Είναι άλλο πράγμα το κακό παιχνίδι και άλλο η κακή μέρα. Η κακή μέρα βεβαίως οδηγεί αρκετές φορές σε κακό αποτέλεσμα, ιδιαίτερα σε ομάδες που η ατομική ποιότητα δεν είναι τέτοια ώστε να κάνει τη διαφορά στα δύσκολα. Αλλά σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να τα ξεχωρίζουμε...
Για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός στα “Περιβόλια” είχε βελτίωση σε τακτικούς τομείς σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια του, ωστόσο η υστέρηση βασικών ποδοσφαιριστών του δεν επέτρεψε να αποτυπωθούν ως εικόνα και να αξιοποιηθούν.
Πρώτον, μίκρυνε τις αποστάσεις μεταξύ των γραμμών του, με τον Ντάνιελ Πράνιτς να οπισθοχωρεί όσο χρειάζεται ώστε να πάρει μπάλα, αφού ο Πλατανιάς εστίασε στον Λαγό και το κεντρικό αμυντικό δίδυμο για να μπλοκάρει την κυκλοφορία της.
Δεύτερον, ανέβασε πολύ περισσότερες φορές τα ακραία μπακ ώστε να κρατήσει απλωμένη την αντίπαλη άμυνα και να κερδίσει αριθμητικό πλεονέκτημα στην επίθεση. Ο Μαρινάκης ήταν ο κορυφαίος του Παναθηναϊκού, αν όχι συνολικά της αναμέτρησης, ο Νάνο -δυστυχώς- διαψεύδει τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν κυρίως λόγω του πείσματος της Πονφεραντίνα να τον διατηρήσει στο δυναμικό της.
Τρίτον, επιτέλους δοκίμασε κάποια σουτ εκτός περιοχής, ασχέτως εάν για αρκετή ώρα στο παιχνίδι ήταν ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο προσπαθούσε να απειλήσει την εστία του Γεωργαλίδη.
Γιατί τα παραπάνω δεν οδήγησαν σε κλασσικές ευκαιρίες; Υπήρχαν αδύναμοι κρίκοι. Πρώτος απ' όλους ο αρνητικότατος Ζέκα. Είτε ως δεξιός μεσοεπιθετικός, είτε ο εσωτερικός μέσος, ήταν όχι απλά εκτός κλίματος αγώνα, αλλά και σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας. Δεν ξέρω αν μας επιβεβαιώνει η στατιστική, αλλά αίσθησή μου είναι ότι χθες έκανε περισσότερα αβίαστα λάθη από σωστές πάσες! Συνολικά δε, θα πρέπει να ηγείται στην κατηγορία των λαθών από πλευράς Παναθηναϊκού και να είναι μεταξύ των πρώτων στη Superleague.
Μετριότατη μέρα είχε και ο Θανάσης Ντίνας. Ή μάλλον για να μην αδικούμε τον αντίπαλο και αγνοούμε ότι είναι μέρος του παιχνιδιού, ήταν σε καταπληκτικό απόγευμα ο Πορτογάλος Φερνάντες.
Από τα δεξιά, τόσο ο Αμπεΐντ και πολύ περισσότερο ο Ζέκα δεν ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες του δεξιού μεσοεπιθετικού, αλλά τουλάχιστον ο Γαλλοαλγερινός πατούσε περιοχή, αφήνοντας αεροδιάδρομο για τις προωθήσεις του Μαρινάκη.
Τέλος, η φιλοσοφία που δεν αλλάζει, με το πλάνο ανάπτυξης του Παναθηναϊκού από την άμυνα, είχε αυτή τη φορά εκτός από την πίεση που ασκούν πλέον όλοι οι αντίπαλοι προπονητές στον αμυντικό μέσο και το κεντρικό αμυντικό δίδυμο και την απειρία της οπισθοφυλακής που μέχρι πέρσι αγωνιζόταν στη ομάδα των Νέων.
