Βλαντ Ντρακούλ: Το ατσάλινο χέρι της Ορθοδοξίας

Η αληθινή ιστορία του Κόμη Δράκουλα που δεν έχει καμμία σχέση με ότι θέλουν να ξέρουμε.
Τις μαύρες ημέρες της εισβολής του Οθωμανικού σκότους, μαζί με το υπέρλαμπρο άστρο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, την δάδα αναμμένη κρατά και το χέρι του ηγεμόνα της Βλαχίας, Βλαντ Ντρακούλ (Τέπες).
Ένας μαχητής της Ορθοδοξίας που...


 έμελλε να συκοφαντηθεί όχι μόνον από τους Τούρκους αλλά κυρίως από τους Γερμανούς οι οποίοι τον ταύτισαν με το απόλυτο κακό.

Όλοι γνωρίζουμε τον "Κόμη Δράκουλα" από τις γνωστές ταινίες τρόμου. Ο υπηρέτης του διαβόλου, ο δαίμονας που σπέρνει τον τρόμο στους ανθρώπους. Η ιστορική αλήθεια είναι τελείως διαφορετική, αφού η λάμψη του Ορθόδοξου ηγεμόνα της Βλαχίας σκορπούσε τρόμο μόνον στους υπηρέτες του σκότους. Τους Οθωμανούς εισβολείς και τους πάμπλουτους γερμανούς επικυρίαρχους που λυμαίνονταν τον λαό της Βλαχίας. Όπως άλλωστε οι Έλληνες μαχητές της Μικρασιατικής εκστρατείας που ονομάστηκαν από τους Τούρκους "Σεϊτάν Ασκέρ" - στρατός του Σατανά.


Και όμως, οι σφαγείς και εκμεταλλευτές των Εθνών κατάφεραν να περάσουν την δική τους εκδοχή, ως εκδίκηση στον προστάτη των Ορθοδόξων απέναντι στους οικονομικούς και φυσικούς γενοκτόνους οι οποίοι φαίνεται πως συνεργάζονται αγαστά ακόμα και στη νεώτερη ιστορία. Η διαχρονική συμμαχία Γερμανών και Τούρκων σημαδεύτηκε από την γενοκτονία των ορθόδοξων πληθυσμών και στον 20 αιώνα.

Ο Βλάντ Ντρακούλ, γεννήθηκε τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβρη του 1431 στο φρούριο της πόλης Σιγκισοάρα στην Τρανσυλβάνια.

Ήταν ο δεύτερος γιος του Βλάντ ΙΙ Ντρακούλ ο οποίος απο το 1431 ήτανε μέλος του μυστικού Τάγματος του Δράκου (Order of the Dragon), μια οργάνωση η οποία ήθελε να προστατεύσει την Ανατολική Ευρώπη απο τους Οθωμανούς και της οποίας τα μέλη ήταν πιστά στην Ορθοδοξία. Ο Βλαντ ο 2ος, χρησιμοποιούσε το έμβλημα του δράκου σε όλες του τις εμφανίσεις. Εξ ου και το επίθετο του, Ντρακούλ = Δράκος. Ο Βλαντ ο 3ος, είχε το επίθετο Drăculea, αφού το ul/ulea, σημαινει 'γιος του'. Ο Βλαντ ο 3ος μυήθηκε στην Τάξη αυτή στην ηλικία των 5 χρόνων. Η μητέρα του ήταν η Ορθόδοξη πριγκήπισα Cneajna της Μολδαβίας.

Εδώ φαίνεται το μέγεθος της συκοφαντίας γύρω από το πρόσωπο του. Το Τάγμα των Ιπποτών του Δράκου, ήταν η μυστική οργάνωση των Ορθόδοξων Ιπποτών που ιδρύθηκε μετά την επική μάχη του Κοσσυφοπεδίου με σκοπό να διαφυλάξει την Ορθοδοξία και μετέπειτα τον Χριστιανισμό από την τουρκική λαίλαπα. Ο πραγματικός ιδρυτής του μάλιστα ήταν ο Δεσπότης της Σερβίας Στέφανος Λαζάρεβιτς, που έλαβε τον τίτλο το 1402 από τον ίδιο τον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Μανουήλ Β' Παλαιολόγο, πατέρα του τελευταίου Αυτοκράτορα!

