Μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πτυχή των αγκυλώσεων, που εξακολουθούν να επικρατούν στην ελληνική κοινωνία, αναδεικνύουν τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.
Σε αυτά φαίνεται ότι ο μέσος Έλληνας άνεργος παραμένει προσκολλημένος σε εργασιακά μοντέλα του παρελθόντος και σε νοοτροπίες περασμένων ετών.... Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί το γεγονός ότι το 6,1% των επίσημα καταγεγραμμένων ανέργων, δηλαδή περίπου 61.000 πολίτες, δήλωσαν ότι, αν και κατάφεραν να βρουν δουλειά, την απέρριψαν γιατί είτε δεν τους εξυπηρετούσε ο τόπος εργασίας (29,1%), είτε δεν ήταν ικανοποιητικές οι αποδοχές (26%), είτε γιατί δε συμφώνησαν με το ωράριο (16,2%);
Και δεν είναι μόνο αυτό. Από το σύνολο των ανέργων, το 90,8%, δηλαδή σχεδόν όλοι, αναζητά εργασία ως μισθωτός με πλήρη απασχόληση. Αρνείται δηλαδή να κινηθεί με ευελιξία, βρίσκοντας δουλειά με «μπλοκάκι» και καταβάλλοντας ο ίδιος τις ασφαλιστικές του εισφορές... όπως, δηλαδή, ισχύει εδώ και χρόνια σε πολλές άλλες χώρες.
Ενδιαφέρον τέλος παρουσιάζει και το στοιχείο ότι το ποσοστό ανεργίας των ξένων υπηκόων είναι μεγαλύτερο από αυτό των Ελλήνων (25,2% έναντι 20,2%).
Είμαι από αυτούς που ποτέ δεν ήταν υπέρ της μισθωτής εργασίας αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι η ευέλικτη μορφή εργασίας δίνει απεριόριστες δυνατότητες. Ωστόσο ισχύουν κάποιες προϋποθέσεις... Δηλαδή αν βγάζεις 300 ευρώ το μήνα και 400 και από αυτά έχεις να πληρώσεις και εισφορές τότε δεν έχεις κίνητρα για να δουλέψεις, αφού ουσιαστικά δουλεύεις μόνο για να δίνεις εισφορές στο κράτος και όχι για να λύσεις το πρόβλημα επιβίωσής σου. Στις περισσότερες δουλειές ευέλικτου τύπου (με μπλοκάκι) δίνονται πολύ χαμηλές αμοιβές ενώ θέλουν να σε απασχολούν ως κανονικό μισθωτό με ωράρια ατελείωτα και παρουσίες καθημερινές στο γραφείο και απαιτήσεις γενικότερα μισθωτού υπαλλήλου από τον εργοδότη. Είναι άδικο να εργάζεσαι ως συνεργάτης με ελάχιστα χρήματα και να υπάρχουν απαιτήσεις μισθωτού υπαλλήλου από τον εργοδότη. Είτε μας αρέσει είτε όχι αυτές είναι οι συνθήκες εργασίας με μπλοκάκια στη χώρα μας και δυστυχώς δεν ευνοούν την εργασία με κανένα τρόπο γιατί (άποψή μου) δουλεύουμε για να ζούμε, δεν ζούμε για να δουλεύουμε και μπορεί να λέμε χαρά και εργασία αλλά η ζωή ξεκινά όταν κλείνει η πόρτα του γραφείου. Και όταν η αμοιβή σου από τη δουλειά δεν εξασφαλίζει ζωή μετά το γραφείο δεν υπάρχει λόγος να γίνεις σύγχρονος δούλος και να αφοσιώσεις όλη σου τη ζωή στη δουλειά χαμηλής αμοιβής. Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι να βρεις δουλειά αλλά να πληρώνεσαι και να μπορείς να ζεις με αξιοπρέπεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή