Η παρακμή της είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Η άνοδός της ήταν μέχρι και την δεκαετία του ’60 όπου λευκοί και μαύροι ζούσαν ειρηνικά και εργάζονταν στα ίδια εργοστάσια. Το 1967 όμως ξέσπασαν φυλετικές ταραχές και η πλειονότητα του λευκού πληθυσμού αποχώρησε...
Τα εργατικά συνδικάτα από την δική τους πλευρά αγνόησαν τις αλλαγές στην βιομηχανία και το γεγονός ότι οι Ιάπωνες κέρδιζαν όλο και μεγαλύτερο μέρος στις πωλήσεις αυτοκινήτων στις ΗΠΑ και δεν προσαρμόστηκαν στις νέες συνθήκες. Το αποτέλεσμα ήταν γνωστό. Η οικονομία κατέρρευσε, η εγκληματικότητα εκτινάχθηκε στα ύψη, ο αστικός ιστός ερημώθηκε, η ανεργία κυριάρχησε.
Και το Ντιτρόιτ βρέθηκε να χρωστά 18 δις δολάρια. Τίποτα σε σχέση με το δικό μας χρέος, με την διαφορά ότι εκείνο κήρυξε επισήμως πτώχευση. Και τώρα κάποιοι ζητούν να βγάλει στο σφυρί ένα από τα πιο διάσημα περιουσιακά του στοιχεία.
Το Μουσείο Τέχνης του φιλοξενεί αριστουργήματα, όπως πίνακες του Βαν Γκογκ, του Πικάσο, του Πέτερ Μπρίγκελ. Οι Κρίστις εκτίμησαν την αξία της συλλογής σε 800.000 δολάρια. Ο δικαστής είπε ότι θα μπορούσαν να βγουν σε πλειστηριασμό, υπογραμμίζοντας όμως ότι το ποσό που θα έμπαινε στα ταμεία θα ήταν ψίχουλα σε σχέση με τα χρέη.
Είναι η πρώτη φορά που ένα πολιτιστικό αγαθό, το μουσείο και η συλλογή μιας πόλης, μπαίνουν στον κατάλογο των πιστωτών. Κανείς δεν ξέρει αν τελικά θα πουληθούν αλλά και μόνο η σκέψη προκαλεί ανατριχίλα. Ιδιαίτερα γι’ αυτούς που μας συγκρίνουν με το Ντιτρόιτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.