Τα λόγια μάλιστα του Μανουήλ Παλαιολόγου επανήλθαν στο προσκήνιο στις 12 Σεπτεμβρίου 2006, όταν ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος σε μια ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Ρέγκεσπουργκ, στο οποίο υπήρξε καθηγητής θεολογίας, αναφέρθηκε σε μια ρήση του Μανουήλ από το βιβλίο του «26 Διάλογοι με ένα Πέρση».

Συνομιλώντας ο αυτοκράτορας με έναν πέρση μουσουλμάνο λόγιο, του λέει: «Δείξε μου τι καινούριο έφερε στον κόσμο ο Μωάμεθ και θα συναντήσεις μόνο σατανικές και απάνθρωπες ιδέες, όπως η επιταγή του να εξαπλωθεί η πίστη που δίδαξε διά πυρός και σιδήρου».

Επιπρόσθετα, ο Δεσπότης Στέφανος ανακηρύχθηκε Άγιος από την Ορθόδοξη εκκλησία της Σερβίας και η μνήμη του τιμάται την 1η Αυγούστου. Το τάγμα των Ιπποτών του Δράκου λοιπόν, μόνο "σατανικό" δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Μα και ο ίδιος ο Βλαντ Ντρακούλ διατηρούσε στενές σχέσεις με το "Περιβόλι της Παναγίας", το Άγιον Όρος. Έκανε μάλιστα και αρκετές χρηματικές δωρεές στις μονές του Αγίου Παντελεήμονα και του Φιλόθεου. Αυτό όμως που δεν γνωρίζουν πολλοί και το αποκαλύπτει ο Βυζαντινός ιστορικός Μιχαήλ Δούκας, είναι το ότι ο Βλαντ εκπαιδεύτηκε από Έλληνες δασκάλους ειδικά σταλμένους από την Κωνσταντινούπολη, όπως άλλωστε συνέβαινε με όλα τα τέκνα των Ορθόδοξων ηγετών.

Η αιχμαλωσία του ως παιδί στην αυλή του Σουλτάνου, ίσως εξηγεί και την απίστευτη σκληρότητα που έδειχνε απέναντι στον εχθρό. Το μυστικό τάγμα των Ιπποτών του Δράκου λέγεται ότι εκτός από την Ορθόδοξη παράδοση φανέρωνε στα μέλη του και στοιχεία της Αρχαίας Ελληνικής γραμματείας (Αριστοτέλης) ενώ τελευταίο του γνωστό μέλος ήταν ο Μέγας Πέτρος, Τσάρος της Ρωσίας.

Το βιογραφικό και οι αγώνες του βρίθουν από την προσπάθεια του να υπερασπίσει τον λαό του από την διαφθορά των ισχυρών, την εκμετάλλευση των γερμανών εμπόρων και επικυρίαρχων αλλά και την φυσική απειλή των οθωμανών εισβολέων. Πόσο επίκαιρο ακούγεται στις ημέρες μας το έργο αυτού του μεγάλου ηγέτη...

Είχε 3 αδέρφια, o μεγαλύτερος ήταν ο Μircea II, ο δεύτερος ήταν ο Vlad IV, γνωστός και ως Vlad Călugarul (Βλάντ ο Μοναχός) και ο τρίτος που ήταν ο μικρότερος, ο Radu, γνωστός σαν Radu cel Frumos (Ραντου ο Ομορφος).

Ο Βλαντ ο 2ος, ήταν υπο πίεση και απειλόταν απο τον Σουλτάνο με εισβολή εαν δεν εκανε τα θεληματα του. Έτσι, αναγκάστηκε να δώσει ως ομηρους τους 2 νεαρότερους του γιούς, μέχρι να ικανοποιήσει τα θελήματα του σουλτανου.

Ο Βλάντ, τα χρόνια που ήταν υπο τους Οθωμανούς, πυκνά συχνά μαστιγωνόταν επειδή ηταν αντιδραστικός, ενώ έμαθε και διάφορους τρόπους βασανιστηρίων, τους οποίους εφάρμοσε και αργότερα. Επίσης, άρχισε να νιώθει μίσος για τον μικρότερο του αδερφό Ραντου, ο οποίος τα πήγαινε καλά με τους Tούρκους, απεχθανόταν τον Μεχμετ (ο οποιος εγινε αργότερα σουλτανος) και έβλεπε σαν εχθρό τον πατέρα του που τους παρεδωσε στους Οθωμανούς. Μισούσε το οτι ο πατέρας του έκανε τα θεληματα τους, αψηφωντας τον όρκο του εναντι του Τάγματος του Δράκου.

Ο πατέρας του δολοφονήθηκε κοντα στο Bălteni, τον Δεκέμβριο του 1447 απο επαναστάτες βογιάρους, οι οποίοι εκτελούσαν διαταγές του Ούγγρου John Hunyadi. Ο μεγαλύτερος του αδερφός Mircea, είχε πεθάνει στα χέρια πολιτικών του αντιπάλων, αφού τον τύφλωσαν με καυτά σίδερα και τον έθαψαν ζωντανό.

Ο Σουλτάνος, εισέβαλε στην Βλαχία και έβαλε τον Βλάντ στο θρόνο, απλά σα μια μαριονέτα που θα μπορουσε να ελέγχει. Ο Hunyadi την ίδια χρονιά εισέβαλε στη Βλαχία και ο Βλάντ γλύτωσε στην Μολδαβία και ήτανε υπο την προστασία του θείου του (Μπογκτάν ο 2ος), μέχρι και τον Οκτώβριο του 1451.

Ο Μπογκτάν δολοφονήθηκε απο τον Πετρου Αρον και ο Βλάντ, ρίσκαρε ξεφεύγοντας στην Ουγγαρία. Ο Hunyadi εντυπωσιασμένος απο τις γνώσεις του Βλάντ σε θέματα τακτικής και σκέψης της οθωμανικής αυτοκρατορίας, καθώς και απο το μίσος που έτρεφε έναντι στο νέο σουλτάνο Μεχμετ ΙΙ, του έδωσε χάρη και τον είχε σαν προσωπικό σύμβουλο. Τελικά, τον προώθησε για να γίνει και πάλι κυρίαρχος της Βλαχίας.

Το 1456 οι Ούγγροι εισέβαλαν στη Σερβία για να διώξουν τους τουρκους και ο Βλάντ την ίδια ώρα, επιτέθηκε στη Βλαχία για να πάρει πίσω το θρόνο του. Και οι 2 πολεμοι στέφθηκαν με επιτυχία. Ο Hunyadi πέθανε ξαφνικά απο πανούκλα (plague) και ο Βλάντ βρέθηκε απόλυτος κυρίαρχος της Βλαχίας.

Μεταξύ του 1456 και του 1462, ο βλάντ περνούσε τον περισσότερο του χρόνο στο δικαστήριο της πόλης Targoviste ή στο Βουκουρέστι φτιάχνοντας νόμους. Εμφανιζόταν σε θρησκευτικές εκδηλώσεις και πανηγύρια, ενώ έκανε δωρεές σε πολλά μοναστήρια και εκκλησίες. Εζησε κυρίως στο παλάτι στη Τargoviste (ερείπια τώρα) ενώ έκανε επιδιορθώσεις σε άλλα όπου ζούσε κατα καιρούς, δείχνοντας έτσι την μεγάλη του αγάπη στην Ορθοδοξία.

