σκηνές, γκαζάκια, καρεκλάκια, κουνουπιέρες και λοιπά εργαλεία του καλού κατασκηνωτή σέρνονται προς το ταμείο, πίσω από τους ευτυχείς νέους ιδιοκτήτες τους.
«Πρώτη φορά πάτε κάμπινγκ;», ρωτάω ένα 35άρη που κρατάει μια πράσινη σκηνή τυλιγμένη στο ένα χέρι κι ένα εκστασιασμένο δεκάχρονο στο άλλο. «Οχι, αλλά την προηγούμενη φορά ήμουν γύρω στα είκοσι!», απαντάει εκείνος. «Μην το ψάχνετε!», παρεμβαίνει ο πωλητής. «Ολος ο εξοπλισμός του κάμπινγκ κάνει όσο ένα διήμερο σε ξενοδοχείο». Σκέφτομαι πως το σχόλιο έγινε χάριν της προσέλκυσης πελατείας, αλλά... «κι εγώ με σκηνή και φιδάκι θα την βγάλω», κάνει ο υπάλληλος. «Τι νομίζετε; Επειδή δεν περνάει κρίση το μαγαζί, θα μου κάνουν εμένα αύξηση;».
Ποδηλατάδες
Αν οι περισσότεροι καταστηματάρχες τραβούν τα μαλλιά τους αυτήν την εποχή, υπάρχουν και κάποιοι που τρίβουν τα χέρια τους. Για τον ρόλο του «Βασιλιά της Κρίσης» οι εφοδιαστές των κατασκηνωτών έχουν να ανταγωνιστούν τους ποδηλατάδες. Με τον στόλο των δίτροχων να αυξάνεται ολοένα, τα καταστήματά τους επεκτείνονται με ταχείς ρυθμούς. Στην περιοχή που εκτείνεται από το Χαλάνδρι ώς του Παπάγου και από τον Χολαργό ώς την Αγία Παρασκευή, μέχρι το 2008 φυτοζωούσαν τέσσερα μαγαζιά με ποδήλατα. Τώρα υπάρχουν περισσότερα από επτά καταστήματα που πωλούν ό, τι όχημα με πεντάλ μπορεί να φανταστεί ο νους του ποδηλάτη.
Ο πωλητής που μου δίνει τα στοιχεία γελάει – «εμένα με έλεγαν γραφικό όταν πήγαινα Μαρούσι - Αμπελόκηπους κάθε πρωί με το ποδήλατο το 2000», λέει ο Βαγγέλης ενώ βυθίζει μια σαμπρέλα στον κουβά, να βρει πού είναι η τρύπα. Στο κατάστημά του, ποτέ παλιότερα δεν είχε τόσο κόσμο. «Τώρα έρχονται ένας ένας όλοι αυτοί που κορόιδευαν και ζητούν ποδήλατο!».
Πλέον, τα mountain bikes είναι μόνο για τους φανατικούς – στις πωλήσεις, τα ποδήλατα πόλης κάνουν τη διαφορά. «Οι εννιά στους δέκα ούτε που θα το σκέφτονταν αν δεν ήταν η βενζίνη και τα τέλη των αυτοκινήτων», λέει ο Βαγγέλης. «Mε το που βλέπω σαραντάρη να περνάει την πόρτα, ξέρω πως από σήμερα άλλες τέσσερις ρόδες θα μείνουν στο γκαράζ». Αλλωστε, κάπως έτσι καίγονται και οι έξτρα θερμίδες της εποχής.
Ντιλίβερι
Βλέπετε, ο επόμενος υποψήφιος «Βασιλιάς της Κρίσης» είναι ο κύριος που τσικνίζει την πιο κοντινή σας πλατεία – όπως, ας πούμε, ο κ. Γιώργος στην Ιπποκράτους. Με το μαχαίρι ψηλά, κόβει τον γύρο και γεμίζει κεσεδάκια. «Να ζήσει το ντιλίβερι!», λέει. Τα γύρω εστιατόρια αργοπεθαίνουν, αλλά το σουβλάκι ζει μέρες δόξας. «Πιο πολύ φεύγει το τυλιχτό με απ’ όλα. Και το χοιρινό καλαμάκι καλά πάει. Παράπονο κανένα!», κάνει. Μου εξηγεί πως από τον χειμώνα «έχουν κλειστεί μέσα οι άνθρωποι. Αλλά και μέσα, κάτι πρέπει να φάνε, έτσι δεν είναι;». Ο συμπονετικός του τόνος δεν πάει και πολύ με το πλατύ χαμόγελο. Αλλά πάλι, αυτό είναι το κοινό χαρακτηριστικό όλων των ευνοημένων από την κρίση.
Στο επόμενο κατάστημα, το χαμόγελο είναι... κινηματογραφικό. Σχεδόν στη μέση της Ιπποκράτους, τριγυρίζω στους διαδρόμους ανάμεσα στον Ρομπέν των Δασών και τον Χάρι Πότερ. Στον πάγκο απέναντι, ο ιδιοκτήτης του βιντεοκλάμπ εισπράττει την πελατεία που κλαίνε τα σινεμά. «Τα πιο πολλά DVD άδικα έκλεισαν στην αρχή της κρίσης», λέει, «αλλά εμείς αντέξαμε! Και δες μας τώρα: παλιά φέρναμε δύο κόπιες κάθε ταινία, τώρα φέρνουμε μέχρι και 5 - 6 δισκάκια». Το μόνο πρόβλημα με όσα λέει είναι πως οι διάδρομοι τριγύρω είναι άδειοι. Αλλά ο άνδρας με προλαβαίνει. «Μη βλέπεις τώρα καλοκαιριάτικα», διαμαρτύρεται. «Το φθινόπωρο να έρθεις να δεις τι γίνεται. Δεν έχεις ακούσει τι λένε και στα σινεμά; “Ραντεβού το Σεπτέμβρη!”».
πηγή: Μαρίλη Μαργωμένου / Καθημερινή της Κυριακής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.