“Θα ’πρεπε οι πολιτικοί μας να κρατούσαν μιαν ολυμπιάδα σιωπής ύστερ’ από το χαλασμό του Έθνους”...
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Στράτη, τον κεντρικό ήρωα του μυθιστορήματος “Έξι νύχτες στην Ακρόπολη” που έγραψε στις αρχές της δεκαετίας του ’50 ο Γιώργος Σεφέρης. Πρόκειται για το μοναδικό πεζό κείμενό του.
Ο Σεφέρης τοποθετεί τους ήρωές του στη μεσοπολεμική Αθήνα του 1928. έξι χρόνια μετά την κατάρρευση του εθνικού μετώπου και ένα χρόνο πριν από το παγκόσμιο οικονομικό κραχ.
Ο Στράτης επιστρέφει στην Αθήνα μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Παρίσι. Στη νέα του πόλη βιώνει ένα έντονο υπαρξιακό αδιέξοδο και προσπαθεί να ανακαλύψει την ατομική του ταυτότητα.
Εκείνη ακριβώς την περίοδο συναντιέται με μια παρέα αθηναίων φίλων. Επτά άνθρωποι, ουσιαστικά άγνωστοι μεταξύ τους, που ακόμα κι όταν είναι μαζί ο καθένας είναι μόνος του, αποφασίζουν να βγουν από το ατομικό και συλλογικό αδιέξοδο. Η παρέα βάζει ένα στοίχημα: να συγκεντρώνονται σε ένα ορισμένο μέρος μια φορά το μήνα. Το μέρος αυτό δε θα μπορούσε να είναι άλλο από την Ακρόπολη, και μάλιστα υπό το φως της πανσελήνου. Η Ακρόπολη, ως μυθικός τόπος, πέρα από χρόνο και τόπο, ανάμεσα στο εκτυφλωτικό φως του μεσημεριού και στο αχνό της πανσελήνου, μεταμορφώνεται σε ονειρικό τόπο δοκιμασίας και κάθαρσης κατά το πρότυπο του δαντικού Καθαρτηρίου.
Το δαιμόνιο της ελληνικής φυλής υπερισχύει και το στοίχημα τελικά χάνεται. Η παρέα διαλύεται μετά από την τρίτη συνάντηση.
Το μυθιστόρημα “Έξι νύχτες στην Ακρόπολη” το πρωτοδιάβασα σαν φοιτητής της Νομικής. Το ξαναπήρα στα χέρια μου πέρυσι τέτοιον καιρό προκειμένου να το κάνω σενάριο για τηλεοπτική σειρά.
Η πρόταση κατατέθηκε στην ΕΡΤ –τη μουσική μάλιστα θα έγραφε ο Μίκης Θεοδωράκης- αλλά η σειρά απορρίφθηκε από την κρατική τηλεόραση, χωρίς καμία απολύτως εξήγηση. Ίσως, το βαθύ ΠΑΣΟΚ της ΕΡΤ να μην μπορούσε να χωνέψει το λόγο του Σεφέρη. Γιατί ο Σεφέρης μιλά για την Ελλάδα του 1928 και είναι σα να μιλά για την Ελλάδα του 2011.
Γράφει χαρακτηριστικά ο νομπελίστας ποιητής:
“Ένας σπόρος που γυρίζει στον τόπο του, είναι ένας σπόρος που πάει να βλαστήσει, ένας Ρωμιός που γυρίζει στον τόπο του, είναι ένας άνθρωπος που πάει να βλαστημήσει. Ελλάδα, σε κράτησα πάνω μου κατάσαρκα, με δαιμόνισες. Και τους συντρόφους που πίστευαν μαζί μου στις ρίζες και στο γυρισμό, τους βλέπω ν' αλλοιώνουνται μέρα τη μέρα, θα 'λεγα χημικά. Ο ένας απελπίστηκε γρήγορα, ξανάφυγε και θα ξαναφεύγει σ' όλη του τη ζωή. Ο άλλος διασκεδάζει τις κυρίες με φράσεις που είχε μισήσει, χτες έγινε υπουργός. Ο άλλος λέει πως είναι ο ίδιος η ψεύτικη κόρη του Ερεχθείου, το χωματένιο αντίγραφο μιας ύπαρξης ζωντανής που έμεινε στην ξενιτιά. Πόσοι ακόμη. Κι εκείνος εκεί, αφού σήκωσε γύρω του τον πρώτο φράχτη, ένιωσε πως του χρειάζουνταν άλλος ένας για τα αισθήματα που τριγύριζαν απέξω, και άλλος, και άλλος. Τόσο που δεν ακούγεται πια η καρδιά του, αν την κόψεις, θα παρουσιάσει την όψη κρεμμυδιού".
