Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

«O σύγχρονος άνθρωπος δε νομίζω ότι διαβάζει τίποτα, εκτός από τις αναρτήσεις στο fb και στο twitter»


Η Μάρω Λεονάρδου στο μυθιστόρημα «Καφές με ζάχαρη» αναζητά τα αποθέματα που έχει ο καθένας μας όταν ρίχνεται στη μάχη της διεκδίκησης του ανθρώπου που πιστεύει ότι θα τον κάνει ευτυχισμένο...


 Σε μια εποχή που η αναίδεια και ο κυνισμός κυριαρχεί, η δημοσιογράφος τολμάει να γράψει ένα μυθιστόρημα για την αγωνία του έρωτα και της ύπαρξης όπως την εννοεί ο καθένας. Την Πέμπτη 13 Οκωβρίου, η συγγραφέας θα παρουσιάσει το νέο της βιβλίο από τις εκδόσεις Κέδρος στα Public του Συντάγματος και οι παρευρισκόμενοι θα έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν μαζί της, αλλά και να τους υπογράψει τα βιβλία.

Από τον Άγγελο Γεραιουδάκη/koolnews.gr

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σας «Καφές με ζάχαρη» από τις εκδόσεις Κέδρος. Πώς προέκυψε η ιδέα;

Δεν προέκυψε σαν μία ολοκληρωμένη ιδέα. Ηταν πολλές ιστορίες που έγιναν μία στο κεφάλι μου, όταν έμαθα για τα αστρονομικά ποσά που παίρνουν από τους ανθρώπους σύγχρονες «μάγισσες» για να «δέσουν» άντρες, να «λύσουν μαγια», κλπ.... και τα οποία είναι δυνατόν να κυμαίνονται από 1500 – 3000 ευρώ!!!.... Τα οποία τα δίνουν και μάλιστα σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Μετά άρχισα να σκέφτομαι τί είναι αυτό που ωθεί τους ανθρώπους να δίνουν τόσα μεγάλα ποσά, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι ανεκπλήρωτοι πόθοι των ανθρώπων είναι ίσως η ισχυρότερη κινητήρια δύναμη των ανθρώπων. Κάπως έτσι.... δημιουργήθηκε και η κινητήρια ιδέα για το βιβλίο

Για ποιους λόγους θα προτείνατε στον αναγνώστη να διαβάσει την ιστορία σας;

Για να αρχίσει να αντιμετωπίζει τα «θέλω» του με λίγη περισσότερη γλύκα και αποδοχή.... Να βάλει λίγη ζάχαρη στον πικρό καφέ της ζωής του. Δεν ξέρω αν το καταφέρνω, αλλά ακόμη κι εγώ που την έγραψα, κάθε φορά που διαβάζω αποσπάσματα, στο τέλος χαμογελώ και αισθάνομαι καλύτερα. Επίσης θα του πρότεινα να διαβάσει κάτι διαφορετικό. Γιατί πιστεύω ακράδαντα πως το συγκεκριμένο βιβλίο είναι διαφορετικό απ ό,τι κυκλοφορεί. Με την έννοια ότι δεν είναι γυναικεία λογοτεχνία, αν και καθαρά γυναικείο το θέμα, δεν είναι κάτι πολύ βαρύ, ούτε και πολύ ελαφρύ όμως τελικά, αφού σε προβληματίζει, χωρίς να σε ρίχνει, το αντίθετο θα έλεγα.

Κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματος σας είναι η Πλουμίνα Ζαϊρα Ζωγραφιά, η οποία είναι μάγισσα. Το ζητούμενο όλων των ηρώων σας που απευθύνονται στη μάγισσα είναι ο έρωτας. Τι κάνει έναν άνθρωπο να φτάσει ως την πόρτα μιας μάγισσας ή χαρτορίχτρας;

Οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες του, που καλείται η μάγισσα να κάνει πραγματικότητα, και ταυτόχρονα η αγωνία του για το μέλλον . Μέσω της χαρτορίχτρας, της μάγισσας, της καφετζούς, ο άνθρωπος – ό,τι και να λέμε σήμερα πως έχει επικρατήσει η λογική και ο πολιτισμός – επιχειρεί να ελέγξει το άγνωστο, το ανεξήγητο, και ταυτόχρονα ξορκίζει τους φόβους του για το αύριο, την απόρριψη, το θάνατο...Οσο και αν σε κάποιους όλο αυτό φαντάζει ακραίο και ποταπό, είναι βαθύτατα ανθρώπινο και δεν θα το κατέκρινα ποτέ.

Η Θέκλα ψάχνει να βρει μία αληθινή σχέση σαν αυτή που περιγράφουν τα βιβλία και οι ταινίες. Τελικά, η ζωή αντιγράφει τα βιβλία και τις ταινίες ή αντίστροφα;

Και τα δύο ταυτόχρονα. Είναι σαν φαύλος κύκλος. Ο,τι περιγράφεται στα βιβλία και τις ταινίες, κάποιος είτε τα έζησε, είτε τα φαντάστηκε, είτε θέλησε να τα ζήσει. Κατά συνέπεια είναι κομμάτι της ζωής του. Επειδή όμως και πολλά από αυτά είναι ευσεβείς πόθοι του συγγραφέα ή του δημιουργού που μέσα από την πένα και την Τέχνη του, εκφράζει τελικά τα θέλω του μέσου ανθρώπου, δε σημαίνει ότι γίνονται πάντα και πραγματικότητα. Εκεί έρχεται το μπέρδεμα, όταν για παράδειγμα έχεις δει δέκα ταινίες με happy end και νομίζεις ότι έτσι θα γίνει και με τη δική σου ζωή. Αλλά δε γίνεται πάντα, και πρέπει να αποδεχθείς ότι δεν είναι όλα σινεμα

Τι χρειάζονται οι σημερινοί άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι;

Να επιτρέψουν στην ευτυχία να τους χτυπήσει την πόρτα. Να είναι προετοιμασμένοι να χαμογελάσουν, να χαρουν, να νιώσουν απενοχοποιημένοι, να κάνουν αυτό που θέλουν χωρίς να αγωνιούν αν θα τους κρίνουν, ή αν θα κατακτήσουν την πρωτιά στον κόσμο του φαίνεσθαι και του επιδεικνύεσαι....

