του Χρήστου Κώνστα
Ο παρακάτω διάλογος είναι απολύτως αυθεντικός.
Ερωτήθηκε ο Πρόεδρος ενός μεγάλου Οργανισμού του ευρύτερου δημόσιου τομέα, από αυτούς που δήθεν έχουν «στρατηγική σημασία» για την ελληνική οικονομία:
«Εσείς κύριε Πρόεδρε, πως έχετε εξασφαλίσει την εργασιακή ηρεμία στον Οργανισμό που διοικείτε παρά τις δραματικές μειώσεις των μισθών και των επιδομάτων που ανακοίνωσε η Κυβέρνηση;»
Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική:
«Ω… ήταν σχετικά εύκολο. Μείωσα πράγματι τους μισθούς στα ποσοστά που ζήτησαν οι πολιτικοί. Ταυτόχρονα όμως δημιούργησα αρκετές νέες επιχειρηματικές μονάδες (business units) μέσα στον Οργανισμό. Αφού δεν μπορούσα να κάνω νέες προσλήψεις, οι υφιστάμενοι εργαζόμενοι εμφανίζονται να υπερ-εργάζονται σ’ αυτές τις μονάδες, με αποτέλεσμα οι τελικές τους αποδοχές, με τις υποτιθέμενες υπερωρίες και τα αντίστοιχα επιδόματα, σήμερα να μην υπολείπονται των παλιών…»
Σε μιαν άλλη –χρεοκοπημένη- βιομηχανική μονάδα του Δημοσίου, η νέα διοίκηση ζήτησε να λάβει γνώση των μισθολογικών καταστάσεων. Με έκπληξη ο νέος πρόεδρος διαπίστωσε ότι το μέσο(!!) μισθολογικό κόστος του εργοστασίου ανέρχεται σε 63.000 Ευρώ το χρόνο.
Στον ιδιωτικό τομέα, στην βαριά βιομηχανία, οι αντίστοιχοι εργαζόμενοι εισπράττουν όχι περισσότερα από 2.500 € το μήνα δηλαδή 30.000 Ευρώ το χρόνο.
Παρόμοια παραδείγματα υπάρχουν –ακόμη και σήμερα- πολλά. Στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί περίπου 760.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Σ’ αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι 280.000 υπάλληλοι των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των θυγατρικών τους επιχειρήσεων και φυσικά οι 100.000 υπάλληλοι των ΔΕΚΟ.
Όλοι οι ανωτέρω αμείβονται από τα χρήματα του Κρατικού Προϋπολογισμού.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ποταπό, περισσότερο ειδεχθές αίτημα από αυτό των «ρετιρέ» του Δημοσίου που απαιτούν να μην αλλάξει το προκλητικά ευνοϊκό καθεστώς των αμοιβών τους, τη στιγμή που κόβονται οι συντάξεις των 700 και 800 Ευρώ.
Από το περιβόητο πακέτο μέτρων των 11,5 δις €, τα 4,5 δις Ευρώ αφορούν περικοπές στις συντάξεις. Ορισμένες από αυτές τις συντάξεις είναι –ακόμη και σήμερα- προκλητικά υψηλές, αναντίστοιχες των εισφορών που έχουν παρακρατηθεί και ορθώς περικόπτονται.
Στη μεγάλη τους πλειοψηφία όμως τα θύματα της περιστολής των δαπανών είναι οι –ανήμποροι να αντιδράσουν- χαμηλοσυνταξιούχοι και όχι μετακλητοί υπάλληλοι των πολιτικών γραφείων και οι χρυσοκάνθαροι του πελατειακού μας Κράτους. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Δικαστικοί ενώ έχουν υποστεί μείωση της τάξης του 37%, στα χρόνια του Μνημονίου, οι αποδοχές τους σήμερα είναι υψηλότερες από τα επίπεδα του 2008…
Το «αφεντικό» τους, το Κράτος έχει χρεοκοπήσει. Στον ιδιωτικό τομέα όταν η επιχείρηση χρεοκοπεί, οι εργαζόμενοι μένουν απλήρωτοι και απολύονται.
Γιατί να είναι διαφορετική η μεταχείριση των δημοσίων υπαλλήλων;
πηγή
αυτά όλα είναι γνωστά, ο Πρωθυπουργός "Μας" τι λέει για όλα αυτά?
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ιδιωτικό τομέα υπάρχει λέξη "ανεργία", στο δημόσιο είναι κάτι το άγνωστο, που δεν κάνει να το αναφέρετε στο λεξιλόγιο.
Είναι κ. Υπουργοί και κ. Βουλευτές σωστό αυτό