Δεν υπάρχει καμία έκπληξη στην απόφαση του Αλαφούζου να διώξει τελικά το Φερέιρα. Η χθεσινοβραδινή πληροφορία της ΠΑΕ ότι, αν στραβώσει το ματς με τον ΠΑΟΚ θα γίνει ντου, αφού ο κόσμος δεν κρατιέται, επιτάχυνε την εξέλιξη: ο Φερέιρα θα έφευγε έτσι κι αλλιώς μετά από...
επεισόδια εναντίον του στο επόμενο στραβό αποτέλεσμα, το οποίο με βάση το ποδόσφαιρο που παίζει (;) ο ΠΑΟ ήταν απλά θέμα χρόνου.
Βαριέμαι να κάνω απορρύθμιση των λαθών και των αθλιοτήτων που έκανε αυτά τα δυο χρόνια ο Πορτογάλος στον ΠΑΟ. Κάποιος μπορεί να κοροϊδεύει λίγους για πολύ, ή πολλούς για λίγο: ο Φερέιρα τα κατάφερε και τα δυο και μπράβο του – θέλω να πω ότι κατάφερε να παραμυθιάσει και τον Αλαφούζο, και προηγουμένως το Γόντικα, τον Πολέμη και τον Βγενόπουλο, που δήλωναν ενθουσιασμένοι. Κυρίως παραμύθιασε τον κόσμο κι αυτό είναι που με προβληματίζει πιο πολύ: οι παράγοντες συμβαίνει απλώς να μην καταλαβαίνουν πολύ από μπάλα – συμβαίνει και δεν είναι υποχρεωτικό να καταλαβαίνεις για να ασχολείσαι με μια ομάδα, μπορεί να το κάνεις για άλλους λόγους. Ο κόσμος όμως του ΠΑΟ, πιθανότατα το πιο ποδοσφαιρικά καταρτισμένο κοινό στην Ελλάδα, είναι απορίας άξιο πως την πάτησε.
Οι οπαδοί του Ολυμπιακού ουδέποτε λάτρεψαν προπονητές: περιπτώσεις όπως ο Βαλβέρδε ή ο Μπάγεβιτς χρόνια πριν είναι κλασσικές εξαιρέσεις του κανόνα. Στην ΑΕΚ έφταναν συχνά στο άλλο άκρο: προσπαθώντας να βρουν το Μεσσία που θα τους οδηγήσει στη Γη της Επαγγελίας τους λάτρευαν όλους – οι Ενωσίτες έβλεπαν παντού ηγέτες από το Μπάγεβιτς και τον Τουμπάκοβιτς, μέχρι τον Σάντος και τον κορυφαίο που έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα Δον Λορέντσο Σέρα Φερέρ, όλοι έζησαν μέρες αγάπης! Το κοινό του ΠΑΟ, λίγο πιο ψυχρό και λίγο λιγότερο παθιασμένο, έκρινε πάντα ακριβοδίκαια προσμετρώντας τα όλα: όχι τυχαία λάτρεψε τον Ομπράντοβιτς, αλλά και κάποιους που μπορεί να μην κέρδισαν αλλά προσπάθησαν.
Αναφέρομαι στον Οσιμ, στον μακαρίτη το Γιάννη τον Κυράστα, στον Κόβατς που έφυγε κάποτε κλαίγοντας με τον ΠΑΟ έβδομο, ακόμα και στον Τεν Κάτε που παρά το λυσσαλέο πόλεμο που δέχτηκε από τα ΜΜΕ του Τζίγκερ, αγαπήθηκε γιατί προσπαθούσε να αλλάξει τη νοοτροπία της ομάδας. Πως αυτό το κοινό παρασύρθηκε από δυο μήνες, ας πούμε, καλών αποτελεσμάτων, όταν προηγήθηκαν και ακολούθησαν μόνο νύχτες ντροπής δεν το έχω καταλάβει.
Η μόνη εξήγηση που δίνω είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί πάρα πολύ στην Ελλάδα το «τριγύρω από το ποδόσφαιρο» σε σχέση με το ίδιο το ποδόσφαιρο. Η αύξηση των ραδιοφωνικών σταθμών αρχικά, των εφημερίδων στη συνέχεια και κυρίως η επέκταση του internet αργότερα, δημιούργησαν γύρω από το ποδόσφαιρο τόση πολύ μπίχλα και μαυρίλα που είναι δύσκολο να δεις καθαρά – ειδικά να εμπλέκεσαι συναισθηματικά. Τριάντα χρόνια πριν καλός προπονητής ήταν ο Μπόμπεκ γιατί είχε το κουράγιο να κάνει ανανέωση, είκοσι χρόνια πριν ήταν ο Γιάτσεκ γιατί οι ομάδες του πίεζαν, δέκα χρόνια πριν ήταν ο Γιάννης ο Κυράστας γιατί τα πιτσιρίκια του ένα χρόνο έβαζαν τη μπάλα κάτω κι έσκαζαν τον αντίπαλο στο τρέξιμο. Σήμερα στην ερώτηση τι είναι καλός προπονητής η απάντηση που δίνεται ποικίλει. Το «τριγύρω από το ποδόσφαιρο» απαιτεί και προκαλεί κρίσεις που βασίζονται σε πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο που βλέπεις: νομίζω θολώνουν εντελώς το μυαλό.
