H Σούπερ Κατερίνα του αθλητικού!

Συνέντευξη στο Νίκο Μποζιονέλο, στο gazzetta.gr

Η πανέμορφη αθλητική δημοσιογράφος Κατερίνα Αναστασοπούλου μίλησε στο gazzetta.gr και τον Νίκο Μποζιονέλο για την πορεία της στην τηλεόραση, το Euronews, τον αξέχαστο Φίλιππα Συρίγο αλλά και τις προτάσεις που είχε από Nova και Mega...



Με το που ακούς το όνομά της, στον νου έρχεται το κορίτσι που τρέχει στα γήπεδα με ένα μικρόφωνο για δηλώσεις ή για να καλύψει τηλεοπτικά κάτι που συμβαίνει εκείνη την ώρα. Και παραμένει… κορίτσι, όπως τότε που την πρωτοείδαμε στον ΑΝΤ1 μια δεκαετία πριν.

Η εμφάνιση της Κατερίνας Αναστασοπούλου δεν άλλαξε, κάθε άλλο: η Ελληνίδα Σάρα Καρμπονέρο είναι ξανθιά, με σκ0ύρα μάτια και απαράμιλλη ομορφιά που νιώθεις ότι υψώνει έναν τοίχο με τον υπόλοιπο κόσμο. Λάθος: ανοιχτόκαρδη, γλυκιά και επικοινωνιακή, δεν θες να σταματήσεις την κουβέντα μαζί της. Και, μιλώντας στο gazzetta.gr, αναφέρθηκε στα πάντα: στην τηλεοπτική της πορεία, στην καριέρα της (πλέον ανήκει στο team του Euronews), σε αξέχαστες -καλές και κακές- στιγμές αλλά και στην ΕΡΤ και στον αξέχαστο Φίλιππα Συρίγο.


Μεγάλη της αγάπη, το σινεμά και το θέατρο ενώ αποκαλύπτει και την επαφή της με την ολυμπιακή φλόγα και την πρόταση που είχε από τη Nova αλλά και το Mega.
Από τον ΑΝΤ1 στην ΕΡΤ, μετά στον ΟΤΕ και από εκεί στο Euronews. Τι κρατάς και τι αφήνεις σε αυτή την πορεία;
«Ο ΑΝΤ1 είναι η πρώτη μου αγάπη. Εκεί έκανα την αρχή, εκεί με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν ευκαιρίες για ρεπορτάζ και παρουσίαση ειδήσεων, εκεί γέλασα με την ψυχή μου στα δημοσιογραφικά γραφεία. Χρωστάω πολλά στο κανάλι και ας χρειάστηκε κάποτε να το αφήσω για την ΕΡΤ. Η δημόσια τηλεόραση πρόσφερε τότε μεγαλύτερο πεδίο δράσης στα αθλητικά, γι αυτό πήγα. Η συνεργασία μου άρχισε άτσαλα, αλλά ολοκληρώθηκε με τη μεγαλύτερη πρόκληση, τη σειρά των ντοκιμαντέρ “Οι Έλληνες”, για τους κορυφαίους ομογενείς αθλητές σε ΗΠΑ και Καναδά.
Πριν πάω στην ΕΡΤ είχα δεχτεί πρόταση από τον Φίλιππα Συρίγο για τη Nova. Ήταν ένας άνθρωπος που εκτιμούσα πολύ. Με είχε αποτρέψει τότε να πάω στην ΕΡΤ και ομολογώ, ότι τα πρώτα χρόνια δικαιώθηκε, όπως δικαιώθηκε και σε άλλα πράγματα που με είχε συμβουλέψει. Είναι μεγάλη απώλεια για τη δημοσιογραφία. Θα τον θυμόμαστε μέσα από το γιο του Γιώργο, που φέρει μέσα του κομμάτι της προσωπικότητας του πατέρα του.
Αναφορικά με την ΕΡΤ, λυπήθηκα πολύ όταν ολοκληρώθηκε ο κύκλος της. Εύχομαι να μείνουν απ’ έξω άνθρωποι που την επιβουλεύτηκαν και να μπουν αυτοί που την αγάπησαν ή που είναι διατεθειμένοι να την αγαπήσουν. Στον ΟΤΕ έζησα το μέλλον της αθλητικής δημοσιογραφίας με ποιοτικούς συνεργάτες. Ήταν άψογη η συνεργασία μας και χαίρομαι που πηγαίνουν πολύ καλά. Στο Euronews κάνουμε... διεθνή καριέρα! Χρειάστηκε να περάσουμε από εξετάσεις, κάτι σαν… ΑΣΕΠ, από στελέχη του σταθμού, που ήρθαν στην Ελλάδα από τη Γαλλία, ειδικά για αυτόν το σκοπό: γραπτές και προφορικές εξετάσεις, συνεντεύξεις. Μετά ακολούθησε το καλύτερο. Όλοι οι δημοσιογράφοι της ελληνικής υπηρεσίας πήγαμε για τέσσερις μήνες στη Λυόν. Δουλέψαμε από τη Γαλλία και ζήσαμε τη στιγμή που το ελληνόφωνο Euronews βγήκε στον αέρα. Μπήκαμε σε μία άλλη νοοτροπία, ευρωπαϊκή, σε μία άλλη δημοσιογραφική κουλτούρα. Διαφορετική προσέγγιση των ειδήσεων και της εργασίας. Τώρα δουλεύουμε από τα γραφεία μας στην Αθήνα και εύχομαι να πάνε όλα καλά…».

