Αυτό που συμβαίνει είναι ...
στην ουσία κάτι σχετικά απλό, αλλά ας το πιάσουμε από την αρχή του νήματος, απλά και κατανοητά όπως πάντα!
Όταν καθαρίζουμε ή κόβουμε ένα κρεμμύδι, στην ουσία "σπάζουμε" κάποια κύτταρά του και για να το πούμε έτσι απλά, απελευθερώνονται διάφορες ουσίες οι οποίες αν και ήταν αποθηκευμένες χωριστά, πλέον με το σπάσιμο και την απελευθέρωσή τους, ενώθηκαν.
Κατά την ένωση όμως δύο συγκεκριμένων τέτοιων ουσιών, παράγεται κάποιο αέριο.
Φανταστείτε σαν να έχουμε 2 μπαλόνια μέσα σε έναν κουβά, το ένα με άσπρη μπογιά και το άλλο με μαύρη.
Αν τα κόψουμε με ένα γιγάντιο μαχαίρι, τότε οι δύο μπογιές, αναμειγνύονται και δημιουργείται μια γκρι μπογιά, το αέριο στην περίπτωσή μας...
Με το που δημιουργείται αυτό το αέριο, πηγαίνει προς τα επάνω και πέραν του ότι κολλάει στα χέρια μας κατά την αποχώρηση, έρχεται σε επαφή και με τα μάτια μας...
Τώρα, τα μάτια μας όσο στεγνά και να είναι, είναι πάντα λίγο υγρά και φυσικά όπως γνωρίζουμε, είναι αρκετά ευαίσθητα.
Οπότε όταν αυτό το αέριο -το αποτέλεσμα της ένωσης- φύγει από το κρεμμύδι και έρθει σε επαφή με το υγρό - το "νερό" των ματιών μας, τότε γίνεται ακόμα μία ένωση και σχηματίζεται ένα οξύ το οποίο ερεθίζει τα μάτια μας!
Οπότε πως θα αντιδράσουν τα μάτια μας για να "ξεπλύνουν" - διώξουν αυτό το οξύ; Μα θα δακρύσουν φυσικά!
Έτσι λοιπόν τα μάτια δακρύζουν για να διώξουν αυτό το οξύ και όσο περισσότερο μένουμε εκτεθειμένοι, τόσο περισσότερο δακρύζουμε για να διώξουμε αυτόν τον διάολο από πάνω τους!
Γι' αυτό λοιπόν κλαίμε όταν καθαρίζουμε κρεμμύδια που στην ουσία δηλαδή δεν κλαίμε, απλά δακρύζουν τα μάτια μας.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.