Η θυμωμένη η Όλγα Τρέμη μιλά γιατί πλέον δεν είναι πρώτο το δελτίο του Mega!

Θυμωμένη και εξοργισμένη με τον κανιβαλισμό που επικρατεί τα τελευταία χρόνια γύρω από το πρόσωπό της η Όλγα Τρέμη, σε μία σπάνια συνέντευξη, μιλά για το αποτέλεσμα των εκλογών και την κατάρρευση του δελτίου του Mega στο iefimerida...






 
Είχατε καιρό να δώσετε μια συνέντευξη, να μιλήσετε εκτός δελτίου. Γιατί;

Είχα καιρό να μιλήσω γιατί είχα την αίσθηση ότι οι καιροί ήταν πάρα πολύ φορτισμένοι δεν ήταν εύκολο να ακουστούν κάποια πράγματα.  Ξεκινώντας από το αποτέλεσμα των εκλογών, καταρχήν να κάνω μια ποσοτική αποτίμηση – γιατί ακούω και διάφορα κουλά: Είναι καθαρό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος με μεγάλη διαφορά 4 μονάδων, ενώ τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν σημειώσει μεγάλες απώλειες. Ας αφήσουμε όμως την ποσοτική αποτίμηση και ας δούμε το πολιτικό στοιχείο…

Πέτυχε την ανατροπή ο ΣΥΡΙΖΑ;

Κατά τη γνώμη μου όχι, απέκτησε όμως ένα τέμπο.

Η κυβέρνηση τι πέτυχε;

Παράταση χρόνου. Πίστωση χρόνου. Αυτό σημαίνει πως το παιχνίδι είναι ανοιχτό προς πάσα κατεύθυνση. Όμως το κυρίαρχο στοιχείο που βλέπω μετά τις εκλογές είναι μια καταλαγή, που ελπίζω να διαρκέσει. Τη θεωρώ πάρα πολύ σημαντική γιατί για πάρα πολλά χρόνια το εκκρεμές του πολιτικού λόγου εκινείτο μεταξύ δυο υπερβολών. Δεν θα μπω στη διαδικασία να πω ποια υπερβολή ήταν μεγαλύτερη ή μικρότερη. Το αποτέλεσμα έχει σημασία: Μια ακραία πόλωση, μια σύγκρουση μέχρις εσχάτων, απίστευτες κορώνες που δεν τιμούν το πολιτικό σύστημα. Και εν τέλει πλήρης απουσία διάλογου. Ε τώρα, μοιάζει να ανοίγει μια χαραμάδα. Σα να δημιουργούνται προϋποθέσεις να αρχίσουμε να ακούμε ο ένας τον άλλο.  Εχουμε τόσα δραματικά προβλήματα που θα έπρεπε να τρελαινόμαστε αντί να χάνουμε το χρόνο σε ασήμαντα πράγματα. Να βρούμε κοινό τόπο για αυτά τα στοιχειώδη.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα;

Η ανεργία. Δείτε τι συμβαίνει στον κλάδο μας – που είναι ένα μικρό κομμάτι του συνολικού δράματος. Νέα παιδιά που τρώνε πόρτα, μεγαλύτερης ηλικίας που δεν βρίσκουν καμία διέξοδο και καταλήγουμε να λέμε ότι είναι τυχεροί οι άνθρωποι που βρίσκουν δυο τρεις δουλειές των 300 ευρώ η κάθε μια και τα κουτσοβγάζουν πέρα. Ε όχι! Καλά κάνουμε και λυπόμαστε, δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχουν γαϊδούρια που δεν τα παρακινεί συναισθηματικά αυτός ο εφιάλτης. Καλά κάνουμε και λυπόμαστε…

Τι δεν κάνουμε καλά όμως;

Δεν κάνουμε καλά όταν θριαμβολογούμε επειδή υπήρξε μία  έστω και οριακή αύξηση της απασχόλησης. Γιατί αν δούμε τα στοιχεία θα διαπιστώσουμε ότι αυτό επιτυγχάνεται μέσα από θέσεις προσωρινής και ελαστικής εργασίας. Μέσα από την ανασφάλεια και την αναξιοπρέπεια. Δεν γίνεται έτσι. Δεν γίνεται έτσι. Και για λόγους σεβασμού στους ανέργους δεν θα έπρεπε κανείς να θριαμβολογεί επικαλούμενος τέτοιου τύπου στοιχεία. Ας σκύψουμε πάνω στο πρόβλημα, ας τραγουδήσουμε αυτή την χιλιοτραγουδισμένη ανάπτυξη, αλλά μέχρι να έρθει, ένα πράγμα δεν πρέπει να ξεχνάμε: Αλληλεγγύη, αλληλεγγύη, αλληλεγγύη.

