Παπουτσής: Ακόμη ψάχνουμε ποιοι τραυματισαν τον Κυπραίο!

Έτσι είναι... Αν είχαν γιαουρτώσει κανέναν πολιτικό θα ήξεραν μέχρι και τι πρωινό έφαγαν οι δράστες το πρωί που ξύπνησαν. Στην περίπτωση του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου, όμως, όπως είπε πριν λίγο ο Παπουτσής στην Βουλή...




ακόμη ψάχνουν!

Αναλυτικά όσα ανέφερε, με αφορμή την επίκαιρη ερώτηση σχετικά «με την απόδοση ευθυνών για την επίθεση εναντίον του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου», από τον Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα και του ανεξάρτητου Βουλευτή κ. Γιάννη Δημαρά 

Κύριοι και κύριοι συνάδελφοι,

Το γεγονός του σοβαρού τραυματισμού ενός πολίτη, ενός ανθρώπου πρώτα – πρώτα, αλλά και δημοσιογράφου που παρευρισκόταν και κάλυπτε μία συγκέντρωση στην Αθήνα, είναι αυτό καθ’ εαυτό τραγικό γεγονός.

Ιδίως μάλιστα για έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό που ενδέχεται, θέλω να ελπίζω ότι θα ξεπεράσει το πρόβλημά του, αλλά πάντα όμως υπάρχει και το απευκταίο να του αφήσει μόνιμη βλάβη.

Θέλω, λοιπόν πρώτα απ’ όλα, στον άνθρωπο να εκφράσω την συμπαράστασή μου, στον κ. Κυπραίο και στην οικογένειά του και να εκφράσω τις ευχές μου για ταχεία και πλήρη ανάρρωση.

Πέρα όμως από το γεγονός αυτό καθ’ αυτό, ανακύπτουν και ερωτηματικά ως προς τις συνθήκες υπό τις οποίες προκλήθηκε αυτός ο τραυματισμός και ως προς τους υπαιτίους.

Και βεβαίως, να μην έχετε καμία απολύτως αμφιβολία ότι όχι μόνο θα υπάρξει πλήρης διερεύνηση αλλά εφόσον προσδιοριστούν οι υπεύθυνοι η τιμωρία θα είναι και πάρα πολύ αυστηρή.

Σας διαβεβαιώνω δε, ότι πρώτος απ’ όλους είμαι εγώ προσωπικά που ενδιαφέρομαι να διερευνηθεί και να διαλευκανθεί αυτή η συγκεκριμένη υπόθεση. Διότι εάν επέλθει το απευκταίο αποτέλεσμα, δηλαδή εάν η βλάβη στην ακοή του κ.Κυπραίου κριθεί ότι είναι μόνιμη, τότε μιλάμε για μια βαριά σωματική βλάβη, η οποία τιμωρείται ως κακούργημα από τον ποινικό νόμο, ενώ πειθαρχικά – εφ’ όσον προκύψουν ευθύνες του συγκεκριμένου αστυνομικού οργάνου - επισύρει απόταξη από το Σώμα της Αστυνομίας.

Πριν όμως φτάσουμε εκεί, απαιτείται η διαπίστωση πέραν πάσης αμφιβολίας του τι ακριβώς συνέβη στο συγκεκριμένο περιστατικό. Αυτό είναι αρμοδιότητα της Πολιτείας, όλων μας, όχι της Κυβέρνησης, όχι του Υπουργού, όλων μας και της Βουλής των Ελλήνων που έχει την ευθύνη για την εφαρμογή των νόμων και τη συνεχή παρακολούθηση για την εφαρμογή της έννομης τάξης. Η Πολιτεία, λοιπόν, έχει δύο δρόμους. Ο ένας, είναι η Δικαιοσύνη. Ο άλλος, είναι η εσωτερική έρευνα στην αστυνομία.

Προσωπικά δεν γνωρίζω αν ο κ.Κυπραίος έχει υποβάλει κάποια μήνυση ή καταγγελία.