Απ' τον καιρό που πέθανε ο παππούς του το 1418, η Βλαχία είχε πέσει σε αναρχία. Οι συνεχείς πολέμοι οδήγησαν πολλούς στο έγκλημα, το εμπόριο είχε σταματήσει και οι αγροτική παραγωγή ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ο Βλάντ ήθελε να αποκαταστήσει την τάξη και να εξαλείψει το έγκλημα με κάθε τρόπο. Ήθελε να σταθεροποιήσει την Οικονομία της χώρας, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις εξωτερικές απειλές.

Τα πρώτα χρόνια που κυβερνουσε, στόχος του ήταν να απαλλαγεί απο κάθε λογής πιθανούς εχθρούς, ιδιαίτερα του βογιάρους. Έτσι αντικατέστησε αρκετούς απο αυτούς στο συμβούλιο της χώρας, με ανθρώπους οι οποίοι ήτανε πιστοί μόνο σε αυτόν και τους είχε εμπιστοσύνη. Πολλούς, τους εξόντωσε όχι μόνο πολιτικά αλλά και φυσικά, σκοτώνοντας τους με την αγαπημένη του μέθοδο (παλούκωμα). Έτσι του έμεινε και το προσωνύμιο "Τέπες", δηλαδή "ανασκολοπιστής, παλουκωτής".

Ένα απο τα πρώτα του μελήματα ήταν να εκδικηθεί τους συνομώτες που σκότωσαν τον πατέρα του και τον αδελφό του. Έτσι, οργάνωσε ένα μεγάλο γλέντι και κάλεσε τους βογιάρους οι οποίοι ήτανε εκ των υπευθύνων, για να γιορτάσουν το Πάσχα. Οι γηραιότεροι απο αυτούς, κατέληξαν καρφωμένοι σε παλούκια, ενώ οι υπόλοιποι δούλευαν σαν σκλάβοι για να κτισουν το Κάστρο Poienari, βόρεια της πόλης Targoviste. Ελάχιστοι απ αυτούς επεζησαν.

Ο Βλαντ αγνόησε τους παλιούς βογιάρους και τους αντικατέστησε με ιππότες, οι οποίοι συχνά ήταν απλοί χωρικοί και άτομα μικρομεσαίας τάξης, δίνοντας έτσι πραγματικά την εξουσία στον λαό.
το 1459, σκότωσε 30000 Γερμανούς εποίκους και τους αφέντες της πόλης Κρονσταντ στη Τρανσυλβανια, αφού ήταν στυνγοί εκμεταλλευτές του λαού του. Αυτός είναι και ο λόγος του μίσους που τρέφουν ακόμα και σήμερα οι Γερμανοί στο πρόσωπο του.

Ενας πρίγκηπας της φυλής Danesti, ο οποίος ήταν ένας απο τους ανθρώπους που τύφλωσαν και έθαψαν ζωντανό τον αδερφό του Βλάντ Mircea, αιχμαλωτίστηκε και όσοι ανθρωποι είχαν σχέση με αυτόν, πέθαναν καρφωμένοι σε παλούκια. Ο πρίγκηπας αυτός αναγκάστηκε να διαβάσει τον 'επικήδειο' του γονατιστός μπροστά σε ένα ανοικτό τάφο, πρίν ο Βλάντ τον σκοτώσει.
Ακολουθόντας την οικογενειακή παράδοση και το μίσος του έναντι των τουρκων, το 1460 συμμάχησε με τον Κορβίνο, βασιλιά της Ουγγαρίας και έκαναν πόλεμο στους Τούρκους. Ο Βλάντ κατάφερε να κερδίσει πολλές μάχες και κατέστρεψε τις περιοχές μεταξύ της Σερβίας και της Μαύρης Θάλασσας.