Δείχνει έλλειψη σεβασμού  ο πρωθυπουργός που μιλά για ανάπτυξη και δεκάδες χιλιάδες θέσεις που έρχονται;

Θεωρώ ότι το πιστεύει. Αλλά ξέρετε, αυτό καθυστερεί. Η κρίση ξεκινάει από τους αριθμούς και μεταφέρεται στην πραγματική ζωή και όταν αρχίζουν να ανακάμπτουν οι αριθμοί  -τα δημοσιονομικά εννοώ- για να ξαναπεράσει στην κοινωνία και στη ζωή όλων μας περνάει χρόνος. Δεν πρόκειται να έχουμε αύριο το πρωί μια θεαματική αλλαγή. Πρέπει να προσπαθήσουμε όμως. Να εντείνουμε τους ρυθμούς  Να υπάρξουν κάποιες μίνιμουμ συμφωνίες και στο μεσοδιάστημα – γιατί μπορεί και να μην  να αντέξουμε οι μισοί να βιώσουμε την ανάπτυξη- να υπάρξει αυτό που σας είπα πριν: Αλληλεγγύη

Είστε θυμωμένη;

Είμαι θυμωμένη γιατί σχεδόν είχαμε σταματήσει να επικοινωνούμε. Όμως τώρα είναι η ώρα να αρχίζουμε να ακούμε ο ένας τον άλλο. Αυτό που δίνει μια αισιοδοξία. Μια πίστη.

Πιστεύετε ότι κάποιοι βάζουν φίλτρα στη  δική σας φωνή;

Όχι δεν το νομίζω. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι αυτή που καθορίζει τη στάση των ανθρώπων και το κατά πόσο ακούγονται οι διαφορετικές απόψεις. Γιατί αλλιώς ισχύει αυτό που λένε «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»

Εννοώ στο πλαίσιο και της στοχοποίησης του δελτίου ειδήσεων του Μega.

Η στοχοποίηση είναι άλλη ιστορία… Αλλά μια και μιλάτε για αυτό, θέλω να σας πω κάτι που δεν έχω ξαναπεί ως τώρα: Τον τελευταίο χρόνο βίωσα έναν ακραίο κανιβαλισμό. Δημοσιεύματα απίστευτης πυκνότητας και απίστευτης σφοδρότητας.

Δεν είστε η μόνη…

Δεν θεωρώ ότι είμαι η μόνη. Σε καμία περίπτωση. Διαπιστώνω ότι η τάση είναι γενικευμένη και επίσης διαπιστώνω ότι η εύκολη λεία είναι οι γυναίκες. Γιατί είναι πιο ευάλωτες σε σχέση με τα κυρίαρχα στερεότυπα. Και λέω ένα πράγμα – και δεν το λέω μόνο σε σχέση με μένα: Δεν μπορεί να μην υπάρχει στοιχειωδώς μια διαχωριστική γραμμή η οποία να εξαιρεί την οικογένεια και ενδεχομένως κάποιο προσωπικό πρόβλημα που μπορεί να έχει ο καθένας από εμάς. Αυτό είναι αποδεκτό ακόμα και με όρους «ηθικής» μαφίας. Η μαφία όταν συγκρούεται, με θύματα, με νεκρούς, εξαιρεί τον άμαχο πληθυσμό. Νομίζω πως είμαστε λίγο πιο πολιτισμένοι από αυτούς. Αποδέχομαι και είναι έτσι,  ότι ένα δημόσιο πρόσωπο είναι περισσότερο εκτεθειμένο, έχει μεγαλύτερες ευθύνες. Είναι στους κανόνες του παιχνιδιού. Αλλά αυτό δε σημαίνει όμως ότι μπορεί να γίνεται αντικείμενο κανιβαλισμού. Διότι, δημόσιο ξεδημόσιο πρόσωπο δεν παύει να είναι άνθρωπος. Να βιώνει συναισθήματα. Μου προξένησε μεγάλη αναστάτωση και μεγάλη λύπη αυτό που συνέβη. Και το προξένησε και στην οικογένειά μου και κυρίως στο παιδί μου. Γιατί τα τρία τσουνάμι δημοσιευμάτων κατά μια σατανική σύμπτωση συνδέονται με τρία ταξίδια στο Λονδίνο όπου σπουδάζει το παιδί μου.

