Η αυτοκτονία του 77χρονου κύριο θέμα στο editorial του Guardian

Αφιερωμένο σε εκείνους που επέλεξαν την αυτοθυσία, όπως ο Χριστός, για να αλλάξουν τον κόσμο και σε έναν κόσμο βαρβαρότητας που επανέρχεται εκεί που νομίζαμε ότι... έχει εξαφανιστεί είναι το editorial της βρετανικής εφημερίδας “Guardian” χθες, Μ. Παρασκευή για το Πάσχα των καθολικών. Το σημείωμα της έκδοσης κλείνει με το παράδειγμα του αυτόχειρα του Συντάγματος, Δημήτρη Χριστούλα, που επέλεξε να δώσει τέλος στη ζωή του αυτοπυροβολούμενος στην καρδιά της πόλης, απέναντι από το ελληνικό Κοινοβούλιο, σε μια πράξη υψηλού πολιτικού συμβολισμού. Από τον αυτοπυρποληθέντα Μπουαζίζ στην Τυνησία μέχρι τον Δημήτρη Χριστούλα της Ελλάδας, το μήνυμα είναι σαφές και ηχηρό προς τις ηγεσίες που έχουν χάσει το λαϊκό έρεισμα....



Διαβάστε παρακάτω το άρθρο, όπως το μετέφρασε για εσάς το foxblog:

Μεγάλη Παρασκευή: Όταν παραβιάζεται η γραμμή

(Guardian, editorial, 6 Απριλίου 2012)

Ο ανασφαλής οικονομικός κόσμος επανήλθε, μισό αιώνα εφόσον νομίζαμε ότι έχουμε καταστήσει την επιστροφή του ανέφικτη

«Ο Χριστός στο Σκυρόδεμα» ήταν ένα διήγημα του Αμερικανοϊταλού συγγραφέα Πιέτρο ντι Ντονάτο, που πρωτοκυκλοφόρησε το 1937, και αργότερα «μεγάλωσε» για να γίνει μια νουβέλα από τις πιο πολυδιαβασμένες στις ΗΠΑ. Πρόκειται για την ελαφρώς μυθοποιημένη ιστορία του πατέρα του, του οικοδόμου Τζερεμάιο, ο οποίος σκοτώθηκε το 1920, παγιδευμένος στο σκυρόδεμα, σε εργατικό ατύχημα. Όπως εκατομμύρια άλλοι Αμερικανοί εργάτες εκείνη την περίοδο, ο Τζερεμάιο δεν είχε άλλη επιλογή για να επιβιώσει, παρά να υφίσταται τους καθημερινούς κινδύνους σε μια βιομηχανία με κανονισμούς ασφάλειας που είτε εξέλιπαν είτε παραβιάζονταν κατ’ επανάληψη, που οι μισθοί μπορούσαν να μειώνονται και συχνά μειώνονταν, και που υπήρχε ελάχιστη ή και καμία εργασιακή ασφάλεια.

Ο Τζερεμάιο καταφέρεται εναντίον ενός κόσμου στον οποίο δυνάμεις τις οποίες ο Ντι Ντονάτο αποκαλεί «Εργασία» και «Αφεντικό» -αλληγορίες ενός άμυαλου καπιταλισμού που είτε δεν μπορεί είτε δεν υπολογίζει το ανθρώπινο κόστος στους ισολογισμούς του- μοιάζουν να κυριαρχούν πάντοτε. «Ο επαναστάτης πρόκειται να χάσει και αυτά τα ελάχιστα που έχει», λέει. «Υπακοή σημαίνει στραγγαλισμός. Θεέ μου, καθοδήγησέ με». Ο Τζερεμάιο πεθαίνει Μεγάλη Παρασκευή. Ο συγγραφέας γιος του θεώρησε το γεγονός σημειολογικό: έβλεπε δηλαδή τον πατέρα του να βαδίζει κατά κάποιο τρόπο στα βήματα του Ιησού. Παρόλο που ούτε ο Ιησούς ούτε ο Τζερεμάιο είχαν επιλέξει να πεθάνουν, ο Τζερεμάιο διακινδύνευσε τον θάνατό του με ένα πνεύμα προσωπικής θυσίας στα πρότυπα του Ευαγγελίου. «Ο Χριστός στο Σκυρόδεμα» επηρέασε την αμερικανική νοοτροπία, και ο θάνατος του Τζερεμάιο συγκαταλέγεται σε αυτούς που έχουν -σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό- αλλάξει την ιστορία.