Μπάσκετ, ποδόσφαιρο ή άλλο σπορ εν ώρα δουλειάς;
«Λίγο απ’ όλα! Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή. Το μπάσκετ όμως έχει τη μερίδα του λέοντος. Μου αρέσει πολύ και ο στίβος, η βάση όλου του αθλητισμού. Με το ποδόσφαιρο ασχολήθηκα αρκετά όσο ήμουν στον ΟΤΕ. Όσο για το Euronews, την καθημερινότητά μου μονοπωλούν οι διεθνείς πολιτικές ειδήσεις, τα ελεύθερα κοινωνικά θέματα με αρκετές δόσεις αθλητικών. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε!».
Αθήνα, Πεκίνο, Λονδίνο… Εχεις μεγάλη εμπειρία από τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες. Η στιγμή που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
«Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου είναι η συγκίνηση που ένιωσα το 2004 στην τελετή έναρξης, όταν το χάρτινο καραβάκι με το παιδάκι έμπαινε μέσα στη «θάλασσα» του Ολυμπιακού σταδίου. Ήταν μία εικόνα πολύ δυνατή μέσα στην απλότητά της. Σε αγωνιστικό επίπεδο, επειδή τότε ήμουν σχετικά πρωτάρα στο ρεπορτάζ, δεν θα ξεχάσω τα ιστιοπλοϊκά θέματα με το Νίκο Κακλαμανάκη, με το χρυσό δίδυμο Σοφίας Μπεκατώρου – Αιμιλίας Τσουλφά και τα συνολικά 16 ελληνικά μετάλλια. Από το Πεκίνο έχω να θυμάμαι τα παγκόσμια ρεκόρ του Μάικλ Φελπς, τις δηλώσεις του Γιουσέιν Μπολτ, το Μαραντόνα, τον Μέσι, τον Ναδάλ, αλλά και το μυθικό τελικό των ΗΠΑ με την Ισπανία με Κόμπι Μπράιαν, Λεμπρόν Τζέιμς, Γκασόλ και Ναβάρο. Αξέχαστη στιγμή το φοβερό κάρφωμα του Ρούντι Φερνάντεθ! Από το Λονδίνο τον σαρωτικό Γιουσέιν Μπολτ, την κούρσα του Μο Φάρα, τα κορίτσια της κωπηλασίας, Αλεξάνδρα Τσιάβου και Χριστίνα Γιαζιτζίδου, τον Ηλία Ηλιάδη και φυσικά τον πρωταθλητή μας Σπύρο Γιαννιώτη. Για Ολυμπιακούς Αγώνες θα μπορούσα να μιλάω για ώρες. Μεγάλοι αθλητές, φοβερό τρέξιμο, πολύτιμες εμπειρίες».