Ο Φερέιρα από κάποιους αγαπήθηκε παράφορα γιατί «αν κέρδιζε στο Καραϊσκάκη η διαφορά από τον Ολυμπιακό θα πήγαινε στους 4 πόντους, αλλά τον κλέψανε».
Αγαπήθηκε γιατί μιλούσε για τη διαιτησία πέρυσι που ο ΠΑΟ δεν είχε διοίκηση και τους έφερνε όλους τους Ολυμπιακούς σε δύσκολη θέση». Αγαπήθηκε γιατί «έδιωξε τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη κι εγώ προσωπικά, ρε φίλε, πιστεύω δεν κάνουν για τον Παναθηναϊκό και βαρέθηκα να τους βλέπω, ρε φίλε». Αγαπήθηκε γιατί έβαλε τον Καπίνο, «ένα μικρό παιδί, ρε φίλε».
Αγαπήθηκε γιατί «έφερε το Ζέκα και τον Κουίνσι και είδες τι ωραίοι παίκτες είναι, ρε φίλε». Αγαπήθηκε γιατί «ήταν προπονητής της Πόρτο και έκανε παίκτη το Χουλκ κι αποκλείεται, ρε φίλε, να μην κάνει αυτός, που είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει τον ΠΑΟ την Πόρτο της Ανατολικής Μεσογείου, όπως έλεγαν και στο ράδιο».
Αγαπήθηκε από κάποιους ακόμα και γιατί φέτος τον έβριζαν κάποιοι δημοσιογράφοι και του έκαναν κριτικοί κάποιοι παλαίμαχοι και πολλοί δεν γουστάρουν τους δημοσιογράφους και τους παλαίμαχους. Είναι αυτοί λόγοι για να αγαπηθεί ένας προπονητής. Ναι, αν το «τριγύρω από το ποδόσφαιρο» μετράει πιο πολύ.
Στην πραγματικότητα ο Φερέιρα πήρε μια ομάδα με είκοσι πρωταθλητές, ένα πόντο πίσω από τον Ολυμπιακό και έχασε το πρωτάθλημα, όχι στο Καραϊσκάκη, αλλά χάνοντας στο ΟΑΚΑ από τον Ολυμπιακό Βόλου – για να μη θυμηθώ κι άλλα. Επί των ημερών του δε βελτιώθηκε σχεδόν κανένας ποδοσφαιριστής, πλην των τερματοφυλάκων με τους οποίους άλλοι δούλευαν.
Διέλυσε το Λέτο βάζοντας τον να παίξει 120 λεπτά στη Νέα Σμύρνη στον αποκλεισμό στο Κύπελλο μολονότι γνώριζε πως ο Αργεντινός έχει επιβαρυνθεί και έχει και μυϊκά προβλήματα.
Όταν τολμούσες να τα πεις αυτά, και να επισημάνεις συγχρόνως ότι δεν είναι δουλειά των προπονητών η γκρίνια για τη διαιτησία δε σε άκουγαν ή σε βρίζανε. Κι όταν τους έλεγες ότι ο Φερέιρα που ήρθε δεν είναι ο προπονητής της Πόρτο, αλλά ο διωγμένος με κλωτσιές από τη Μάλαγα έβρισκες και τον μπελά σου από τον ίδιο κόσμο που σήμερα δήλωνε ανακουφισμένος από την απόφαση.
Το τριγύρω από το ποδόσφαιρο έχει μεγαλώσει πάρα πολύ. Όχι τυχαία από τη στιγμή που αυτό συμβαίνει βλέπουμε και χειρότερο ποδόσφαιρο, γιατί κάτι τύποι σαν το Φερέιρα μας έχουν καταλάβει και μας δουλεύουν ψιλό γαζί.
Αλλωστε το να φτιάξεις μια ομάδα είναι δύσκολο. Να υπόσχεσαι την Πόρτο της Ανατολικής Μεσογείου είναι πανεύκολο. Κι έχεις και εξασφαλισμένο ακροατήριο εκπαιδευμένο να πιστεύει σε αρλούμπες και θαύματα – και δε μιλάω για τους οπαδούς του ΠΑΟ αλλά για όλους, ρε φίλε..
*στο sport.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.