Επιτρέψτε μου να σας πω ότι προσωπικά και να εμείνω σε αυτό – ότι δεν γνωρίζω αν ο κ. Κυπραίος έχει υποβάλει μια μήνυση ή καταγγελία όπου ενδεχομένως να καταθέτει συγκεκριμένα στοιχεία και λεπτομέρειες για το συμβάν.

Η αρμόδια αστυνομική διεύθυνση ακριβώς για αυτό το λόγο έχει αποστείλει σχετικό ερώτημα προς την Εισαγγελία Αθηνών, η οποία όμως δεν έχει ακόμη απαντήσει.

Γνωρίζω, όμως, ότι η Αστυνομία διεξάγει εσωτερική έρευνα, προκειμένου να διαπιστωθεί εάν τα δικά της όργανα φέρουν ευθύνη.

Μάλιστα, επειδή ο παθών, ο κ. Κυπραίος, έχει καταθέσει αγωγή στο Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών διεκδικώντας χρηματική αποζημίωσή, και επειδή σ’ αυτή περιγράφεται –στην αγωγή, όχι στην μήνυση κ. Δημαρά, στην αγωγή – η διάπραξη αδικημάτων που επισύρουν την ποινή της απόταξης, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, μετά από δύο εβδομάδες αν θυμάμαι καλά, η αρχικώς διαταχθείσα προκαταρκτική εξέταση στην αστυνομία, μετετράπη σε Ένορκη Διοικητική Εξέταση.

Η διενέργεια δε αυτής ανατέθηκε σε ανώτερο αξιωματικό και μέσα από αυτήν θα συγκεκριμενοποιηθούν και θα εξατομικευθούν οι όποιες ευθύνες. Φυσικά, εξυπακούεται ότι θα ενεργοποιηθούν οι συνέπειες του νόμου.

Και επαναλαμβάνω, υπενθυμίζω όπως ανέφερα και προηγουμένως, ότι οι συνέπειες του νόμου είναι η απόταξη.

Είμαι απόλυτα βέβαιος γνωρίζοντας τη δημοκρατική ευαισθησία τόσο του Προέδρου του κ. Τσίπρα και τη δική σας κ. Δημαρά, ότι σε καμία περίπτωση δεν θα συναινούσατε στην απόταξη ενός ανθρώπου χωρίς να είναι πλήρως αποδεδειγμένη η ευθύνη του. Μέχρι όμως να ολοκληρωθούν οι έρευνες αυτές που θα φέρουν στο φως αποδείξεις ή έστω κάποιες ισχυρές ενδείξεις για το ποιοι είναι οι συγκεκριμένοι υπαίτιοι του συμβάντος, οφείλουμε, είμαστε υποχρεωμένοι με βάση το δημοκρατικό μας καθήκον πρώτα από όλα και την ανθρωπιά μας, ως άνθρωποι, να είμαστε φειδωλοί και να μην προτρέχουμε.

Η εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων για τέτοιου είδους συμβάντα σε καμία περίπτωση δεν προηγείται, αλλά έπεται της έρευνας.

Τα λέω αυτά, γιατί έχω την αίσθηση ότι ορισμένες φορές μέσα στην ανάγκη μας να καταδικάσουμε τη βία, καμία φορά προτρέχουμε και καταλήγουμε σε συμπεράσματα πριν ολοκληρωθεί η έρευνα.

Πιστεύω όμως ότι σε καμία περίπτωση στην παρούσα φάση δεν μπορεί κανείς να εκφέρει κρίση επί των επίμαχων γεγονότων, ιδιαίτερα βασιζόμενος μόνο στην καταγγελία και τα περιστατικά τα οποία αναφέρονται στην αγωγή. Γιατί όπως γνωρίζετε, είναι διαφορετικός ο τρόπος απόδειξης της αλήθειας, διερεύνησης της αλήθειας στις περιπτώσεις αγωγής και στις περιπτώσεις μήνυσης.