Ο σουλτανος Μεχμετ ο 2ος που είχε κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη, αποφάσισε να μαζέψει ένα τεράστιο στρατό και να επιτεθεί στον Βλάντ. Ο σουλτάνος μαζί με τον στρατό του αντίκρυσαν ένα δάσος απο παλούκια, στα οποία ήταν καρφωμένα τα πτώματα τουλάχιστον 20000 τούρκων, στην Βλαχία. Ο Βλάντ, με ένα μικρό στρατό των (30-40 χιλιάδων) άρχισε τον κλεφτοπόλεμο με μικρές αλλά αποτελεσματικές επιθέσεις. Η πιο σημαντική επίθεση, ήταν εναντιων του ίδιου του Μεχμετ στον χώρο που κατασκήνωναν τα στρατευματα του, απο τον ίδιο τον Βλάντ και μερικούς άντρες του.


Η μάχη αυτή έμελλε να γραφτεί στην ιστορία:

Ο Βλαντ αναγκάστηκε να πολεμήσει μόνος του τον επεκτατικό στρατό του Σουλτάνου. Ύστερα από την αδιαφορία των Δυτικών μοναρχών, την προδοσία του Βασιλιά των Ούγγρων, Ματθία Κορβίνο, η μάχη φαινόταν άνιση. Μια σίγουρη σφαγή των Βλάχων από 120.000 Οθωμανούς που όδευαν ανενόχλητοι προς την χώρα τους.. Με κεφαλή τον ίδιο τον Σουλτάνο. Ο φόβος όμως που υπήρχε στο στρατόπεδο των Βλάχων, που προερχόταν από την δύναμη του εχθρικού στρατού, έσβηνε μπροστά στην πίστι στον ηγέτη τους.. Κανένας δεν έκανε πίσω στο άκουσμα της φράσης «όποιος σκέφτεται τον θάνατο να μην έλθει μαζί. Να κάτσει εδώ..». Έτσι, 22.000 ντόπιοι που στην σύνθεση τους υπήρχαν και 12χρονα παιδιά, κατάφεραν να ανακόψουν την προέλαση πολλαπλάσιας στρατιωτικής δύναμης. Στις τάξεις της οποίας μάλιστα υπήρχαν άριστα εκπαιδευμένοι φονιάδες, δίχως καμιά εξαίρεση..

Ο «παλλαϊκός στρατός» των Βλάχων (που ο Βλαντ τον αποκαλούσε «μεγάλο στρατό») κατάφερε να τρέψει σε φυγή τον Σουλτάνο. Ο Βλαντ Τσέπες έπαιξε καταλυτικό ρόλο και για τα δύο στρατόπεδα. Από τη μια οι πολεμιστές του προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να προδώσουν τον ηγέτη τους, και από την άλλη η στρατηγική του ευφυΐα έφερε την αριθμητική ανισότητα σε δεύτερη μοίρα.

Μια αιφνιδιαστική και τρομακτική επίθεση κατά την διάρκεια της νύχτας, καθώς και ένα αποτρόπαιο τοίχος που έχτισαν οι άνθρωποι του, καταρράκωσε το ηθικό κάθε στρατιώτη των Οθωμανών. Τι και αν στον αριθμό, στον εξοπλισμό και στην εκπαίδευση οι Οθωμανοί υπερτερούσαν; Η φρίκη και ο τρόμος ήταν κάτι το πρωτόγνωρο γι' αυτούς. Δεν ήξεραν πώς να τα αντιμετωπίσουν.. Ήταν η πρώτη φορά που πληρώθηκαν με το ίδιο νόμισμα...


Οι Θεριστές του Βλάντ Ντρακούλ και το Δάσος των Νεκρών...