Στη φετινή αυγουστάτικη πανσέληνο ο αρχαιολογικός χώρος της Ακρόπολης θα γράφει: “Κλειστόν λόγω μελαγχολίας”. Έπειτα από γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) η Ακρόπολη δε θα υποδεχθεί φέτος τους θεατές της πανσελήνου. Η επίσημη εξήγηση είναι ότι ο αρχαιολογικός χώρος θα παραμείνει κλειστός για λόγους προστασίας των μνημείων του βράχου αλλά και των ίδιων των επισκεπτών, καθώς σύμφωνα με την Α’ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων οι προηγούμενοι εορτασμοί σημαδεύτηκαν από σοβαρά προβλήματα.
Το εισιτήριο συνοδεύει το χειρόγραφο του Γιώργου Σεφέρη και χρονολογείται από τη νύχτα 26-27 Μαΐου 1926.
Στην πραγματικότητα, το υπουργείο Πολιτισμού μάς πήρε πίσω το μοναδικό πράγμα που μας είχε απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο: τη θέα του φεγγαριού από τον ιερό βράχο.
Συσκότιση, σε μια βαθιά νυχτωμένη Ελλάδα.
Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον λόγο του Σεφέρη...
“Φυλή, αταβισμοί, Ελλάδα. τα ξαναμάσησα όλα αυτά. πόνος ανυπόφορος”.
“Απάνω σ’ εκείνη τη στιγμή ο Νικόλας, ορθός, κίνησε κυκλικά το κεφάλι, άπλωσε το χέρι, μολονότι σε συνήθιζε τις χειρονομίες και είπε: Κοιτάχτε! κοιτάχτε! σε ογδόντα χρόνια, κανείς απ’ όλους αυτούς δε θα υπάρχει!”
“Οι εφτά τούτοι νέοι στην Αθήνα, γύρω στη δικτατορία του Πάγκαλου, φαίνονταν σαν άτονη Βαβέλ. Κάθε προσάναμμα κουβέντας έσβηνε μέσα σε ιδιωτικά επιφωνήματα”.
“Στο Σύνταγμα, πλήθος συναγμένο μπροστά στο κέντρο των συνεργαζομένων πολιτικών κομμάτων. Στρατιώτες εφ’ όπλου, πυροσβέστες έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν τις αντλίες, ρητορείες και βλακείες που σε πιάνουν από το λαιμό”.
“Στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα οι δύο ράτσες. η ράτσα του Σωκράτη και η ράτσα του Άνυτου και της συντροφιάς του. Η πρώτη κάνει το μεγαλείο του τόπου. η δεύτερη βοηθεί την πρώτη αρνητικά. Αλλά τώρα, μου φαίνεται, πως μόνο τούτη απόμεινε – η πρώτη χάθηκε και πάει”.
Υ.Γ. 1 Και ένα ακόμα δείγμα της βαθιάς νυχτωμένης Ελλάδας. Την ώρα που έγραφα ετούτο το κείμενο, άκουσα τα γρυλίσματα ενός κουταβιού έξω από την αυλόπορτά μου. Σηκώθηκα πάνω, άνοιξα την πόρτα και είδα μία πανέμορφη μαύρη σκυλίτσα που κάποιος ασυνείδητος Έλληνας την παράτησε διψασμένη και νηστική κάτω από το αυγουστιάτικο λιοπύρι για να πάει να κάνει τα μπάνια του. Μπορεί και να την ξαπόστειλε κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αφού δε χωρούσε στο μπαούλο που τον ξέβρασε στη Σέριφο. Τώρα η σκυλίτσα κάθεται στα δεξιά του γραφείου μου κι απολαμβάνουμε και οι δυο μας τη δροσιά του ανεμιστήρα.
Υ.Γ. 2 Απ’ ό,τι καταλάβατε κύριε Παπακωνσταντίνου, ναι εσείς με το υπέροχο πέτρινο σπίτι στη Σέριφο, θα πάρουμε μαζί μας και την αδέσποτη σκυλίτσα. (...) Όλο κακές σκέψεις κάνετε... Δε θα μας χρεώσετε παραπάνω ούτε ένα ευρώ, γιατί πολύ απλά δε θα σας πληρώσουμε. Έτσι κι αλλιώς, τα αδέσποτα έγιναν έξι... Ερχόμαστε!
πηγή: mediasoup.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για να αποφευχθούν περιπτώσεις εμφάνισης υβριστικών σχολίων ή άλλων ποινικά κολάσιμων πράξεων, όλα τα σχόλια πριν δημοσιευτούν ελέγχονται.
Παρακαλούμε μην αποστέλετε πληροφορίες άχρηστες προς τη λειτουργία του συγκεκριμένου blog.
Τα μηνύματα είναι προσωπικές απόψεις των αποστολέων και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζουν τους δημιουργούς ή διαχειριστές της συγκεκριμένης σελίδας.