Σε θυμάμαι στα 12 επεισόδια «Οι Έλληνες» της ΕΡΤ, όπου όργωσες όλη την Αμερική και τον Καναδά. Τι σου έμεινε ύστερα από πέντε χρόνια;
«Η εκπομπή αυτή ήταν η σημαντικότερη ευκαιρία στην καριέρα μου για πολλούς λόγους. Μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω έρευνα, να ασχοληθώ με τις συνεντεύξεις που μου αρέσουν πολύ και να γράψω σενάριο. Δούλεψα πολύ για αυτά τα ντοκιμαντέρ. Το αποτέλεσμα το κρίνουν οι τηλεθεατές. Αυτό που μπορώ να πω είναι, ότι τα έκανα με πολύ αγάπη, σεβασμό και μεράκι. Η εμπειρία στην Αμερική με ενηλικίωσε επαγγελματικά. Γυρίσαμε 17 πόλεις μέσα σε 36 ημέρες. Τα γυρίσματα στο εξωτερικό είναι πολύ απαιτητικά. Χρειάζονται προετοιμασία, εγρήγορση, αλλά τελικά είναι αυτά που απολαμβάνεις περισσότερο. Θυμάμαι πολλά πράγματα: τη στιγμή που πάτησα το παρκέ στο κολέγιο Σίτον Χολ του Νίκου Γκάλη, για να συναντήσω τον προπονητή του, τον περίπατο στην παραλία του Μαλιμπού με τον Γκρεγκ Λουγκάνης, την αγωνία μου για τη συνέντευξη με τον Πιτ Σάμπρας, που έκλεισε λίγο πριν φύγουμε από το Λος Άντζελες, το φανταχτερό Λας Βέγκας, το δάκρυ των μεταναστών στον Καναδά, τις απίστευτα επαγγελματικές συνθήκες στα ξένα σε εμάς αθλήματα, όπως μπέιζμπολ, χόκεϊ και αμερικανικό ποδόσφαιρο, αλλά και τις “άγνωστες” ιστορίες που βγήκαν στη δημοσιογραφική επιφάνεια μέσα από την έρευνα, όπως αυτή του θρυλικού μαραθωνοδρόμου Στέλιου Κυριακίδη».
Ποιο θεωρείς ότι ήταν το καλύτερο ρεπορτάζ που έκανες;

«Η συνέντευξη του Νίκου Γκάλη ήταν ένα δημοσιογραφικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Φαίνεται και στην εκπομπή η χαρά μου και ο σεβασμός που δείχνω στο πρόσωπό του. Από τα γυρίσματα που έγιναν στην Αμερική ξεχωρίζω τη συνέντευξη του Γκρεγκ Λουγκάνη, που μιλούσε για πρώτη φορά τότε σε ελληνικό Μέσο. Ήταν συγκινητικός και αποκαλυπτικός. Εκτός εκπομπής ξεχωρίζω τη συνέντευξη με τη Νάντια Κομανέτσι και την κοινή συνέντευξη και φωτογράφιση με Ντούσαν Ίβκοβιτς και Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Αναφέρω πρώτα τον παλιό... μην παρεξηγηθούμε κιόλας (σ.σ. γέλια)».
Κάποια αξέχαστη στιγμή την ώρα της δουλειάς;
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα του ημιτελικού με την Τσεχία στο Euro 2004. Είχα πάει αποστολή στην Πράγα για τον ΑΝΤ1. Την ώρα του αγώνα είχαμε στηθεί για ζωντανό με τον Μένιο Σακελλαρόπουλο στην κεντρική πλατεία της πόλης. Η κάμερα ήταν στημένη σε μία μεγάλη πλατφόρμα, μπροστά σε μία τεράστια οθόνη που έδειχνε το παιχνίδι. Από κάτω παρακολουθούσαν χιλιάδες Τσέχοι πίνοντας μπύρες. Με το που βάζει το γκολ ο Τραϊανός Δέλλας αρχίζουμε με το Μένιο να πανηγυρίζουμε τρελά, χοροπηδώντας πάνω στην πλατφόρμα, μπροστά στους απογοητευμένους Τσέχους. Το γεγονός ότι φύγαμε ζωντανοί από εκεί είναι τεράστια επιτυχία!».
Και η χειρότερη στιγμή;
«Όταν οι άνθρωποι με τους οποίους είχα συμφωνήσει δεν τήρησαν τη συμφωνία μας για εκπομπή στην ΕΡΤ. Κοινώς με “πούλησαν”, τη στιγμή μάλιστα που είχα ήδη παραιτηθεί από τον ΑΝΤ1. Ευτυχώς, μετά, οι συνθήκες βελτιώθηκαν».
 Υπάρχει θέμα που θα ήθελες να δημοσιεύσεις και δεν το έχεις καταφέρει ακόμη;
«Πολλά, πάρα πολλά. Δεν πρέπει ποτέ να μένεις στάσιμος. Ό,τι έχω κάνει ανήκει στο παρελθόν. Στο Euronews τώρα μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω και άλλα θέματα, πέρα από τα αθλητικά. Ελπίζω αυτά που σκέφτομαι να τα δείτε και στον τηλεοπτικό αέρα».
Αν ξεκινούσες από την αρχή, θα επέλεγες κάτι άλλο πλην δημοσιογραφίας;