Σε ποια περιστατικά αναφέρεστε;

Το πρώτο ήταν το περσινό Champions League,  όπου έπαιζαν δυο γερμανικές ομάδες – όχι κανά σπουδαίο θέαμα- αλλά είπαμε να πάμε να το δούμε οικογενειακά, για την εμπειρία. Σπάει ο διάλογος το ποδάρι του και παθαίνω ένα είδος αγκύλωσης στο γόνατο. Φτάνω κουτσή και πονεμένη στο Λονδίνο και γυρνώντας έπρεπε να το ψάξω, να δω αν χρειάζεται εγχείρηση. Ετσι έλειψα μία μέρα. Την πρώτη φορά ήμουν σαν ανυποψίαστη μπεκάτσα την πρώτη μέρα που επιτρέπεται το κυνήγι.  Η δεύτερη περίπτωση αφορά και πάλι ένα ταξίδι στο Λονδίνο, τότε που υπήρχε αυτή η τρομερή κακοκαιρία, έπεσα και έσπασα τον καρπό μου σε δύο σημεία. Γυρίζω κανονικά στην Αθήνα, όμως οι πόνοι είναι αφόρητοι και δεν πάω μια μέρα στο δελτίο. Πάλι αρχίζουν τα δημοσιεύματα… Την τρίτη φορά έδινε το παιδί μου ένα πολύ δύσκολο μάθημα και ήθελα να είμαι δίπλα του. Να του μαγειρεύω, να τον πιέζω, ότι κάνει μια μητέρα. Να και το τρίτο δημοσίευμα. Ελεος.

Νόμιζα ότι θα ήσασταν συνηθισμένη σε αυτό.

Δεν είχε καμία σχέση με ότι γινόταν στο παρελθόν

Γιατί συμβαίνει τώρα, με τόση ένταση;

Δεν το ξέρω και δεν με ενδιαφέρει γιατί δεν με νοιάζει τι συνέβη, αλλά τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα. Με ενδιαφέρει αν από εδώ και πέρα θα παίζουμε το παιχνίδι με κάποιους στοιχειώδεις όρους ή όχι. Και για αυτό σας μιλάω ανοιχτά για αυτά.

Ολο αυτό ξεκίνησε εδώ και ένα χρόνο περίπου…

Το καλοκαίρι ξεκίνησε, ενοχοποιήθηκαν οι διακοπές.

Συνέπεσε και με τη πτώση του άλλοτε κραταιού δελτίου του Mega από την πρώτη θέση.

Δεν συνέπεσε καθόλου. Το δελτίο του Mega άρχισε να χάνει λάδια από τον Δεκέμβριο λόγω του γεγονότος ότι τελείωσε μια δημοφιλής σειρά και αντικαταστάθηκε από μια σειρά που δεν επιλέγεται από κανέναν ή σχεδόν κανένα. Κάνει μονοψήφια νούμερα, δηλαδή πολύ χαμηλό lead in. Είχε διαβάσει κανείς τη σπάλα του αρνιού και το ήξερε αυτό; Αρα πιθανόν να υπήρχε μια προδιάθεση. Πιθανόν…

Αλλαξε και το κλίμα μέσα στο κανάλι αυτό το διάστημα; Απέναντί σας εννοώ.

Υπάρχει ένα διαφορετικό κλίμα πιο στοργικό. Εχουμε δεσμούς πολλών χρόνων. Είμαστε αφοσιωμένοι σε ένα κοινό στόχο και έχουμε δημιουργήσει προσωπικές σχέσεις. Υπάρχει ένα νοιάξιμο, μπαίνει ο ένας στον κόπο του άλλου και με καθαρά ανθρώπινο τρόπο. Είναι συναισθήματα που προϋπήρχαν και τα εκφράζουν με αφορμή πράγματα που βλέπουν ότι με στεναχωρούν

Με ένα άρθρο του ο κύριος Παναγιωτόπουλος, διευθυντής ειδήσεων του Mega έθεσε πρώτος το θέμα του κανιβαλισμού…

Ηταν μια ισχυρή στήριξη, όχι μόνο εξαιτίας του αποτελέσματος που είχε, αλλά και στο επίπεδο το συναισθηματικό, το ανθρώπινο.

Υπήρξε και αυτή η ονοματολογία στην οποία αναφέρθηκε στο άρθρο του. Αυτό το «φεύγει η Τρέμη, έρχεται η Κοσιώνη, η τάδε, η δείνα». Εντωμεταξύ πάντα γυναίκα έρχεται... Πιστεύετε ότι μπορεί να βρίσκεται και αυτό το κλίμα πίσω από τα δημοσιεύματα στα οποία αναφερθήκατε;

Δεν το ξέρω και δεν με απασχόλησε.

Υπάρχει η αίσθηση πως είστε μια σκληρή δημοσιογράφος που δεν ιδρώνει το αυτί της.

Ε όχι αυτό είναι άδικο. Μπορεί το δελτίο και ο ρόλος μου να έχουν περιοριστικό πλαίσιο, γιατί ο παρουσιαστής στη δική μας τη σύνθεση καλείται να είναι κάτι σαν μέσος όρος, διαχειριζόμενος τις πολλές ενδιαφέρουσες, έντονες και ενίοτε συγκρουόμενες απόψεις. Αλλά αυτό δεν παραπέμπει σε απουσία συναισθημάτων. Εδώ παραλίγο να με πάρουν τα ζουμιά στο δελτίο στην υπόθεση των  νηπιοτροφείων της Καλλιθέας όπου αφήνουν τα παιδιά τους γιατί δεν μπορούν να τα συντηρήσουν και τα παίρνουν το Σαββατοκύριακο. Ακουσα μια μάνα να λέει και μάλιστα με απόλυτα αποδραματοποιημένο τρόπο τι της ζήτησε η κόρη της «Μη με αφήνεις εδώ μανούλα. Τις αγαπάω τις δασκάλες μου αλλά εσένα σε αγαπώ πιο πολύ».

Γνωρίζετε κυρία Τρέμη την εικόνα που έχει το κοινό για εσάς;

Φαντάζομαι ότι με θεωρεί αυστηρή, σκληρή ενδεχομένως. Αρχισα να το ανακαλύπτω σιγά σιγά γιατί μου το έλεγαν ο ένας μετά τον άλλον οι άνθρωποι που γνώριζα και μέχρι να συναντηθούμε είχαν την εικόνα μου μέσα από το δελτίο. Εκείνοι εκπλήσσονταν ευχάριστα, πιστεύω, κι εγώ… δυσάρεστα. Μπορεί να φταίω σε κάτι, να κάνω κάτι λάθος.

Τι εννοείτε;

Μπορεί να μπήκα περισσότερο απ’ ότι χρειαζόταν στο πετσί ενός ρόλου που ήξερα ακριβώς ποιος είναι, ποια είναι τα όρια του και οι προδιαγραφές του.

Ε, ποτέ δεν είναι αργά για να το αλλάξετε.

Όχι, φυσικά δεν είναι. Η ανανέωση δημιουργεί και ενδιαφέρον.

Ποια είναι τα σχέδιά σας. Θα συνεχίσετε με το δελτίο ειδήσεων; Θα κάνετε και κάτι άλλο;

Δεν εξαιρώ κάτι από τις επιθυμίες μου. Σχέδια κάνω πάντα, είναι ο τρόπος που λειτουργώ. Μπορεί να τα επεξεργάζομαι ταυτόχρονα. Τα περισσότερα απορρίπτονται και αρχειοθετούνται. Αλλά σχηματοποιούνται. Πάντα κάνω σχέδια. Δεν βάζω χρονοδιαγράμματα, γιατί αυτό το κάνει η ζωή. Αυτό που έχω είναι μια σταθερά: Τη δημοσιογραφία.

