H φετινή απόδραση για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ήταν μια πραγματική έκπληξη.
Η πόλη άδειασε σε τέτοιο βαθμό που θύμιζε περισσότερο Δεκαπενταύγουστο.
Οι Έλληνες αν και...
στριμωγμένοι οικονομικά, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, κυριολεκτικά ξέσπασαν και πήγαν …παραλία.
Όπου και όπως μπορούσε ο καθένας.
Για μια ανάσα, μέχρι να ξαναρχίσουν το μακροβούτι στα δύσκολα.
Ήταν προφανώς το πρελούδιο ενός καλοκαιριού εντελώς διαφορετικού σε σχέση με το περσινό. Τα μπάνια του λαού είναι έτσι κι αλλιώς θεσμός ιερός και απαραβίαστος σε αυτή τη χώρα.
Το κλείσιμο των όποιων πολιτικών εκκρεμοτήτων που παραλίγο φέτος να τον τινάξουν στον αέρα, ήρθε –εκτός των άλλων- να πιστοποιήσει την παράδοση.
Κι έτσι το μεγάλο και φωτεινό ελληνικό καλοκαίρι ξανάρχισε.
Το ετήσιο τάιμ άουτ στα προβλήματα και τ’ αδιέξοδα για να γεμίσουν οι μπαταρίες από ένα λαό που ξέρει να το απολαμβάνει και να το ρουφά ως το μεδούλι ακόμα και στις μεγάλες του φτώχειες.
Το κακό είναι ότι ακόμα και σε αυτή τη σχεδόν καταναγκαστική ανάπαυλα οι επιτήδειοι παραμονεύουν.
Και οι σταθερές που συνδιαμόρφωσαν την ελληνική παθογένεια αντιστέκονται και μάλιστα σθεναρά.
Χιλιάδες εκδρομείς του περασμένου τριημέρου διαπίστωσαν ότι ουκ ολίγοι επιτήδειοι της αρπαχτής δεν έλαβαν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.
Αντιθέτως. Ασύδοτοι και ανεξέλεγκτοι εξακολουθούν να ρυπαίνουν με τη νοοτροπία τους θάλασσες και ακτές.
Η απόδειξη για προϊόντα και υπηρεσίες σε πολλές (ιδιαίτερα απομακρυσμένες) παραλίες ή σε νησιά παραμένει λέξη άγνωστη.
Και η προσπάθεια λήψης της από τους εκδρομείς-καταναλωτές ισοδυναμεί με το πιο σύντομο ανέκδοτο.
Οι λεονταρισμοί των αρμοδίων εποπτικών οργάνων για σαρωτικούς ελέγχους, προς το παρόν προκαλούν θυμηδία.
Και η ζωή συνεχίζεται όπως περίπου την είχαμε αφήσει πριν από τις κάψες που μας προκάλεσαν οι απαιτήσεις της τρόικας.
Ο υψηλός βαθμός προστασίας, των παραθεριστών δυστυχώς εξακολουθεί να υπάρχει μόνο στα αντηλιακά.
Ή τουλάχιστον προς το παρόν έτσι φαίνεται.
Αφήνω στην άκρη τις παγίδες που περιμένουν τον ανύποπτο παραθεριστή ο οποίος μετράει πλέον μέχρι και το τελευταίο ευρώ του για ν’ απολαύσει ένα γεύμα ή ένα δείπνο σε παραλιακή ταβέρνα.
Από τα εδέσματα μέχρι την εξυπηρέτηση και τις τιμές.
Μεμονωμένες περιπτώσεις?
Προσωπικά δεν το πιστεύω.
Αισθάνομαι ότι και στο θέμα των τουριστικών υπηρεσιών ακόμα και σήμερα έχουμε να κάνουμε με δύο Ελλάδες.
Αυτήν που προσαρμόζεται, δημιουργεί και πρωτοπορεί.
Και εκείνη που παραμένει στο σύνδρομο του …συρτάκι ντανς και του μουσακά.
Το εκπληκτικότερο όλων, είναι ότι αυτή η δεύτερη Ελλάδα εξακολουθεί να συμπεριφέρεται ως ποντίκι που βρυχάται.
Χαρακτηριστικότατη περίπτωση:
Συνάδελφος μετέφερε την τραυματική εμπειρία της για φαινόμενα φοροδιαφυγής και απερίγραπτης νεοελληνικής αγένειας σε κοσμοπολίτικο νησί που επισκέφθηκε.
Αντί συμπαράστασης κι επιβράβευσης, δέχθηκε καταιγισμό υβριστικών σχολίων από διαφόρους που την έψεξαν με το χειρότερο τρόπο επειδή αντί να κοιτάει τις λαμογιές των μεγαλοκαρχαριών ασχολείται με τη …μαρίδα.
Λες και η μια παρανομία νομιμοποιεί την άλλη.
Λες και η μαρίδα αθροιζόμενη δε φτάνει το μέγεθος όχι ενός αλλά εκατοντάδων μεγαλοκαρχαριών.
Λες και η κερδοσκοπία και η αρπαχτή σε βάρος μη ιλουστρασιόν παραθεριστών είναι αναφαίρετο προνόμιο.
Λες και για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι. Λες και οι άλλοι δεν είμαστε εμείς…
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.