Αν και ο Βλαντ συνεχώς υποχωρούσε, όλα ήταν έβαιναν με το σχέδιο του.. Την 17η Ιουνίου του 1462 οι «θεριστές» του επισκέφτηκαν το στρατόπεδο του Σουλτάνου. «Μέσα στη σκοτεινή νύκτα, άνθρωποι λυγεροί σαν τα θηρία ξεπήδησαν κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων. Έβγαιναν τσούρμα- τσούρμα ώσπου έφτασαν κάπου στις 10.000. [...] Οι υπερφυσικές δυνάμεις του αφέντη τους, που βρισκόταν ανάμεσα τους, ο σφοδρός πόθος να εκδικηθούν αυτόν που ήρθε να ληστέψει το βιός τους, είχαν σφραγίσει τα στόματα τους. Μόλις έφτασαν στην άκρη του στρατοπέδου.. μια άγρια ιαχή έσκισε τον άφωτο αγέρα και οι θεριστάδες άρχισαν [...] είχαν αποκάμει να θερίζουν τα ζωντανά σπαρτά. Οι Ρουμάνοι έστριψαν.. και ο γοργός αγέρας του πρωινού τους έσπρωξε πίσω στο δάσος, απ' όπου είχαν έρθει..»


Οι «θεριστές», μαζί με τον Βλαντ Τσέπες, βγήκαν κάτω από το φως του φεγγαριού, έσπειραν τον θάνατο θερίζοντας ζωές και με την εμφάνιση του ηλίου χάθηκαν, έτσι ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν..
Στόχος τους ήταν η σκηνή του Σουλτάνου και η δολοφονία του. Ένα λάθος όμως, τους οδήγησε αρχικά στις σκηνές δύο αξιωματούχων. Τελικά, όταν έφτασαν στην σκηνή του Σουλτάνου, η φρουρά των γενίτσαρων είχε ήδη παραταχθεί, έτοιμη να θυσιαστεί. Ο ήλιος είχε ήδη κάνει την εμφάνιση του.. Έτσι υποχώρησαν δίχως να ολοκληρώσουν τον «θερισμό».. Η επίθεση της 17ης Ιουνίου έσπειρε την απελπισία στο στρατόπεδο του Μωάμεθ Β'. Με δυσκολία Οθωμανοί σύμβουλοι τον έπεισαν να μην εγκαταλείψει τον στρατό του. Όπως αποδείχτηκε είχαν λάθος..

Την επόμενη μέρα, ο Οθωμανικός στρατός ξεκινάει την προέλαση με σκοπό την ολοκληρωτική εξολόθρευση του Βλαντ. Ακόμα και με τις χθεσινές μεγάλες απώλειες, οι αριθμητική αναλογία ήταν δυσανάλογα υπέρ τους.. Η μάχη αυτή όμως δεν έμελλε να γίνει ποτέ..

Τα στρατεύματα συνάντησαν στο δρόμο τους ένα δάσος. Είχε μήκος τριών χιλιομέτρων και πλάτος ενός.. Ένας δάσος από παλούκια τα οποία διαπερνούσαν πτώματα Οθωμανών συμπολεμιστών τους.. Τα νεκρά κορμιά βρίσκονταν σε αποσύνθεση, το σκηνικό συμπλήρωναν τα όρνια που τρέφονταν από την σάπια σάρκα..

Οι Οθωμανοί είχαν αποδείξει αρκετές φορές ότι ήταν οι καλύτεροι πολεμιστές στον γνωστό τότε κόσμο.. Αλλά αυτό ήταν κάτι αλλόκοσμο, κάτι δαιμονικό. Αμέσως ο Σουλτάνος διέταξε υποχώρηση και ο θρύλος του ενσαρκωμένου Τρόμου, Βλαντ Τσέπες, απλώθηκε στην Γερμανία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία..

Οι Οθωμανοί αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, αφήνοντας τον Ραντου (ετεροθαλή αδερφό του Βλάντ ο οποίος ηταν συμμαχος τους) να πολεμήσει στη θέση τους. Ο Ραντου, κατάφερε να έρθει σε συμφωνία με τον Ούγγρο βασιλιά, ο οποίος και συνέλαβε τον Βλάντ το 1462 μετά από προδοσία.