Η φράση «Χριστέ μου» ήταν η πρώτη που καταγεγραμμένα εκστόμισε ο Τζον Κένεντι όταν έμαθε ότι ο μοναχός Τικ Κουάνκ Ντουκ αυτοπυρπολήθηκε τον Ιούνιο του 1963 σε μια γωνιά ενός δρόμου στη Σαιγκόν ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το διωγμό των αδελφών του Βουδιστών από την κυβέρνηση του Νγκο Ντιν Ντίεμ. Η θυσία του μοναχού, όπως είχε τότε σχολιάσει ένας Αμερικανός, μετέτρεψε, όχι μόνο το σώμα του, αλλά και το «Πείραμα Ντίεμ» σε στάχτες. Πέντε μήνες αργότερα, το καθεστώς Ντίεμ έπεσε και ο ίδιος αυτοκτόνησε, εν μέρει εξαιτίας μιας σειράς περιστατικών αυτοθυσίας που καταδείκνυαν με δραματικό τρόπο πως ο Ντίεμ είχε χάσει πέρα για πέρα την εμπιστοσύνη του λαού στο Νότιο Βιετνάμ.

Αυτού του είδους οι θάνατοι είναι διαφορετικοί από τις επιθέσεις αυτοκτονίας, στις οποίες κάποιος μετατρέπει το θάνατό του σε μέσο για το θάνατο άλλων. Υπάρχει η θυσία στη τζιχάντ, και γενικά στον πόλεμο,. Αλλά δεν εντάσσεται στην ίδια κατηγορία με την αυτοκτονία του Γιαν Πάλαχ στην Τσεχοσλοβακία το 1969, του Μοχάμεντ Μπουαζίζ στην Τυνησία το 2010, και ίσως των Θιβετιανών μοναχών στην σημερινή Κίνα. Αυτές στοχεύουν στο να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης, όχι στο να διαμελίσουν άλλα ανθρώπινα σώματα. Σε αυτές, άλλοτε κυριαρχεί το στοιχείο της πολιτικής διαμαρτυρίας, άλλοτε εκείνο της προσωπικής απελπισίας. Όπως και να χει, αυτές οι κορυφαίες θυσίες θα έπρεπε να έχουν εκληφθεί ως προειδοποιήσεις σε αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία ότι κινδυνεύουν να παραβιάσουν εκείνη τη γραμμή, πέρα από την οποία δεν θα μπορούν να διασφαλίσουν ούτε τη συναίνεση – πόσο μάλλον την υποστήριξη του λαού.

«Πώς πιστεύετε ότι μπορώ να ζήσω;» ούρλιαξε ο Μπουαζίζι μπροστά στο σπίτι του τοπικού κυβερνήτη. Αυτό που ήταν το ερώτημα στην Τυνησία χθες, είναι το ερώτημα σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης σήμερα. Ο κόσμος της οικονομικής ανασφάλειας στον οποίο ζούσε –και πέθανε- ο Τζερεμάιο έχει επιστρέψει, σε αυτόν ζούμε σήμερα, μισό αιώνα εφόσον νομίζαμε ότι έχουμε καταστήσει την επιστροφή του αδύνατη. Οι ηγέτες μας, και όσοι τους επηρεάζουν, δεν είναι κακόβουλοι. Αλλά είναι ακατάλληλοι, και συχνά μοιάζουν αδιάφοροι.

Αυτό μας φέρνει στην Ελλάδα. Ο Δημήτρης Χριστούλας αφαίρεσε την ίδια του τη ζωή γιατί δεν μπορούσε να αντέξει την ταπείνωση που υφίστατο σε προσωπικό επίπεδο και -όπως θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει- γιατί ήθελε να μιλήσει για λογαριασμό όλων των Ελλήνων και πολλών άλλων Ευρωπαίων που υποφέρουν κάτω από μια απάνθρωπη δημοσιονομική λιτότητα. Η έκκληση για φυσική εκδίκηση δεν θυμίζει σε τίποτε τον Χριστό. Όμως, τη Μεγάλη Παρασκευή αυτό το είδος της θυσίας μοιάζει πιο σχετικό. Επέλεξε, όπως είπε και ο Τζερεμάια, «να χάσει ακόμα και αυτά τα ελάχιστα», ελπίζοντας ότι θα επιτύχει κάτι για τους άλλους. Δεν τον λαμβάνουμε υπόψη μας, αυτόν και άλλους σαν κι αυτόν. Εις βάρος μας.
foxblog.gr