Γιατί πιστεύετε πως οι γυναικείες φιλίες δοκιμάζονται στο χρόνο, και πολύ λίγες μένουν τελικά;

Γιατί οι γυναίκες κάνουν πάντα δεύτερες σκεψεις και είναι πονηρές. Η φιλία δεν αντέχει σε κάτι τέτοιο. Η φιλία δεν είναι υπολογιστική σχέση, γι αυτό και οι άντρες πετυχαίνουν καλύτερα σε αυτόν τον τομέα. Ολα βέβαια και για τους άντρες και για τις γυναίκες τα κρίνει η ζωή και ο χρόνος τελικά.

Οι ήρωες είναι όπως οι έρωτες, που για να φύγει ο παλιός πρέπει να έρθει κάποιος νέος;

Συνήθως έτσι γίνεται στον έρωτα. Ισως και με τους ήρωες των βιβλίων, που μονοπωλούν το ενδιαφέρον σου μέχρι να περάσεις στο επόμενο βιβλίο σου. Εγώ ταυτίζομαι με τους ήρωές μου – άντρες, γυναίκες, τους σκέφτομαι πολλές φορές στη διάρκεια της ημέρας, «συζητάω» μαζί τους, τους σκέφτομαι.... Οχι δεν ακουω φωνές, χαχαχα! Κατά συνέπεια, μέχρι να έρθουν οι επόμενοι, οι προηγούμενοι δεν φεύγουν από το μυαλο. Αυτό συμβαίνει και με τους ήρωες των βιβλίων που διαβάζω, όχι μόνο αυτών που γράφω.

Τι πιστεύετε ότι προτιμά να διαβάζει ο σύγχρονος αναγνώστης δεδομένης της πίεσης και των συνθηκών ζωής που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας;

Αχ επιτέλους, ας μην δικαιολογούμε το σύγχρονο άνθρωπο που δεν διαβάζει, στη χώρα μας, με τις συνθήκες ζωής. Αυτός που αγαπάει το βιβλίο, το έχει πάντα δίπλα στο μαξιλάρι του, και μέσα στην τσάντα του. Είναι η παρέα του στην παραλία και τα ταξίδια του. Αυτός που δε διαβάζει, απλά δε διαβάζει, και δε φταίει η οικονομική κρίση, οι κακουχίες και ο καιρός. Μεταξύ μας, ο σύγχρονος άνθρωπος δε νομίζω ότι διαβάζει τίποτα, εκτός από τις αναρτήσεις στο fb και στο twitter. Ο σύγχρονος αναγνώστης μάλλον επιλέγει πολιτικά και αστυνομικά αν είναι άντρας, γυναικεία λογοτεχνία αν είναι γυναίκα

Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο και γιατί;

Δεν είναι ένα. Νομίζω όμως πως «Τα εκατό χρόνια μοναξιάς» του Μάρκες με σημάδεψαν στα 15 μου, άνοιξαν νέους δρόμους στη ζωή μου και τα διαβάσματά μου. Αργότερα, «Η τύφλωση» του Ελίας Κανέτι. Και το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν. Από έλληνες, λάτρεψα την Καρυστιάνη στα «Σακιά», το Μπαρ Φλωμπέρ του Αλέξη Σταμάτη, το Θαύμα της Αναπνοής του Δημήτρη Σωτάκη. Ειλικρινά είναι τόσα πολλά....

Τί αισθάνεστε να έχει αλλάξει στο συγγραφικό σας ύφος και στο πώς βιώνετε την κάθε ιστορία ξεχωριστά, από την εποχή του πρώτου σας βιβλίου μέχρι και σήμερα;

Δε νομίζω πως έχει αλλάξει το συγγραφικό μου ύφος μέχρι σήμερα. Νομίζω πως θα προσπαθήσω να το κάνω στο επόμενο βιβλίο μου που έχω κατά νου. Ολες τις ιστορίες τις βιώνω προσωπικά, σαν να τις ζώ, αλλιώς δεν μπορώ να τις γράψω. Ομως δεν είναι απαραίτητα αυτοβιογραφικές, αν και έχουν πολλά στοιχεία

Τί χαρακτηρίζει τη Μάρω Λεονάρδου ως άνθρωπο;

Η ειλικρίνεια, το χαμόγελο και ο αυθορμητισμός. Αγαπάω τον έρωτα, τα ταξίδια και τα ονείρατα, που έγραψε και ο Ουράνης. Και τη γνώση. ‘Ηταν ανέκαθεν η πυξίδα της ζωής μου και με βοήθησε στις πιο δύσκολες στιγμές. Γιατί ξέρετε κάτι? Τα πάντα είναι γραμμένα στα βιβλία.... Τα πάντα όμως!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.

Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.

Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.