Και τώρα κάτι που όλους μας ενδιαφέρει γιατί μας γυρνάει πολλά χρόνια πίσω.

 Γιατί ο Ντόναλντ θα είναι πάντα καλύτερος από το Μίκυ;
 Λίγο πολύ όλοι έχουμε ρίξει μια ματιά στα κόμιξ της Disney.Είτε επειδή είμαστε μανιακοί συλλέκτες,είτε επειδή έτυχε να βρούμε ένα τεύχος στο τραπέζι ενός φίλου είτε επειδή νομίζουμε ότι στο «μέρος» λειτουργούν ως καθαρτικό,είτε ως παιδιά...


Πιάνοντας λοιπόν ένα τέτοιο τεύχος πιθανότατα να βρούμε στο εξώφυλλο τον πιο διάσημο αρουραίο του κόσμου,τον Mickey.Κάπως έτσι μεγαλώσαμε,ακούγοντας για το Mickey,ένα εκ των παλαιοτέρων καρτούν.Πολλοί τον έχουν θεοποιήσει,άλλοι τον μισούν,αλλωνών τους προκαλεί φρίκη η ιδέα ενός ποντικού να μιλάει,να λύνει μυστήρια, να γ@μ@ει και να δέρνει.Εγώ προσωπικά ανήκω στη δεύτερη και στη τρίτη κατηγορία,αφού ο ήρωας των καρτούν που συμπαθώ είναι φυσικά ο Donald. Εξηγούμαι, ο Mickey,σε κάθε ιστορία, θα πιάσει τον κακό, θα ρίξει τη Minnie , τρελό παρεό με το Γκούφυ, μέχρι και ο πλούτο αντί να το κυνηγάει το κωλοπόντικο,τον ανέχεται. Από την άλλη ο Donald, θα γλυστρίσει στη μπανανόφλουδα εκεί που πάει να πιάσει τον Μουργόλυκο, τη Daisy θα του τη φάει ο Ghastone, θα τον κλάσει ο Θείος Σκρουτζ αφού του χρωστάει τουλάχιστον 3 απιθανικομύρια και ο Τσιπ και ο Ντέηλ για άλλη μια φορά θα τον ρεζιλέψουν. Πως γίνεται λοιπόν κάποιος που ξέρει τη σκατίλα που περνάει ο Donald σε κάθε ιστορία να ταυτιστεί με τον αρουραίο; Εγώ,πιάνοντας ένα τεύχος Κόμιξ στα χέρια μου, θέλω να γελάσω.Δε θέλω να θαυμάσω.Θέλω να δω αναποδιές,θέλω ο πρωταγωνιστής να τα πιει όλα,θέλω να συμπάσχω μαζί του.Όχι να πω ουαου , ο ένα μέτρο κι ένα μίλκο έπιασε τον Μαύρο Πιτ 200 κιλά ντουβάρι που άνετα μπορεί να τον πλακώσει στις σφαλιάρες. Θέλω να δω τον Donald παρέα με τον Θείο σκρούτζ να κυνηγάνε τη Μάτζικα και να την πιάνουν μετά από δεκάδες αναποδιές.Θέλω να δω τον Donald να προσπαθεί ο κακομοίρης να τα βγάλει πέρα με τα δανεικά.Να αναζητά λίγη από τη τύχη του Γκαστόνε.Να προσπαθεί να συναντήσει τις προσδοκίες του Χιουη,του Λιούη και του Ντιούη.Να ψάχνει λίγα κέρματα στη φόδρα του καναπέ,για να αγοράσει λουλούδια στη Daisy.Να προσπαθεί να κερδίσει την κόντρα με το μισητό γείτονα,τον κύριο Τζόουνς.Αφού λίγο πολύ έτσι είμαστε κι εμείς στην καθημερινότητα,προσπαθούμε να επιβληθούμε,να βρούμε χρήματα,να μην απογοητέυσουμε δικούς μας ανθρώπους,να κλέψουμε λίγη από την δυσεύρετη τη ρημάδα τη τύχη,να ρίξουμε την κοπέλα της καρδιάς μας,και να τα βγάλουμε πέρα με ανθρώπους εριστικούς(σπασαρχίδες). Από την άλλη το γ@μ@δ@ το ποντίκι,η Minnie του ανήκει,είναι ευκατάστατος,είναι fakamao, είναι είναι είναι.Ε άει σηχτήρ.Γιατί να θέλω να διαβάσω μια ιστορία που ο πρωταγωνιστής θα βγει αλώβητος,δε θα βρει καμιά αναποδιά και ουσιαστικά 20 σελίδες εξυμνούν τη γ@μ@τοσύνη του; Ο Donald είναι τσαμπουκάς, είναι οξύθυμος είναι χαβαλετζής,και πάντα χαμογελαστός μέσα στην ατυχία του.Δηλαδή όλα όσα θα θέλαμε να γίνουμε,και προσπαθούμε. Ο Donald μπορεί να είναι πάπια,μα ουσιαστικά είναι άνθρωπος,ο Mickey μπορεί να είναι ποντίκι,μα ουσιαστικά είναι ο Superman.Ξέρω πολλοί μπορεί να πείτε ρε μ@λ@κα,δε βλέπεις το βαθύτερο νόημα,ότι ακόμα και ο πιο μικρός μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα.Και τα τέτοια μου κουνιούνται.Αν θέλω υπερηρωικές πράξεις,έχω τον Μπάτμαν έχω τον Spiderman,υπάρχουν τέλoς πάντων πολλοί από την Marvel. Εν κατακλείδι,όταν έχω σχεδιαστές σα τον Ντον Ρόσα να σχεδιάζουν τις περιπέτειες των παπιών με τόση μαεστρία,χιούμορ και λεπτομέρεια,πως μπορεί κανείς να προτιμήσει το Mickey από το Donald;


πηγή