Η πρώτη γυναίκα του Βλάντ, αφού προειδοποιήθηκε για τον ερχομό των εχθρικών στρατευμάτων προς το κάστρο, προτίμησε να πηδήξει απ το παράθυρο της και να πεθάνει στον ποταμό Arges. H ίδια είχε πεί οτι προτιμούσε να σαπίσει και να φαγωθεί απ τα ψάρια παρά να πιαστεί αιχμάλωτη των Τούρκων. Η ιστορία των Ορθόδοξων λαών είναι γεμάτη από Ζάλογγο και Αρκάδι.

Ο Βλάντ ήταν αιχμάλωτος των ούγγρων αλλά κατάφερε να κερδίσει (και πάλι) την εμπιστοσύνη του βασιλιά, στο σημείο που του επιτράπηκε να γνωρίσει και να παντρευτεί την ξαδέλφη του Ούγγρου μονάρχη. Έτσι, η Κοντέσσα Ilona Szilagy, έγινε γυναίκα του και του έκανε και 2 γιούς. Μαζί τους και με τον Mihnea cel Rau (γιός του απο προηγούμενο γάμο), έμειναν μέχρι το 1474 στην πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, ενώ ο ετεροθαλής του αδερφός Ραντου, ήτανε πρίγκηπας της Βλαχίας.

Το 1475, αποφάσισε οτι θα πάρει τη θέση του πίσω ως πρίγκηπας της Βλαχίας και έβαλε τον Stefan Bathory της Τρανσυλβανια, να επιτεθεί στη Βλαχία με δυνάμεις αποτελούμενες απο βογιάρους της Βλαχίας, Τρανσυλβανους, και Μολδαβούς στρατιώτες σταλμένους απο τον ξάδερφο του (πριγκηπας Stephen ο τρίτος της Μολδαβίας). Ο αδερφός του Βλάντ, είχε πεθάνει 1,5 χρόνο πρίν και πρίγκηπας ήταν ένας αλλος σύμμαχος των οθωμανων, ο οποίος ανήκε στην φυλή Danesti. O Βλάντ πήρε πίσω το θρόνο του αλλά αρκετές απο τις δυνάμεις του επέστρεψαν στην Τρανσυλβανια, αφήνοντας τον εκτεθειμένο. Χωρίς να έχει αρκετό στρατό (μόλις 4 χιλιάδες), ο Βλάντ έπρεπε να αντιμετωπίσει τους οθωμανους οι οποίοι θα εξαπέλυαν νέα επίθεση.

Σχετικά με το θάνατο του υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η πλέον αξιόπιστη λεέι οτι έπεσε μαχόμενος εναντια στους Τούρκους κοντά στο Βουκουρέστι. Πέθανε το πιο πιθανόν σε μια μάχη τον Δεκέμβριο του 1476.

Σήμερα οι συμπατριώτες του δικαιολογούν την σκληρότητα του και τον θεωρούν απελευθερωτή. Οι έμποροι σε Τρανσυλβανια και Βλαχία, ήτανε ατην πλειοψηφία τους Γερμανοί τους οποίους θεωρούσε παράσιτα, που έτρωγαν σε βαρος των Ρουμάνων. Οι Βλάχοι βογιάροι, είχανε αποδειχτεί άπιστοι σε πολλές περιστάσεις. Εξ' ου και τα παλουκώματα τους.

Οι πράξεις του, είχαν κίνητρα πατριωτικά, θρησκευτικά και πολιτικά, καθώς ήθελε με κάθε τρόπο να υπάρξει νόμος, τάξη και κοινωνική δικαιοσύνη στην Βλαχία ώστε να αντιμετωπίσει τον εξωτερικό κίνδυνο. Πιστός πάντα στην Ορθοδοξία και τις προσταγές του Μυστικού Τάγματος των Ορθόδοξων Ιπποτών του Δράκου. Ήταν χωρίς αμφιβολία, το ατσάλινο χέρι της Ορθοδοξίας.