Αλλά μιας και μιλάμε για νιάτα και απειρία, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι σε αντίθεση με το πάθος, τον ενθουσιασμό και κάποτε κάποτε την άγνοια κινδύνου που συνοδεύουν τις νεαρές ηλικίες, δεν είδαμε από τον Παναθηναϊκό τα παραπάνω στοιχεία και “πόδι στη φωτιά” δεν μπήκε πριν το 70', όταν και με το φρεσκάρισμα της μεσοεπιθετικής γραμμής (και αντικατάσταση των υστερήσαντων) ο Παναθηναϊκός πίεσε και εν τέλει ισοφάρισε.
Δεν είναι εύκολο το έργο του Αναστασίου και αυτό το καταλαβαίνουν όλοι. Θα προσπαθήσει να πετύχει, ό,τι δεν πέτυχαν ο Χενκ Τεν Κάτε, ο Νίκος Νιόμπλιας, ο Ζεσουάλδο Φερέιρα (δεν μπορεί να κριθεί ο Χουάν Ραμόν Ρότσα) για να μείνουμε μόνο στην τελευταία πενταετία και να αποφύγει την διαχρονική ερώτηση “γιατί κόουτς δεν πατάει περιοχή ο Παναθηναϊκός;”...
Κι επειδή απάντηση μπορεί να μην έχω πάρει από κανέναν από τους παραπάνω, αλλά κάπου μέσα μου έχω καταλήξει σ' ένα συμπέρασμα που εν μέρει εξηγεί το πρόβλημα, ο Γιάννης Αναστασίου θα πρέπει πρώτα και πάνω απ' όλα να πείσει για την ορθότητα των μεταγραφικών επιλογών.
Μία ομάδα που συστηματικά, όλα τα προηγούμενα χρόνια, αποκτούσε διαρκώς “εργαλεία” και πολυθεσίτες και όχι ποδοσφαιριστές με ειδικές ικανότητες και ιδιαίτερα αυτό το (fucking) “ένας εναντίον ενός”, δικαιολογημένα δεν βρήκε ποτέ αριθμητικό πλεονέκτημα στην επίθεση, παρά μόνο σε αντεπιθέσεις.
Κι αν δεν υπάρχει ο παίκτης που θα ντριμπλάρει και θα εξουδετερώσει τον προσωπικό του αντίπαλο, ώστε να τραβήξει επιπλέον παίκτη πάνω του, να δώσει αριθμητικό πλεονέκτημα στην ομάδα του και να αλλάξει τα μαρκαρίσματα στο δεύτερο μισό του γηπέδου, δύσκολα θα γεμίσει η αντίπαλη περιοχή με παίκτες που θα προσφέρουν ουσιαστικές επιλογές για τελική πάσα και όχι απλά την παρουσία τους. Αν και για την ώρα, απουσιάζει ακόμη και η τελευταία...
Δεν είναι τυχαίο ότι λατρεύτηκε ο Σανμαρτεάν των δέκα και κάτι, συμμετοχών. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεχώρισε ο Σισοκό έστω κι αν οι προσπάθειές του δεν είχαν αντίκρυσμα. Δεν είναι τυχαίο ότι έκανε τη διαφορά την πρώτη του χρονιά ο Κουίνσι, έστω κι αν ακουμπούσε περισσότερο στην ταχύτητα και λιγότερο την τεχνική. Για τον Λέτο, δεν το συζητώ...
Και δεν είναι τυχαίο ότι για να βρούμε την καλύτερη ντρίμπλα-ξεμαρκάρισμα, θα πρέπει μάλλον να γυρίσουμε στο 2000 (!) για τον Νίκο Λυμπερόπουλο στο παιχνίδι με τη Γιουβέντους...
Θα μπορέσει κάποιος από τους Μπαϊράμι, Πράνιτς, Ατζαγκούν, Ντίνα, Κλωναρίδη να ανανεώσει τις παραστάσεις μας; Ο Γιάννης Αναστασίου δηλώνει βέβαιος πως ναι. Μένει να το δούμε στην πράξη.
*Δημήτρης Κριτής/contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.