Και φυσικά είμαι απόλυτα βέβαιος, αλίμονο αν ήταν διαφορετικά και σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να δεχθώ κάτι τέτοιο ούτε για τον κ. Τσίπρα, ούτε για τον κ. Δημαρά – ότι θα αποδεχόντουσαν σε επίπεδο αρχής την όποια καταγγελία ως θέσφατο. Ποτέ η Δημοκρατία και η Αριστερά δεν δέχτηκε την καταγγελία ως θέσφατο.

Αντίθετα, την αλήθεια αναζητούσε μέσα από συνεχείς προσπάθειες, από αγώνες πάντα μέσα από έρευνα και από διαφάνεια. Όμως αυτό που ισχύει για εμάς τους πολιτικούς ισχύει για τη Δικαιοσύνη.

Θα έλεγα, μάλιστα, ότι ισχύει πρώτα από όλα και πάνω από όλα για τους θεσμούς της Δικαιοσύνης, που οφείλουν να υπακούουν σε αρχές όπως το τεκμήριο της αθωότητας ή το δικαίωμα όλων των πλευρών να ακουστούν πριν δικαστούν όπως αυτό θεσπίζεται από το άρθρο 20 του Συντάγματος .

Για αυτό θα πρότεινα, παρά το γεγονός ότι και εγώ προσωπικά επιθυμώ διακαώς να μάθω τι συνέβη ακριβώς στο περιστατικό και έχω πολλούς λόγους, γιατί χαίρομαι που ο κ. Δημαράς το υπενθύμισε αλλά και ο Πρόεδρος κ. Τσίπρας, όταν εγώ είπα ότι χρειαζόμαστε μια διαρκή πορεία εκδημοκρατισμού στο εσωτερικό της Αστυνομίας και απόλυτο σεβασμό στους κανόνες εμπλοκής όπως προβλέπονται από τους νόμους του κράτους και το Σύνταγμα, τότε λοιδορήθηκα.

Λοιδορήθηκα από ένα μεγάλο μέρος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, πρωτοστατούντων δε, και ορισμένων συναδέλφων του κ. Κυπραίου, δημοσιογράφων, που σήμερα κατά τα άλλα υπερασπίζονται το αντίθετο ή σπεύδουν να αποδεχθούν τη μία ή την άλλη πλευρά.

Ακούσαμε πολλούς αυτή την περίοδο. Αλλά αυτό που ακούσαμε αυτή την περίοδο ήταν οι ίδιοι οι οποίοι καταγγείλανε εμένα, όταν τόλμησα να πω ότι χρειαζόμαστε μια συνεχή προσπάθεια για να επιμείνουμε και να ενισχύσουμε τον εκδημοκρατισμό στα Σώματα Ασφαλείας. Και ότι οι πάντες πρέπει να επιμείνουμε στην πειθαρχία στα Σώματα Ασφαλείας στη βασική αποστολή τους, που είναι η τήρηση του Συντάγματος, η εφαρμογή των νόμων και η προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών.

Γι αυτό, λοιπόν, θα έλεγα ότι πρέπει να είμαστε σχετικά προσεκτικοί αλλά απολύτως αποφασισμένοι να τιμωρήσουμε υπευθύνους όπου εντοπιστούνε και να αποκαταστήσουμε και να φωτίσουμε την αλήθεια, δικαιώνοντας εκείνους, στην προκειμένη περίπτωση τον κ. Κυπραίο, ή οποιονδήποτε άλλο θίγεται από την αυθαιρεσία των Σωμάτων Ασφαλείας ή του οιονδήποτε οργάνου της τάξης.

Όσον αφορά στο σκέλος της ερώτησή σας σχετικά με τις εγγυήσεις για τις συνθήκες εργασίας των δημοσιογράφων, είναι κι αυτό ένα θέμα για το οποίο θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο. Παρά το γεγονός ότι δεν το αναφέρατε στον πρώτο σας σχολιασμό. Πρώτα από όλα, βεβαίως, δεν αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.

