"Μποτιλιάρισμα" στο Τατόι από τα ποδήλατα

Αν ο δρόμος σάς φέρει την Κυριακή το πρωί στη λεωφόρο Τατοΐου, μην εκπλαγείτε αν αυτή είναι μποτιλιαρισμένη από... mountain bikes, ελληνιστί ποδήλατα βουνού. Τα πρώην βασιλικά κτήματα...



με τα άπειρα μονοπάτια και τους καλούς- γι΄ αυτή τη δουλειά - χωματόδρομους έχουν εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε πόλο έλξης για τους θιασώτες τής εκτός δρόμων ποδηλασίας.

«Ειδικά τις Κυριακέςτα μονοπάτια είναι γεμάτα ποδηλάτες, Ακόμη και με θερμοκρασίες κοντά στο μηδέν ή όταν έχει προηγηθεί βροχή που κάνει τον χωματόδρομο λασπερό. Βέβαια δεν είμαστε μόνο εμείς, στον συγκεκριμένο τόπο καταφθάνουν και πολλές οικογένειες και ζευγάρια απλά και μόνο για να περπατήσουν. Οι ταβέρνες και οι κομφορμιστικοί τρόποι διασκέδασης χάνουν έδαφος. Οχι μόνο λόγω οικονομικής κρίσης, αλλά επειδή όλο και περισσότερο ο κόσμος της πόλης θέλει να ξεφύγει από αυτήν» λέει στο «Βήμα» ο κ. Ντίνος Πανάγου.

Ο κύριος Πανάγου λάτρευε από μικρός την ποδηλασία κάθε είδους. Ως το 2005 εργαζόταν σε ναυτιλιακή εταιρεία. Τότε αποφάσισε να κάνει το χόμπι του επάγγελμα, και έτσι έφθασε τρία χρόνια αργότερα να έχει το δικό του κατάστημα με ποδήλατα και αξεσουάρ για την ποδηλασία στην Ηλιούπολη. «Στην αρχή το μαγαζί επισκέπτονταν οι παραδοσιακοί χομπίστες του είδους. Πλέον όμως μεγάλο μέρος των πελατών μας είναι άνθρωποι που μέχρι πρότινος δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με την ποδηλασία. Τους κέρδισε όμως το ποδήλατο, είτε γιατί θέλησαν να αποκτήσουν έναν οικονομικό τρόπο μετακίνησηςείτε γιατί στρέφονται σε έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής» επισημαίνει.

Ελέω απεργίας βενζινοπωλών
Ενας από αυτούς είναι και ο κ. Γιάννης Καμμάς. Πριν από 3 χρόνια έβγαλε ύστερα από πολύ καιρό το ποδήλατό του από την αποθήκη, εξαιτίας μιας... απεργίας των βενζινοπωλών. «Είχα ξεχάσει να γεμίσω το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου και έτσι αποφάσισα εκείνη την ημέρα να πάρω το ποδήλατο για να πάω από τον Πειραιά στην Αργυρούπολη, όπου εργάζομαι».

Για τον κ. Καμμά τα πρώην βασιλικά κτήματα «είναι το καλύτερο μέρος για mountain bike σε όλη την Αττική. Και εξαιτίας του μεγάλου δικτύου δρόμων,αλλά και επειδή υπάρχουν διαδρομές τόσο για αρχάριους όσο και για βιρτουόζους. Επιπλέον το έδαφος είναι καθαρά χωμάτινο, δεν έχει πέτρες, και έτσι σε όποια άτυχη πτώση πέφτεις στα μαλακά».
Λάσπη ως το γόνατο

Το χώμα βέβαια μπορεί να αποδειχθεί και το «Βατερλό» του ποδηλάτη, αν έχει προηγηθεί βροχόπτωση. «Στη διάρκεια κάποιου αγώνα ενώ διέσχιζα το Τατόιη λάσπη έφθανε ως το γόνατο» θυμάται ο 25χρονος φοιτητής κ. Πάρης Βενέτης, που εδώ και έξι χρόνια συμμετέχει σε αγώνες ορεινής ποδηλασίας. Κάθε Κυριακή θα διασχίσει με το ποδήλατο τα 15 χιλιόμετρα που χωρίζουν το σπίτι του στον Γέρακα από το Τατόι για να έρθει κοντά στη φύση και για να ανεβάσει την αδρεναλίνη του «κατηφορίζοντας μικρά μονοπάτια όπου ίσα-ίσα χωράει το ποδήλατο με ταχύτητες 60-70 χιλιομέτρων».
Στους χωματόδρομους του Τατοΐου έχει ξεκινήσει ένας... πόλεμος ανάμεσα στα τροχοφόρα, μηχανοκίνητα και μη. Από τη μία οι ποδηλάτες με τα mountain bikes τους και από την άλλη οι μοτοσικλετιστές με μηχανές εντούρο. « Πολλές φορές σε προσπερνούν με τέτοια ταχύτητα που κινδυνεύεις να πέσεις, χώρια τα καυσαέρια που εισπνέεις ενώ είσαι λαχανιασμένος από την κούραση του ποδηλάτου » λέει ο κ. Βενέτης.

«Η παρουσία των μηχανών, και γενικότερα οποιουδήποτε μηχανοκίνητου οχήματος,απαγορεύεται σε αυτούς τους δρόμους» σχολιάζει ο κ. Πανάγου, ο οποίος βέβαια διαπνέεται και από κάποια αλληλεγγύη για τα μηχανοκίνητα «ξαδέρφια» του. «Από την άλλη, τους καταλαβαίνω, ούτε αυτοί έχουν πολλούς χώρους για να ξεδώσουν με το χόμπι τους».
Απρόβλεπτες συναντήσεις
Πέρα από τους μοτοσικλετιστές στα μονοπάτια του Τατοΐου μπορεί να υπάρξουν και άλλες απρόβλεπτες συναντήσεις για τον ποδηλάτη, τετράποδες αυτή τη φορά. «Μετά τις πυρκαγιές στην Πάρνηθα οι συναντήσεις με ελάφια στη μέση της βόλτας είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο. Από τη μία χαίρεσαι που βλέπεις αυτά τα όμορφα ζώα, από την άλλη σκέπτεσαι ότι για να τα βλέπεις εδώ πάει να πει ότι δεν μπορούν να ζήσουν πλέον στην Πάρνηθα » λέει ο κ. Πανάγου.

Τα 42.000 στρέμματα των βασιλικών κτημάτων παρουσιάζουν εικόνα εγκατάλειψης, που δεν εξαντλείται μόνο στο περιφραγμένο ανάκτορο, στην άδεια πισίνα και στα αλλεπάλληλα σχέδια αξιοποίησής τους που μέχρι στιγμής έχουν μείνει ασκήσεις επί χάρτου.

«Εχει τύχει να δούμε ανθρώπους που ήθελαν να ανάψουν φωτιά για να κάνουν μπάρμπεκιου. Ηταν μεν Οκτώβριος, αλλά τα χόρτα ήταν ξερά, αφού ως τότε δεν είχε βρέξει καθόλου. Τηλεφώνησα στην Αστυνομία και αυτή αρκέστηκε στο να απαντήσει ότι από τη στιγμήπου έχει παρέλθει η θερινή περίοδος δεν δικαιούται να επέμβει» θυμάται οργισμένος ο κ. Πανάγου. «Ευτυχώς ήμασταν μεγάλη παρέα και έτσι αναγκάσαμε τους “καλοφαγάδες” να μην ανάψουν τη φωτιά»...

 

(ΒΗΜΑ)