Πολλοί συνάδελφοί σας έχουν φτιάξει το δικό τους site, ένα δικό τους μέσο. Εσείς γιατί όχι;

Μπορεί να είναι λάθος γιατί κρύβει ένα κομμάτι – άνευ λόγου και αιτίας- του εαυτού μου που επαναλαμβάνω ότι λόγω του αυστηρού πλαισίου του δελτίου ειδήσεων είναι δύσκολο να εκφραστεί.

Αρχικά ο Γιάννης Πρετεντέρης με τη δήλωσή του στο iefimerida «υποδυόμασταν το θέατρο ότι το χρέος είναι βιώσιμο ενώ ξέραμε ότι δεν είναι», μετά η Μαρία Σπυράκη με την είδηση που πήρε στο μαξιλάρι της για τα χρήματα που ερχόντουσαν με αεροσκάφη, δημιούργησαν αντιδράσεις και συζητήσεις για το δελτίο.

Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι ότι σέβομαι και εκτιμώ όλους τους συνεργάτες μου και τις απόψεις τους ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ. Με αυτό τον τρόπο λειτουργεί το δελτίο. Εχουμε τρεις συσκέψεις κάθε μέρα και στην μεσημεριανή συμμετέχουν καμιά σαρανταριά άτομα. Καθόμαστε σε ένα μεγάλο τραπέζι, στην κορυφή ο διευθυντής ειδήσεων, δεξιά κι αριστερά οι παρουσιαστές των καθημερινών και του Σαββατοκύριακου, οι αρχισυντάκτες, οι ρεπόρτερ, οι παραγωγοί, οι σκηνοθέτες, ακόμη και η αρχισυνταξία της πρωινής εκπομπής. Δεν καθόμαστε όλοι, οι άνθρωποι κρέμονται σαν τα τσαμπιά. Ο καθένας  έχει την απόλυτη ελευθερία να πει την άποψή του. Είναι μια διαδικασία μαιευτικής. Κάποιες απόψεις υιοθετούνται, άλλες εν μέρει, ακόμα και αυτές που δεν υιοθετούνται παίζουν το ρόλο τους στην τελική στάθμιση. Μετά, πριν από το δελτίο γίνεται μια μικρότερη σύσκεψη με τη συμμετοχή και των σχολιαστών. Τίποτα δεν γίνεται εν κρυπτώ.

Εσείς, θα κάνετε την αυτοκριτική σας;

Μιας και αναφερθήκατε νωρίτερα στον Ριζοσπάστη από τον οποίο ξεκίνησα, θα σας πω το κομμουνιστικό ρηθέν: Θεέ μου φύλαγέ με από την κριτική, γιατί από την αυτοκριτική φυλάγομαι και μόνος μου.

Σκέψεις έχετε , έστω σε βάθος χρόνο, για ενασχόληση με την πολιτική;

Όχι. Σας είπα: Μία είναι η σταθερά, η δημοσιογραφία. Αυτό επιθυμώ, αυτό θέλω.

Στο τέλος της εκλογικής βραδιάς αναφερθήκατε στους εργαζόμενους του σταθμού, στον κόπο τους. Γιατί;

Ηθελα να το κάνω, όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά. Να περιγράψω πόσο ουσιαστικό είναι στη δουλειά μας να μετέχουν όλοι. Ηθελα να πω στον κόσμο που μας παρακολουθεί «αυτό που βλέπετε δεν είμαστε πέντε άνθρωποι, είναι πάρα πολλοί άλλοι που έχουν δουλέψει σκληρά και πέρα από το τυπικό πλαίσιο της δουλειάς τους». Ξέρετε, είναι άνθρωποι που δουλεύουν με την ψυχή τους. Ηθελα ο κόσμος να ξέρει ότι αυτό που βλέπει είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής υπερπροσπάθειας. Την επόμενη φορά θα αρχίσω να λέω και ονόματα.

Όπως ο Μπουτάρης…

Μακάρι να μπορούσα να τα πω. Δεν θα τα έλεγα τυπικά, θα περιέγραφα τι κάνει ο καθένας. Για παράδειγμα, ο τάδε floor manager όλο το βράδυ τρέχει πάνω κάτω σαν τον Βέγγο και το κάνει με την ψυχή του

Κυκλοφόρησε η φήμη τελευταία ότι φεύγετε από το Mega.

Δεν την άκουσα.

Ότι σκέφτεστε να φύγετε, επίσης.

Δεν το σκέφτηκα.