Αλλά ο σεβασμός εκ μέρους της κυβέρνησης προς το δημοσιογραφικό λειτούργημα είναι δεδομένος και αδιαμφισβήτητος.

Είναι όμως πάνω απ’ όλα καθήκον των ίδιων των δημοσιογράφων να υποβάλουν συγκεκριμένες προτάσεις τους για να καταλήξουμε στα πρόσφορα μέτρα. Γιατί, προφανώς και συμφωνώ μαζί σας δεν μπορεί να παραμείνει αυτή η κατάσταση ως έχει, όχι μόνο για τους δημοσιογράφους αλλά και για τους φωτορεπόρτερς, με τους οποίους είχα επίσης την ευκαιρία να συζητήσω. Λέω λοιπόν, εγώ γιατί δεν θα μπορούσαν οι δημοσιογράφοι και ειδικά οι φωτορεπόρτερς να φορούν ειδικά διακριτικά γιλέκα, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό, στην κάλυψη τέτοιων γεγονότων, έτσι ώστε να είναι αντιληπτό από όλους ότι αυτοί οι άνθρωποι εκείνη τη στιγμή εργάζονται και ότι είναι διαπιστευμένοι για να καλύψουν κάποιο συγκεκριμένο γεγονός.

Το ίδιο ισχύει και για τους φωτορεπόρτερς και για κάθε άλλη ειδικότητα που μπορεί την ώρα μιας διαδήλωσης να εκτελεί τα καθήκοντά της, να εργάζεται.

Αυτά όμως είναι ζητήματα στα οποία απαιτείται να αναπτυχθεί ένας δημόσιος διάλογος από όλες τις επαγγελματικές ομάδες, ώστε να επιτευχθεί μία κοινή συμφωνία και να εφαρμοστεί ταχύτατα.

Όσον αφορά τέλος στο ερώτημα ποιες είναι οι προθέσεις μας αναφορικά με την αναθεώρηση της χρήσης των χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Προσωπικά δεν θα ήθελα να υπάρχουν ούτε χειροβομβίδες κρότου – λάμψης, ούτε δακρυγόνα, ούτε τίποτα. Το ερώτημα όμως είναι τι γίνεται, ποια είναι τα μέσα της συντεταγμένης Πολιτείας προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα περιστατικά βίας οι δυνάμεις που είναι επιφορτισμένες για τη διασφάλιση της τάξης και της των δικαιωμάτων των πολιτών. Ποια είναι τα μέτρα. Γι’ αυτό το λόγο στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, ανακοίνωσα ότι το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας εξετάζει με βάση όλη τη διεθνή εμπειρία, όλες τις εναλλακτικές λύσεις. Λύσεις με στόχο τη χρησιμοποίηση αποτελεσματικών, αλλά ταυτόχρονα όσο το δυνατόν περισσότερο πιο ήπιων μέσων ελέγχου της βίας με τους λιγότερους κινδύνους για την ακεραιότητα και τη ζωή των πολιτών.

Φυσικά, η χρήση των μέσων αυτών, είναι αυτονόητο ότι πρέπει και να υπακούει στην αρχή της αναλογικότητας. Επομένως, θεωρώ ότι είναι ευθύνη, όχι μόνο του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, όχι μόνο της Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Τάξης αλλά του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και της Κυβέρνησης και της Βουλής, να διαμορφώσουμε από κοινού ένα πλαίσιο αποδεκτό με βάση τους νόμους και το σύνταγμα της χώρας μας, έτσι ώστε η Πολιτεία και οι δυνάμεις που είναι επιφορτισμένες με τα καθήκοντα αυτά, να έχουν στη διάθεσή τους τα μέσα εκείνα τα οποία είναι αποδεκτά από τη δημοκρατική συνείδηση των πολιτών και από το κοινωνικό σύνολο. Πιστεύω ότι σε αυτή την προσέγγιση όλοι μπορούμε να βρούμε λύσεις. Με ανοιχτό και καθαρό πνεύμα και με γνώση του τι ακριβώς συμβαίνει στις άλλες χώρες.