του Σεραφείμ Χ. Μηχιώτη*
Η πρώτη 24ωρη και οι υπόλοιπες δύο -48ωρη και 72ωρη- σε δύο συνεχόμενες εβδομάδες, είναι κάτι που δεν περνά απαρατήρητο, όταν πρόκειται για τη συγκεκριμένη εφημερίδα, με καταγεγραμμένη πορεία και ταυτότητα στα έντυπα ΜΜΕ της χώρας μας. Δεν συζητείται επίσης, ότι...
η οικονομική κρίση που εξαπλώνεται ραγδαία και στο χώρο των επιχειρήσεων Τύπου πλήττει όλο και περισσότερους εργαζόμενους σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων τους. Συνεπώς πρόκειται γιά ζήτημα που δεν αφορά μόνον την «Ελευθεροτυπία», άρα, ως προς την στρατηγική αντιμετώπισης του, δεν πρέπει να περιορισθεί και να αντιμετωπισθεί ως μία και μοναδική περίπτωση στο χώρο των ΜΜΕ.
Από την άποψη αυτή θα ήταν ευκταίο γιά το λεγόμενο «Διασωματειακό», όπου η ΕΣΗΕΑ κατέχει την ηγεμονική θέση, να αρθρωθεί μία συνολική στρατηγική αντιμετώπισης της κατάστασης που διαγράφεται. Μία τέτοια αντιμετώπιση προϋποθέτει ρεαλιστικές επιδιώξεις και μέριμνα για τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση των εργαζομένων που εκπροσωπούν, βεβαίως όχι ευκαιριακώς ή επιλεκτικώς, αναλόγως με τις επιδιώξεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών, που έπ’ ονόματι μόνον, αυτών που τους εκλέγουν, ενεργούν, διαπραγματεύονται και συνομολογούν. Στη συνέχεια, δε, εντέλλονται σε «επαναστατική γυμναστική»!
Σε κάθε περίπτωση, όμως, «δυνατός» συνδικαλισμός δεν νοείται αυτός που θα μπορούσε να προκαλέσει, με τυφλές επιλογές του, όπως οι εξοντωτικές διαδοχικές απεργίες, διόγκωση, απλώς και μόνον, του αριθμού των ανέργων με το κλείσιμο μίας επιχείρησης.
Εις ό,τι αφορά τους εργαζομένους στην «Ελευθεροτυπία» είναι φανερό ότι έχουν περιέλθει σε δυσχερέστατη θέση, καθώς είναι απλήρωτοι γιά περισσότερους των τριών μηνών, συνεχίζοντας, ωστόσο, να δίνουν τον όμορφο αγώνα γιά να συνεχίζει να κρεμιέται η εφημερίδα στα περίπτερα, όπου δίνουν ραντεβού οι πολλοί πιστοί της αναγνώστες. Η μαχητική γραμμή της εφημερίδας, ιδιαιτέρως με τη σημερινή της διεύθυνση, έχει εκτιμηθεί πολύ, η θέση της αναζητείται, ζυμώνεται και συζητείται.
Αυτό βεβαίως δεν αίρει το αναμφισβήτητο, της συμφωνίας ή μη με τα γραφόμενα της «Ελευθεροτυπίας», υπό την προϋπόθεση ότι τα κίνητρα κρινόντων και κρινομένων είναι καθαρά και δεν αποτελούν προϊόν υπαγόρευσης ή υποβολής.
Το μνημόνιο που μπήκε στη ζωή μας και η επιλογή της «Ελευθεροτυπίας» να υιοθετήσει σαφή αντιμνημονιακή στάση, η δεύτερη σε κυκλοφορία ελληνική εφημερίδα κυκλοφορίας που, δυνάμει πλέον, καλύπτει αυτό το μεγάλο χώρο προβληματισμού και κοινωνικής κινητοποίησης, της προσδίδει ένα συγκεκριμένο ποιοτικό χαρακτηριστικό και βεβαίως αποτελεί στοιχείο ειδοποιού διαφοράς με τις άλλες εφημερίδες. Θα ήταν αφελές να αγνοήσει κανείς ότι αυτή η διάσταση θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορο το εμπορικό marketing και τις απορρέουσες κατευθύνσεις.
Οφείλουμε, λοιπόν, να μην ξεχνούμε την τελευταία παράμετρο. Και επειδή δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, ας εξετασθεί μήπως μία υπόγεια συγκυρία, αφ’ ενός της ύπαρξης μιάς «ενοχλητικής» δημοσιογραφικής φωνής και αφ΄ετέρου του εξαναγκασμού σε μιά «επαναστατική γυμναστική» των εργαζομένων της, οδηγούν σε πολύ δύσκολους δρόμους την «Ελευθεροτυπία», οδηγώντας και στον πιθανό στραγγαλισμό της, μέσω ποικιλώνυμων κύκλων συμφερόντων. Αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο πρέπει να αποτραπεί.
Η ισχύς του συνδικαλισμού είναι-και πρέπει να είναι-αποτελεσματική, όχι καταστροφική, αφού το διακύβευμα είναι αν θα εξασφαλισθεί η επιβίωση της «Ελευθεροτυπίας», με όρους διασφάλισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων της και εξυγίανσης της οικονομικής της θέσης, λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι η Χ.Κ. Τεγόπουλος ΑΕ έχει τις μικρότερες τραπεζικές οφειλές, έναντι παντός άλλου συγκροτήματος τύπου στη χώρα μας και βεβαίως ότι είναι απολύτως συνεπής στις πάσης φύσεως ανειλημμένες υποχρεώσεις της, μέχρι να προκύψει η τρέχουσα δύσκολη κατάσταση.
Ένα λεπτό θέμα πού έχει να κάνει με τα προηγούμενα, είναι η στάση του νεόκοπου Προέδρου του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, μισθοδοτούμενου από την εκδότρια επιχείρηση της «Ελευθεροτυπίας». Ή μήπως έπαυσε να είναι: Η όλη του δημόσια στάση τον εμφανίζει εξαιρετικώς επιθετικό και «αποφασισμένο γιά όλα».
Ακόμη και να κλείσει η εφημερίδα από την οποία πληρώνεται; Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι θα βρεθει επιχειρηματίας Τύπου που θα τον μισθοδοτήσει πάραυτα, αλλά θα ήταν εξοργιστικώς απαράδεκτο να έχει οδηγήσει «γιά το πείσμα του» εκατοντάδες συναδέλφους του στην ανεργία...
‘Ενα δεύτερο λεπτό θέμα, σε σχέση με τα προηγούμενα, σχετίζεται με τις επιλεκτικές ευαισθησίες της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, γιά κοινά ή παραπλήσια προβλήματα σε ΜΜΕ, γιά τα οποία επιλέγονται διαφορετικές «μορφές αγώνα», από απλές διαμαρτυρίες, ολιγόωρες στάσεις εργασίας ή πολυήμερες απεργίες. Έλεος! Ας επικρατήσει λιγότερη υποκρισία και περισσότερη διαφάνεια.
Αγνοούν, π.χ., οι της «Συσπείρωσης» του Δημ. Τρίμη, συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ότι, σε πρωϊνή εφημερίδα της Αριστεράς, οι άνθρωποι της πληρώνονται πάντοτε με μεγάλη καθυστέρηση εδώ και χρόνια και ότι κάποτε-γιά να κλείσει η χρήση του χρόνου-έχουν υπογράψει αποδείξεις πληρωμών γιά μεγάλα ποσά που ποτέ δεν πήραν; «Αλλη περίπτωση», εδώ;
Η διασφάλιση της επιβίωσης της «Ελευθεροτυπίας» δεν είναι απλώς θέμα διασφάλισης θέσεων εργασίας σε χαλεπούς καιρούς. Είναι θέμα Δημοκρατίας, είναι θέμα εγγύησης του πλουραλισμού στην ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών.
Ο υπογράφων, ο οποίος τοποθετείται πολιτικώς στο χώρο του ΠΑΣΟΚ έχει διαφωνήσει, ακόμη μέχρις σημείου εξοργισμού του, με αφορμή τίτλους και θέσεις της «Ελευθεροτυπίας». Μείζον, όμως, είναι η εφημερίδα να συνεχίσει να κρεμιέται στα περίπτερα και οι απασχολούμενοι σε αυτήν να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Ως πιστός αναγνώστης της «Ελευθεροτυπίας» εύχομαι να κλείσει αυτή η περιπέτεια γιά το καλό της ίδιας της εφημερίδας και των εργαζομένων σε αυτή.
*στο styx.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.