«Η δημοσιογραφία ήταν συνειδητή επιλογή, για την οποία δεν έχω μετανιώσει. Μου πρόσφερε άλλωστε πολλά. Δεν έχω κανένα παράπονο. Η δημοσιογραφία όμως είναι αυτό που κάνω, όχι αυτό που είμαι. Έχω ασχοληθεί με διαφορετικά πράγματα, όπως η υποκριτική και ο χορός, που είναι μακριά από το δημοσιογραφικό κουστούμι. Το θέατρο, το σινεμά είναι μεγάλη αγάπη. Ερασιτεχνικά έχω φλερτάρει ήδη με το αντικείμενο, όταν για παράδειγμα συμμετείχα ως ιέρεια στην τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας. Ό,τι και να διάλεγα πάντως, θα είχε σχέση με την επικοινωνία».
Πρόσφατα πέρασες από καστ για το πρωινό του Mega. Σου ταιριάζει να είσαι σε πρωινή εκπομπή;
«Αυτό είναι ένα ερώτημα που πρέπει να το απαντήσεις εσύ. Όταν το άκουσες, τι σκέφτηκες; Σε ξένισε ή σου άρεσε;».
Χμ... Ομολογώ ότι θα ήθελα να σε δω σε πρωινό!
«Σίγουρα θα ήταν κάτι καινούργιο για εμένα, κάτι πολύ διαφορετικό από το αυστηρό πλαίσιο του δελτίου. Προσωπικά δεν φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου στην τηλεόραση. Η τηλεόραση δεν θέλει “θέατρο”. Απαιτεί να δείξεις την προσωπικότητά σου. Αυτό είναι κάτι που θέλω να πιστεύω ότι εκτίμησαν στο Μega. Με τίμησε το ενδιαφέρον που έδειξαν και χαίρομαι που επικοινωνήσαμε υπό άλλο πρίσμα».
Τι ομάδα είσαι; Τόσα χρόνια στα γήπεδα, κάποια θα υποστηρίζεις…
«Για να είμαι ειλικρινής μου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον πιο πολύ τα πρόσωπα παρά οι ομάδες. Τυπικά θα σου απαντήσω, ότι είμαι Εθνική Ελλάδος. Επίσημη αγαπημένη είναι αυτή και εγώ δεν κάνω ποτέ… ατασθαλίες…».
Έχεις άγχος;
«Άγχος όχι, αγωνία για το που θα με οδηγήσει η ζωή, ναι».
Η μεγαλύτερή σου αδυναμία;
«Το καλό φαγητό και ο ύπνος».
Η ομορφιά σου, αδιαμφισβήτητη. Σου προκάλεσε ποτέ προβλήματα στο χώρο;
«Η ομορφιά είναι διαβατήριο, δεν είναι άδεια παραμονής στο επάγγελμα. Διευκολύνει τα πράγματα στην αρχή, αλλά μερικές φορές τα δυσκολεύει. Εμποδίζει τους ανθρώπους να δουν τι κρύβεται πίσω από την εξωτερική εμφάνιση. Κάποιες φορές γίνεται προκατάληψη. Απολαμβάνω πάντως την έκπληξη των ανθρώπων όταν ανακαλύπτουν, ότι είμαι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που δείχνω».
Γεγονός… Αλήθεια, πιστεύεις στον έρωτα;
«Πιστεύω στην αγάπη. Ο έρωτας είναι σαν τα φώτα του αυτοκινήτου που σε θαμπώνουν: κάποια στιγμή φεύγει. Η αγάπη είναι αυτό που μένει. Πρέπει όμως να το λέει η καρδιά σου για να τη δείξεις και να τη δεχτείς!».
Πώς φαντάζεσαι την Κατερίνα σε 20 χρόνια;
«Να είμαι υγιής, να έχω κάνει οικογένεια και να νιώθω την ικανοποίηση, ότι πρόλαβα να κάνω ό,τι ονειρεύτηκα».
Έχεις κάνει αρκετές φωτογραφίσεις. Η καλύτερη;
«Αισθητικά είναι μία στιγμή που αποτύπωσε με τον φακό της η Ολυμπία Κρασαγάκη για γυναικείο περιοδικό. Αυτή που ευχαριστήθηκα περισσότερο ήταν η φωτογράφιση για την περσινή τηλεοπτική περίοδο στον ΟΤΕ TV. Είχε πολύ κέφι και καλούς συναδέλφους. Πολύ γέλιο σε κάθε λήψη!».
Αγαπημένη πόλη στο εξωτερικό;
«Νέα Υόρκη και Παρίσι».
Θα έμενες ποτέ μόνιμα εκεί;
«Πολύ εύκολα θα έμενα μόνιμα εκεί…».
Ως… αποφώνηση, η Κατερίνα επί το έργον...: